Een "Huize Europa"

Een “Huize Europa”

Onlangs stond in de krant te lezen dat de bekende auteur Benno Barnard slaags was geraakt op een trein met een andere treinreiziger. Een man van Arabische afkomst weigerde op vraag van de treinbegeleidster zijn sigaret te doven waarop de auteur de sigaret uit de mond van de man haalde. Daarop sloeg de man van Arabische afkomst, die eerder overigens net voor een Congolese vrouw op de grond had gespuwd, hem. Barnard sloeg de man terug en uiteindelijk konden twee andere passagiers de agressieveling in bedwang houden tot de politie hem in het eerstvolgende station kwam ophalen.
De anti-nationalistische Barnard is bestuurslid van Bplus. Een drukkingsgroep die pleit voor een versterkt federaal België. Onder andere Bart De Wever mocht het vorig jaar nog ontgelden vanwege zijn, aldus Barnard, sympathieën voor de minder eerbare aspecten van de Vlaamse ontvoogdingstrijd.
Barnard’s verregaande adoratie voor ons federale systeem lijkt vanwege zijn Nederlandse nationaliteit echter eerder als puur ideologisch dan als emotioneel te verklaren (alhoewel ideologie en emotie vaak bloedverwanten zijn).
In de Huizinga-lezing die hij in 2002 mocht geven, “Tegen de draad van de tijd. De ware aard van Europa” is een beeld terug te vinden van de ideologische onderbouw van deze auteur.
Volgens Barnard stierf het ware Europa in 1914. Het begin van de Eerste Wereldoorlog betekende ook het einde van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie met de Habsburgse keizers aan het hoofd. Voor Barnard is de Donaumonarchie namelijk het ideaalbeeld dat het huidige Europa na zou moeten streven.
Een rijk waar meerdere volkeren en talen in zogenaamd wederzijds respect met elkaar samenleven. Een ideaalbeeld natuurlijk, maar voor Barnard het Europa waar alles zou moeten worden zoals het nooit geweest is.
Zijn Europa verwoordt hij dan ook aan de hand van Roth die zijn vaderland omschreef als:”Mijn oude Heimat, de monarchie, was een groot huis met vele deuren en kamers, voor verschillende soorten mensen. Het huis werd opgedeeld, gespleten, vernield. Ik heb er niets meer te zoeken.” Volgens Barnard een geschikte uitspraak om in Sarajevo of Brussel uit te hangen. Nationalisme is voor hem dan ook de splijtzwam die het grote huis opdeelde waar eens voorheen iedereen onderdak in vond.
Volgens Barnard was het het nationalisme dat een aangenaam en fatsoenlijk samenlevingsmodel wist te verpesten.
In de Donaumonarchie liep heel wat mis, maar dat zou een moderne vorm van rechtsgelijkheid en een dito scheiding van kerk en staat, samen met enkele wijzigingen inzake de positie van de regio’s, volgens Barnard kunnen rechttrekken.
Barnard’s Europa is geen Europa dat naar centralisme neigt, noch een Europa dat enkel een economische samenwerking is. Het is waarlijk een Huize Europa. Een Europa waarin elk volk en elke taal een evenwaardige plaats kent, waarin iedereen zijn eigen kamer heeft, maar waarin iedereen elkaar tegenkomt in de gangen van het grote gemeenschappelijke gebouw.
Samenwonen in een huis kan enkel mits duidelijke afspraken, mits duidelijke regels, en deze kunnen enkel tot stand komen indien er wederzijds respect is.
Waarom het huis afbreken en onderverdelen in appartementen, als we er samen terug een groots en statig huis van kunnen maken. Een Huize Europa.
Hoe we een dergelijk ideaalbeeld moeten concretiseren, zeker binnen de huidige periode van EU-impasse is onduidelijk; dat ze als ideologische onderbouw zou kunnen gebruikt worden om uit deze impasse te komen is in ieder geval niet ondenkbaar.
Ook op vragen over wat Europa precies is geeft Barnard zijn mening weer. Als rode draad in zijn tekst geld de stad Czernowitz. Vandaag gelegen in Oekraïne, maar ooit een stad aan de rand van de Donaumonarchie, niet anders dan Leuven of Maastricht, waar de wereldberoemde econoom Schumpeter doceerde en zijn “Theorie der wirtschaftlichen Entwicklung” schreef.
Onze geschiedenis brengt Huize Europa nu eenmaal, zo omschrijft Barnard op poëtische manier, tot aan de Russische beer en de islam van Attatürk.
Onze geschiedenis is voor Barnard dan ook uiterst belangrijk. Het maakt deel uit van onze Europese beschaving.
Het belang dat hij hecht aan de geschiedenis wortelt dan ook in zijn geloof in de kracht van het conservatisme. Het geheim van de verlossing ligt hem namelijk in de herinnering leerde de talmoed ons al.
Een open visie op Europa, waarbij het verleden de basis vormt van het potentieel voor de toekomst, dit is waar we nu naar moeten streven willen we het project van vrede en welvaart voor ons continent een nieuwe kans geven.

Benno Barnard is een noemenswaardig auteur en dichter maar staat niet bekend als een groots ideoloog. Ook zijn Huizinga-lezing is niet bepaald een politiek traktaat. Toch kunnen we in die tekst van hem heel wat ideologisch krachtige zaken terugvinden.
Wat leren we van Barnard? Dat conservatisme ons doet kijken naar het verleden, dat we uit onze fouten kunnen leren en bij het uitstippelen van onze weg rekening dienen te houden met de reeds afgelegde weg die ons gebracht heeft tot op het huidige punt. Echter evenzeer dat we niet in Roth’s conservatisme mogen vervallen en schreeuwen dat alles dient te blijven zoals het nooit geweest is.
De visie van een Huize Europa mag tevens niet zomaar van tafel geveegd worden. Ze is uiteraard lang niet onderbouwd genoeg om het complexe probleem dat Europa is aan te pakken. Noch diepgaand genoeg om effectief als theorie te dienen voor een alternatieve structuur van onze Europese samenwerking. Maar als onderliggende basisgedachte van de ideologie waarop we ons Europa kunnen creëren kan het Huize Europa-gedachte ongetwijfeld een grote rol spelen.
Als de inwoners van het huis echter geen respect voor elkaar kunnen hebben, als ze niet op een correcte manier met elkaar kunnen omgaan, dan zullen de muren van het huis niet lang kunnen blijven rechtstaan.
Er loopt veel mis rondom ons, maar we blijven de andere kant opkijken. Benno Barnard stond niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk op en reageerde op wat hij rondom hem zag misgaan. Dat dit met agressie gepaard gaat, spreekt weinig goeds over de man, maar hoeveel mensen reageren vandaag de dag nog wanneer hun medemens over de schreef gaat en daarbij vaak anderen kwetst? Het aanspreken van anderen en in contact treden met de medemens, ook het hen verantwoordelijk stellen voor de onaanvaardbare zaken die gebeuren, zijn zaken die we in onze geïndividualiseerde alles-kan-alles-mag-maatschappij verloren zijn.
Laten we ze terug omarmen, daarbij echter steeds wakend voor het verstarrende opgeheven vingertje of nog erger de opgelegde dwang.
De eerste stap naar een Huize Europa ligt namelijk niet alleen aan het Schumannplein te Brussel, maar evenzeer aan het stationsplein van Brussel-Zuid.

Pieter M

Ngo’s: het nieuwe slachtoffer van Poetin

Ngo’s: het nieuwe slachtoffer van Poetin

Wederom heeft Vladimir Poetin een stukje van de democratie afgeknabbeld en in zijn eigen invloedsfeer gebracht.
Na de media, de jeugdbewegingen enzoverder was het nu de beurt aan de ngo’s (niet-gouvernementele ondernemingen).

De Doema heeft onlangs een wet aangenomen waardoor alle ngo’s in Rusland verplicht zijn zich te laten registreren onder strengere regels. De ngo’s die zich dan volgens de staat met “extremistische” activiteiten bezig houden of eraan gelinkt kunnen worden zullen dan verboden worden om nog langer geld te ontvangen van buiten Rusland.
Een preciese omschrijving van wat die extremistische activiteiten dan wel mogen zijn is echter niet bekend. Hierdoor kan het uiteraard dat bepaalde ngo’s geweigerd zullen worden op basis van een puur politieke motivatie. Met andere woorden, het Kremlin kan voortaan perfect zelf beslissen naar welke ngo’s het geld gaat, waardoor het Kremlin nog maar eens een brokje van de macht naar zich toetrekt.
Hierdoor moeten zelfs vreedzame initiatieven als Human Rights Watch en Amnesty International beginnen vrezen voor hun bestaansrecht in het Rusland van Poetin.

Officieel is deze wet ingediend om een beter zicht te krijgen op alle organisaties in Rusland, waarvan, volgens de regering, een hele pak slechts bestaan om terroristische groeperingen te financieren of geld wit te wassen.
De werkelijke verklaring is dezelfde verklaring als uit mijn vorig werk over Poetin: de vrees van het Kremlin om ook met een revolutie te maken te krijgen zoals in Oekraïne en Kirgistan.
Poetin is er van overtuigd dat deze revoluties er zijn gekomen met steun en (financiële) hulp van buitenaf en is aldus bezig met alle facetten van de macht één voor één op te slorpen.

Een tiental ngo’s hebben wild geprotesteerd tegen deze nieuwe wet die volgens hen in tegenspraak is met een aantal internationale wetten, die ook Rusland ondertekend heeft.
Het was dan ook geen verrassing om onlangs te zien dat het groeiende ongenoegen aan westerse kant over Poetin tot uiting kwam in het rapport van de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling. Hierin werd gezegd dat de evolutie naar een democratie in Rusland, die na de val van het communisme is ingezet, stilaan niet enkel stil staat maar dat Rusland weer aan de omgekeerde beweging bezig is.

Dit probleem is onlangs ook aangekaart door de wereldberoemde schaker Kasparov in het Europese Parlement.
Deze Kasparov heeft duidelijk een nieuwe hobby gevonden, en is één van de voortrekkers van de weerstand tegen Poetin.

Hij is nu reeds een geruime tijd één van de voortrekkers van het “Commitee 2008: Free choice”. Deze groepering heeft als doel eerlijke verkiezingen in 2008 te bekomen en vreest dat Poetin gewoon als het ware zijn opvolger zal benoemen en dat het dan sowieso deze “kroonprins” zal worden.

In zijn toespraak voor het Europees Parlement wees Kasparov nog maar eens op de gevaarlijke evolutie die Rusland in zijn greep heeft en vroeg om te stoppen met te doen alsof Poetin één van ons is, want hij is het niét. Poetin is géén democraat, dus het is tijd dat het Westen stopt met hem zo voor te stellen.

Het feit dat Kasparov één van de weinige stemmen is die we nog horen is het feit dat het Kremlin niet aan hem durft komen daar hij een nationale held is, hij heeft gouden medailles gewonnen voor zowel de Sovjet-Unie als voor het nieuwe Rusland in een sport die hoog aangeschreven staat in Rusland.

Dat er ook ongenoegen heerst in het Westen werd duidelijk in de manier waarop de G7 Rusland buiten hield bij de samenkomst van de Ministers van Financiën en de centrale bankiers door die niet in Rusland te houden maar deze op het laatste nippertje te verzetten naar Londen.
Desalniettemin is deze maatregel niet genoeg want op andere bijeenkomsten blijft Rusland wel welkom, ondanks hun schaamteloze overtreden van bepaalde democratische basisprincipes.

Alles wat ik hier beschreven heb is slechts een vervolg op mijn vorige tekst waarin ik deze evolutie al beschreef en ervoor vreesde dat deze zich zou verderzetten, het is nu duidelijk dat Poetin inderdaad alles op alles aan het zetten is om ervoor te zorgen dat er geen revolutie komt in Rusland, dat zijn groepering aan de macht blijft, ook na 2008. En dat hij het niet schuwt om beetje voor beetje de democratie te verminderen en meer en meer macht naar zichzelf toe te trekken om dit te bekomen.

Het is dus dringend tijd dat het Westen stopt met Poetin af te beelden als een democraat en hem gaat beschouwen als de persoon die hij werkelijk is: een gevaar voor de democratie in Rusland, en daardoor sowieso voor het Westen. Want het kan niet ontkend worden dat Rusland door zijn demografische voordeel en zijn grondstoffen een (potentiële) grootmacht is.
Als deze dreigt niet langer een democratie te zijn, is het maar normaal dat het Westen dit met argusogen moet volgen en ingrijpen indien nodig.


Maarten M

Uitdagingen voor Israël

Uitdagingen voor Israël

Een recente studie van The Economist onderzocht 20 landen uit het midden-oosten, wat betreft de toestand van de politieke en de burgerlijke vrijheden. Israël bleek weer maar eens het meest vrije land te zijn ( haalde 8,20 op een schaal van 10 ). Libië daarentegen, in 2003 nog voorzitter van de zo geroemde VN-mensenrechtencommissie en kampioen in het steunen van VN-resoluties die menserechtenschendingen door Israel aanklagen, sloot de lijst met een score van 2,05.

In maart komen er nieuwe verkiezingen in Israël, belangrijke verkiezingen. Belangrijke verkiezingen omdat Israel in één van de meest cruciale periodes sinds haar ontstaan zit. Er is de dreiging van de Palestijnse terreur en discussie over de mogelijkheid van vrede, de dreiging van Iran dat wellicht aan atoomwapens aan het werken is en waarvan de leider recentelijk nog verklaarde dat ‘Israel van de map moest weggeveegd worden’, er moeten belangrijke keuzes gemaakt worden op economisch vlak en op politiek vlak is de kaart op een paar weken tijd volledig veranderd.

1. De terreur

De terreur blijkt over haar hoogtepunt heen te zijn. Dit is te verklaren door talrijke factoren: De aanpak van Sharon, die systematisch poogt de terreurnetwerken te ontmantelen. Er is de bouw van de muur op de Westelijke Jordaanoever, die ervoor zorgt dat Palestijnse terroristen steeds moeilijker Israel binnenraken. Af en toe lukt het nog, maar dat is dan te verklaren doordat er medewerking is van Israelische Arabieren die terroristen helpen binnensmokkelen in Israëlische wagens door de toegangspoorten. Eén van de uitdagingen in de strijd tegen terreur zal er voor de Israelische beleidsmakers dan ook in bestaan om die ‘smokkel’ tegen te gaan.
Het overlijden van Yasser Arafat zorgde ervoor dat een belangrijke aanmoedigingsfactor uitgeschakeld werd ( Arafat heeft hopen overheidsgeld doorgesluisd naar families van zelfmoordenaars om hen te steunen en de lokale terreurgroepen om ze ‘rustig’ te houden). De voortdurende strijd tegen de Israeli’s zorgde ervoor dat de aandacht weggeleid werd van zijn eigen corrupte beleid, dat reeds in de jaren ’90, toen de Israeli’s de Palestijnse steden niet systematisch binnenvielen en wegversperringen opzetten na een terreuraanslag, zorgde voor een krimpende Palestijnse economie en een toenemende verpaupering van de Palestijnse bevolking.
Verder is er ook de ontruiming van Gaza geweest, die ervoor zorgt dat joodse burgers in nederzettingen ( die ik zelf ook verwerpelijk vind ) niet langer een makkelijk doelwit zijn.

2. Iran

Dit land is mijns inziens een veel grotere existentiële dreiging voor Israel dan de terreur. Als Iran over atoomwapens beschikt, dan zou het met raketten van Noord-Koreaanse makelij ( The axis of evil bestaat echt! ), Israel kunnen treffen. Of het dat zou doen, is niet zeker, maar met een regime dat denkt dat het ‘Allahs wens is dat Israel van de kaart wordt weggeveegd’, kan je maar beter de gok niet wagen. Een andere mogelijkheid is dat Iran die wapens levert aan anti-Israelische terreurgroepen. Iran bewapent nu reeds sinds jaren de Hezbollah, een terreurgroep ten zuiden van Libanon en die smokkelt dan weer wapens in de Palestijnse gebieden. Een paar vuile bommen leveren aan Hezbollah zouden desastreus kunnen zijn... Iran zou een nucleaire leverancier kunnen worden van terreurgroepen en niemand die wellicht nog zou durven optreden.
Zoals het er nu naar uitziet, zullen wellicht alle diplomatieke pogingen om Iran te stoppen, falen. Als het westen dan geen militaire actie onderneemt, dan zal Israël ( net zoals ze in 1981 met Irak gedaan hebben ) een pre-emptive strike moeten overwegen. Dit is mijns inziens de grootste uitdaging waar ze nu voor staan.

3. Economisch en politiek

Op economisch vlak gaat het na enkele jaren van zware crisis eindelijk weer goed! Dit jaar zou de economie met 5% groeien en de werkloosheid terugvallen tot 8,9% ( 2% lager dan 2 jaar geleden ). Dit is te danken aan de privatiseringen die Nethanyahu als minister van Financiën doorgevoerd heeft en het op orde brengen van de staatsfinanciën ( door te snoeien in sociale uitkeringen e.d.m. ). Het armoedeprobleem is echter enorm: 1,5 miljoen van de 6 miljoen Israeli’s zou ‘arm’ zijn. De uitdaging zal erin bestaan die armoede terug te dringen zonder de overheidsfinanciën en de economische groei in gevaar te brengen! Die economische groei is immers noodzakelijk om de zware veiligheidslast te kunnen betalen. Vele ondernemingen in Israël hebben immers een security-guard aan de ingang staan ( restaurants, warenhuizen, musea, tot zelfs crèches! ), om te verhinderen dat zelfmoordenaars vrij zouden kunnen binnenlopen... Dit legt een zware last op de lokale ondernemingen en op de overheid, die afgezien van haar overheidsgebouwen, ook nog eens een grote hap uit haar budget naar het leger ziet verdwijnen. Veel geld voor sociale maatregelen is er dus niet...

Tot voor kort was er in Israel een coalitie aan de macht tussen likoed ( rechts ) en Labour ( links ). Likoed werd geleid door Ariel Sharon en Labour door Shimon Peres. Peres was in de coalitie gestapt omdat hij Sharon wou steunen in zijn terugtrekking uit Gaza. Op economisch vlak mocht Likoed zijn zin doen, wat voor wrevel zorgde bij de Labour-leden, aangezien Likoed een rechtse politiek voerde met vooral aandacht voor economische groei, maar weinig deed om de toenemende armoede tegen te gaan.
Toen er voorzittersverkiezingen waren bij Labour, kwam Amir Perets, toch enigszins verrassend, op 9 november als overwinnaar uit de verkiezingen. Hij won hiermee van Shimon Peres. Hij was op dat moment vakbondsleider van Histradut, de belangrijkste vakbond in Israel en had de sympathie van de arme Israeli’s gewonnen door in het verleden talrijke stakingen te organiseren tegen het beleid van de ex-minister van Financiën Nethanyahu ( die n.a.v. de terugtrekking uit Gaza uit protest opgestapt is ). Hiermee kwam de focus van de Israelische politiek niet enkel meer te liggen op veiligheid, maar ook op de armoede.
Perets verklaarde zijn partij terug te trekken uit de coalitie met het rechtse likoed en stevende zo aan op verkiezingen.
Sharon had met totaal andere problemen te maken: n.a.v. de terugtrekking uit Gaza, werd hij in zijn eigen partij gesaboteerd door verschillende haviken ( waaronder Nethanyahu ), die vonden dat hij toegaf aan ‘Palestijnse terreur’. In de Knesset ( het Israëlische parlement ) werden zijn voorstellen door de rebellen gesaboteerd. Toen Perets aankondigde dat hij de coalitie opblies, stond Sharon voor een moeilijke keuze: In Likoed blijven en riskeren dat hij tijdens de volgende legislatuur opnieuw door een aantal van zijn eigen partijleden zou gesaboteerd worden of een nieuwe partij oprichten, waar hij helemaal zijn zin kon doen?
Hij besliste een nieuwe centrumpartij op te richten, Kadima ( betekent ‘voorwaarts’ in het Hebreeuws ). Zijn focus zal volgende legislatuur liggen op het bereiken van vrede en ( om Labour een paar kiezers af te snoepen ); ‘the war on poverty’.
Shimon Peres, die zich in zijn eigen partij miskend voelde, besloot zich bij Sharons partij aan te sluiten.

Volgens recente peilingen zou Kadima 1/3 van de stemmen kunnen binnenhalen. ( Likoed implodeert en haalt nog een paar zetels ) Om te kunnen regeren zal ze wellicht terug een coalitie met Labour moeten sluiten. De vraag is echter of Sharon op economisch vlak niet teveel toegevingen zal moeten doen in een land dat gewoon geen geld heeft voor sociale maatregelen ( zie supra ) en of de tijd voor vredesbesprekingen wel rijp is.
Abbas heeft immers de lokale gangs en terreurgroepen nog lang niet onder controle, wat toch wel een absolute voorwaarde moet zijn om hem als een geloofwaardige gesprekspartner in vredesonderhandelingen te zien. Wellicht zal Sharon hier niet op wachten en desnoods unilateraal nog een aantal nederzettingen op de westelijke jordaanoever ontmantelen. De verdediging daarvan kost immers handenvol geld en door die concessies te doen, kan hij hopen de grotere blokken op termijn te kunnen behouden...
Wat er gebeurt met Iran is nog niet duidelijk en zal hoe dan ook afhangen van het slagen of falen van de internationale gemeenschap om Iran van zijn nucleaire ambities te doen afzien.
Hoe dan ook, het beloven spannende tijden te worden voor Israël...

Alexander L

Intelligent Design

Intelligent Design

De laatste jaren is het duidelijk dat de wereld steeds meer in de ban raakt van een religieus fundamentalisme, een evolutie die mij zorgen baart.
Deze evolutie, waarin religie andere facetten van de maatschappij gaat overheersen, vindt men niet enkel terug in het traditionele voorbeeld, namelijk islamitische staten zoals Iran, maar ook in westere landen zoals de Verenigde Staten is deze beweging aan een opmars bezig.
Dit is duidelijk terug te vinden in de steun die het “intelligent design” krijgt in de Verenigde Staten.
Het “intelligent design” poneert dat de evolutieleer als verklaring voor het ontstaan van de wereld niet genoeg is, daar onze wereld zo complex is.
De aanhangers van deze theorie zijn van mening dat er een hogere kracht een hand moet hebben gehad in de schepping van onze wereld en vinden deze theorie evenwaardig of zelfs superieur aan de evolutieleer.
De Nationale Academie van Wetenschappen in de VS reageerde hier furieus op: Intelligent Design and other claims of supernatural intervention in the origin of life are not science because their claims cannot be tested by experiment and propose no new hypotheses of their own.
De voorstanders van het intelligent design zijn echter van mening dat het fout is van de Academie om enkel natuurlijke oorzaken te aanvaarden en te onderzoeken en de mogelijkheid tot bovennatuurlijke oorzaken te negeren.
Ondertussen heeft deze theorie met de steun van de Bush-entourage en de conservatief-christelijke beweging een opmars gemaakt en wordt deze theorie al in heel wat scholen gegeven naast de evolutieleer.
Een gegeven dat aanzet tot nadenken, want wat gebeurt er als religie terug de belangrijkste stem wordt in andere facetten van de maatschappij, zoals wetenschap, en zo het onderwijs?
Het doet denken aan de tijden toen er nog geen sprake was van scheiding tussen kerk en staat. Zo ver is het gelukkig nog niet gekomen, maar het is een eerste stap in die richting, en een zeer gevaarlijke.
Duizenden jongeren lopen het risico om op te groeien in een onderwijssysteem waar er met een scheef oog naar de evolutietheorie in het bijzonder en de wetenschappelijke methode in het algemeen wordt gekeken. Ook in Europa zijn er al stemmen opgegaan om deze theorie toe te laten in het onderwijs.
In mei 2005 wou de Nederlandse Minister van Onderwijs en Wetenschappen een debat organiseren tussen de evolutieleer van Darwin en de aanhangers van het “intelligent design”, met als verklaring dat "We moeten erkennen dat de evolutietheorie niet volledig is, en dat we nog steeds nieuwe dingen ontdekken".
Gelukkig werd de Minister onmiddellijk teruggefloten door onder meer haar eigen partij CDA maar ook de PvdA, LPF en D66 hadden geen oren naar dit debat.
D66-kamerlid Lambrechts liet duidelijk weten dat er 6 jaar geleden is afgesproken dat alle scholen in Nederland de evolutietheorie onderwijzen en dat er geen sprake kon zijn van een nieuw debat.
Een andere zorgwekkende factor is de opkomst van studenten aan de universiteiten die weigeren nog langer de evolutieleer als enige juiste te aanvaarden en onderwezen willen worden over het “intelligent design”, er is dus duidelijk ook een doelgroep.
Al deze facetten wijzen op een tendens waarbij de scheiding van kerk en staat verworpen wordt en de wetenschappelijke onderzoeksmethode gedevalueerd.
Een ontwikkeling in onze maatschappij die veel vragen opwekt en die ik bijzonder zorgwekkend vind.

Maarten M

De Russische Jeugd

De Russische Jeugd

Het is al langer bekend dan vandaag dat Poetin, en de groep rond hem, bezig is alle macht in Rusland naar zich toe te trekken.
Zijn laatste doel is de Russische jeugd te verenigen onder zijn vaandel, dit voornamelijk uit vrees voor een studentenopstand.
In de naburige landen, Oekraïne en Kirgizië speelden de studenten telkens een belangrijke rol tijdens de recente opstanden en nu begint men in Rusland te vrezen dat dit ook wel eens bij hen het geval zou kunnen zijn.
Nochtans heeft Poetin zowat alle macht in handen, de Doema is sinds zijn aantreden in 2000 veranderd naar een instantie met als enige functie Poetin te steunen in diens besluiten en hervormingen, oppositie is er amper en als ze de kop opsteekt belandt ze in geen tijd in de gevangenis.
Desalniettemin waren er het vorige jaar twee gebeurtenissen die zeker niet onderschat worden in het Kremlin. Een eerste teken aan de wand was er toen de bejaarden massaal op straat kwamen om zo te protesteren tegen de schandalige voorzieningen voor de derde leeftijd, een tweede kwam er toen de studenten de straat op gingen om te betogen tegen de verhoging van het studiegeld.
En Poetin staat voor een aantal belangrijke jaren, volgend najaar zijn er verkiezingen in Moskou, in 2007 zijn er parlementsverkiezingen en in 2008 presidentsverkiezingen, waar Poetin zich trouwens niet kandidaat voor kan stellen daar hij in 2008 zijn twee wettelijke ambtstermijnen er op heeft zitten.
Het was met het oog op deze voorgaande zaken dat vorige zomer de nieuwe Russische jeugdbeweging Nasji een zomerkamp organiseerde, waar de jeugd gratis kon genieten van twee weken moutainbiken, internet, zwemmen, optredens van Russische bands...
Het doel van dit kamp was volgens de organisatoren uiteraard om zich voor te bereiden op de zo gevreesde contrarevolutie.
Deze jeugdvereniging heeft tevens verbazingwekkend veel overeenkomsten met de oude communistische jeugdbewegingen: verbranden van onpatriottische literatuur, een goede dosis sovjet-marsmuziek en het branden van de eeuwige vlam voor de gesneuvelden.
Het doel achter dit zomerkamp kwam nog sterker naar voor toen Gleb Pavlovski, een hoge consultant van de presidentiële administratie die overigens betrokken was bij de vervalsing van de presidentsverkiezingen vorig najaar in Oekraïne, het woord nam: “De Verenigde Staten hebben al ooit een coup proberen te organiseren en zullen het spoedig hier proberen, waarschijnlijk tijdens de verkiezing voor het Moskouse stadsbestuur. Jullie opdracht is je fysiek te verzetten tegen elke poging tot een onconstitutionele coup.”
De vrees zit er duidelijk diep in het Kremlin, en terecht.
De kans bestaat dat het geduld van de bevolking, die lijdt onder de lage levensstandaard ondanks de economische groeicijfers, tegen 2008 op is.
Het is duidelijk dat Poetin druk bezig is de Russische jeugd te indoctrineren, vastbesloten om toestanden zoals in Oekraïne te voorkomen. En dit alles om ook na 2008, al dan niet achter de schermen, aan de macht te kunnen blijven.

Maarten M

Franse burgeroorlog

Franse burgeroorlog

Hoe kan het dat een kleine uit de hand gelopen situatie in Frankrijk, nl. jongeren op de vlucht voor de politie die sterven in een elektriciteitskast, een quasi burgeroorlog ten gevolge heeft?
Meerdere oorzaken lijken aan de basis te liggen van het feit dat Frankrijk vandaag in chaos gestort is.
Eerst en vooral is het in principe onaanvaardbaar dat de Franse overheid niet eerder heeft ingegrepen en dat zowel de premier als de president zo goed als niets van zich lieten horen, terwijl de rellen steeds grotere proporties aannamen en zich zelfs naar andere plaatsen buiten Parijs begonnen uit te breiden.
Chirac keek eerder geamuseerd toe hoe de minister van Binnenlandse Zaken Sarkozy de situatie niet aankon. De nieuwe kroonprins van de Franse politiek die zich een zeer rechts imago aanmeet en vooral van veiligheid zijn niche heeft gemaakt, kon nu absoluut die veiligheid niet garanderen of herstellen. Chirac die al meerdere malen aangevallen werd door Sarkozy, deed dan ook geen enkele moeite om in te grijpen; de afgang die Sarkozy leed zou wel eens genoeg kunnen blijken om hem niet langer presidentiabel te maken. Ook de premier de Villepin, ook uit op de kamers in het Elysée, liet bitter weinig van zich horen.
Maar de rellen waren geen tijdelijk overgaande relletjes. Ze evolueerden in een ware opstand waarbij jongeren die reeds hun ganse leven in achtergestelde buurten wonen, geen kansen hebben, maar ook aan elke sociale controle van hun buurt of eigen ouders zijn ontsnapt, bommen begonnen maken en wagens gaan vernielen. Het feit dat de relletjes steeds grotere proporties begonnen aan te nemen, alsook het feit dat de jongeren voornamelijk allochtonen en arabieren zijn, deed velen meteen denken aan een geleide intifada. Waartegen is het echter dat deze jongeren strijden? Het feit dat op dit moment zo goed als overal in Frankrijk dergelijke achtergestelde wijken in vuur en vlam staan, maar er nog steeds geen gezamenlijke stem klinkt, die meer vraagt dan “excuses en een voetbalzaal” duidt er toch echt op dat er inderdaad een structureel probleem is te Frankrijk met de manier waarop het integratiebeleid, alsook de aanpak van probleemsituaties in dergelijke wijken, de afgelopen decennia gevoerd is.
Ondertussen is de angst echter enorm in Frankrijk. Terwijl er enkele dagen terug nog enorme kritiek klonk op het de woorden van Sarkozy om het geboefte met de hogedrukreiniger aan te pakken, wordt zijn voorstel voor hardhandige aanpak vandaag al veel meer gesmaakt. Burgeroorlog staat dan ook voor de deur, en de Franse regering heeft die deur wijdopen laten staan. Intussen is de eerste dode gevallen. De nachtklok is eindelijk ingesteld en ook het inschakelen van het leger kan onmogelijk nog lang op zich laten wachten. De boefjes zijn te talrijk en zijn zeker niet van plan om uit zichzelf te stoppen; voor het eerst in hun leven beteken ze namelijk iets. De situatie moet dringend gestopt worden, alsook is er nood aan een opvoeding voor die vergeten jeugd. Hun kansen in de maatschappij zullen echter veel eerder stijgen indien ze ook een inspanning doen, in plaats van heel Frankrijk tegen zich in het harnas te jagen. Hoe dan ook, als de wagens niet langer branden en de buren weer buiten durven komen, zullen ze hun jonge medebuurtbewoners heel anders gaan bekijken en gegarandeerd ook behandelen. De burgeroorlog is nog lang niet over, en zou wel eens veel diepere littekens kunnen achterlaten dan enkel de verbrande wagens en bedrijfsgebouwen.

Pieter M

Problemen bij SP.a?

Problemen bij SP.a?

Het gaat niet goed met SP.a Een recente peiling van le Soir, geeft haar geen 17% meer.
Eerst was er het vertrek van Steve Stevaert, de man die de socialistische boodschap op geniale wijze tot bij de gewone man kon brengen. Hij gaf, na het vertrek van Patrick Janssens, de sp.a. een jong, hip en volks imago, terwijl de ministers het ‘serieuze werk’ leverden. Door zijn vertrek, lijdt de SP.a echter aan een communicatieprobleem. Wie gaat de boodschap nu in eenvoudige taal tot bij de gewone mensen brengen? De gelanceerde ondervoorzitster, Caroline Gennez, alvast niet. Zij mist immers de vlotheid van Steve Stevaert, het sex-appeal van Freya Van den Bossche en de intelligentie van Frank Vandenbroucke.
Het generatiepact bracht de socialisten een tweede klap toe. Het ABVV haalde naar aanleiding van dit pact, dat mensen langer aan het werk moest houden, zwaar uit naar haar politieke bondgenoot.
Een aantal SP.a-leden, die het niet eens zijn met de goedkeuring van het generatiepact door de partijtop, richten momenteel een nieuwe linkse denktank op binnen hun moederpartij; nl. SP.a-rood. Op deze manier willen zij de partijtop onder druk kunnen zetten. Alsof dit alles nog niet genoeg is, lanceerde de loyale en sympathieke coalitiepartner, nl. de VLD, afgelopen week het idee om nog een tweede generatiepact te vormen. Dat ze hiermee de bonden nodeloos tegen de haren strijkt op een moment dat het eerste generatiepact nog niet eens helemaal uitgewerkt is en de SP.a nodeloos pijn doet, zal haar worst wezen. Ze heeft nu eens een item, waarmee ze de aandacht van haar intern geruzie kan afwenden en wilde ideetjes lanceren is al langer dan vandaag haar grote specialiteit.
Ook de slijtage die op het kartel SP.a-SPIRIT komt, is een oorzaak van de slechte score van de SP.a in de peilingen. Het kartel oogt zo hip niet meer en de vraag is of SPIRIT nog langer een meerwaarde is, dan wel een blok aan het been?
Intussen met Johan Vandelanotte de boodschap proberen te verkopen. Dat intelligentie alleen hiervoor niet genoeg is, toonde het generatiepact alvast aan...

Alexander L

De rekening van VLD

De rekening van VLD

“Noem ons gerust de architecten van de slimme belastingverlagingen” verklaarde Bart Somers vorige week triomfalistisch in Het Nieuwsblad. Over de ‘slimme belastingverhogingen’ van de VLD geen woord.
Ooit, nog maar twee jaar geleden, ambieerde deze partij om de nieuwe volkspartij te worden. Ze zouden, net zoals de door hen zo verguisde CVP vroeger, brede groepen van de bevolking aanspreken, zowel langs de linker-als de rechterzijde van het politieke spectrum. Een eerste verruimingsoperatie kwam er begin de jaren ’90 met een aantal kopstukken van de Volksunie. Een goeie drie jaar geleden slaagden ze erin een aantal CD&V’ers los te weken, met Johan Vanhecke als kopstuk. Daarnaast kon men ook nog een aantal wanhopige Spiritisten verleiden, die in hun partij geen politieke toekomst zagen... Meteen had men, net als de CVP, een aantal standen binnengehaald; standen die ooit door Verhofstadts burgermanifesten zo verguisd werden. Er waren de rechts-liberalen ( denken we aan Beysen, Coveliers, Dedecker en sympathisanten ), de links-liberalen ( bijvoorbeeld Van Quickenborne, Vankrunkelsven, ... ) en de christen-democratische liberalen ( Johan vanhecke ). Omdat men deze strekkingen echter te weinig aanzag als standen, en de verschillen ertussen probeerde weg te moffelen in een liberale eenheidsworst, waren er al snel fricties tussen de rechts-liberalen die jarenlang een vooraanstaande positie binnen de VLD bekleed hadden en de ( meestal linkse ) nieuwelingen, die gepamperd moesten worden, wou men ze behouden en nog verder kunnen verruimen. Interne ruzies braken los, beginnende met Léo Govaerts en Ward Beysen, Hugo Coveliers en tot op vandaag met J-M Dedecker.
Extern heeft de partij die beweert op te komen voor de belangen van de burger, zich ook nooit geschaamd om diezelfde burger te beliegen en te bedriegen. Hierna een korte opsomming van de meest in het oog springende leugens:
- Het migrantenstemrecht. “Met ons komt het migrantenstemrecht er niet” schreeuwden de liberalen voor de verkiezingen van 2003. Ze hadden beter geschreeuwd “Met ons komt het migrantenstemrecht er subiet”, want toen mensen als Vankrunkelsven en Vandecasteele voor durfden te stemmen, was er geen kritiek. Kritiek kwam er wel op mensen als Hugo Coveliers, die o.b.v. zijn verzet hiertegen nota bene zijn post als fractieleider in de senaat verloor en Karel De Gucht, die tijdelijk onttroond werd als partijvoorzitter.
- De hervorming van de ambtenarij. Absoluut noodzakelijk natuurlijk om te vragen wat de burger hiervan vindt; stel je immers eens voor dat zij voorstander is van een inefficiente ambtenarij? Daarom was het absoluut noodzakelijk een volksraadpleging van 2 miljoen euro te houden. De burger keurde het goed en wat stelden we vast? Bij de vorming van paars II werd de verdere hervorming van de ambtenarij stilgelegd. De PS is immers tegen. Tot zover het belang van de volksraadpleging.
- De belastingverlagingen, het paradepaardje van de VLD. De eerste week na de herverkiezing van paars II werd onmiddellijk beslist om gezondheids- en mileumaatregelen te nemen: de accijnzen op tabak en brandstof zouden verhoogd worden. Vorig jaar raakte plots bekend dat de vooropgestelde verlaging van de personenbelasting voor 2005 niet in de bedrijfsvoorheffing zou verrekend worden, maar voor twee derde in de eindbelasting. Wat een uitstel van 2 jaar betekent, aangezien de burgers dan pas hun geld van de fiscus terugkrijgen. De reeds doorgevoerde belastingverminderingen, werden grotendeels gecompenseerd door de verhoging van de gemeentelijke opcentiemen, oa o.b.v. de dure politiehervorming die paars afgesloten heeft. Noem de VLD dus maar gerust de partij van de slimme belastingverhogingen...
- BHV zou door de VLD onverwijld gesplitst worden. Zozeer was ze hiervan overtuigd, dat ze zelfs instemde om dat in het Vlaams regeerakkoord in te schrijven. Het vervolg is iedereen bekend; het zou om een “smerige tsjevenstreek” gegaan zijn, een complot om de federale regering te doen vallen. Mundus vult decipi ( de wereld wil bedrogen worden )!
Het ergste van dit alles, zijn m.i. niet de gevolgen voor de VLD, maar wel dat de burger zijn vertrouwen in de politici verliest. Goedmenende politici van alle partijen moeten tegenwoordig vechten om niet het aura van charlatan te krijgen, “mensen die constant beloven en intussen zelf het geld in hun zakken steken.” Guy Verhofstadt blijft echter zijn goed-nieuws-show verkopen en “als de antipolitiek toeneemt, dan is dit de schuld van het negativisme van de oppositie”. We mogen zijn palmares blijkbaar niet langer beoordelen op de terugdringing van het Vlaams Belang.
Intussen, verder wegzakkend in de peilingen, klampen de liberale kopstukken zich verder vast aan de macht en proberen ze –zoals het vier jaar lang perfect gewerkt heeft – met verdere leugens de gunst van de bevolking te winnen. Hoelang nog?

Alexander L

Chaos

Chaos

De beelden die ons deze dagen vanuit de Verenigde Staten bereiken zijn werkelijk hallucinant. De orkaan Katrina heeft voor een enorme ravage gezorgd, maar het is niet haar verwoestende kracht waar ondergetekende en het grootste deel van de westerse wereld verbouwereerd naar staat te kijken. De complete chaos waarin het Zuiden van Louisiana is ondergedompeld kan niet voor mogelijk geacht worden in een zogenaamd Westers land, dat het meest geavanceerde ter wereld zou moeten zijn. Tienduizenden mensen wachten om geëvacueerd te kunnen worden. Voedsel, sanitair en veiligheid kunnen hun niet gegarandeerd worden. De straten zijn niet gewoon het slachtoffer van plunderaars, ze zijn in handen van gewapende bendes. De gouverneur van de staat laat duidelijk horen dat de troepen, de Nationale Garde net terug uit Irak, weten hoe ze moeten schieten om te doden. Irak ligt voor de Amerikanen niet langer in het Midden-Oosten maar in hun eigen achtertuin. Geen terroristen, maar de Amerikanen zelf, zijn binnen deze chaos ofwel plunderaar, verkrachter en zelfs moordenaar, ofwel slachtoffers die overgedragen zijn aan de willekeur van derden. De overheid en haar troepen staan machteloos. Toestanden die enkel in derde wereld-landen mogelijk geacht werden kunnen blijkbaar ook in onze beschaafde westerse wereld. Zouden ze ook bij ons, hier in Europa kunnen? Joegoslavië begin jaren ’90 bewees van wel. En ook hier bij ons in Vlaanderen zouden dergelijke taferelen van chaos, met al haar verwoestende bijkomstigheden, toch zeker ook kunnen plaatsvinden? Wie dat weigert te geloven is naïef. De goedheid van de mens is een fabeltje. Als die factoren aanwezig zijn die tot chaos leiden, zal ook de mens zich daar aan aanpassen. Hoe kunnen we dit voorkomen? De orkaan is misschien de eigenlijke aanleiding tot de chaos geweest maar zij is niet in hoofdzaak verantwoordelijk ervoor. De mens zelf draagt die verantwoordelijkheid. In de Verenigde Staten wordt nu met de beschuldigende vinger gewezen naar de overheid. Hoewel een verantwoordelijkheid van de staat, is het tevens de federale overheid die moet ingrijpen. Een gebrek aan een degelijk evacuatieplan, aan een degelijke visie op wat er allemaal bij komt kijken om de naloop van dergelijke rampen goed op te vangen, een gebrek aan inzicht in alle mogelijke gevolgen en aflopen, dit zijn de tekortkomingen waaraan de overheden schuldig is. Een gebrek aan troepen ook om de veiligheid van de getroffen mensen te garanderen. De grootste pacifist te New Orleans zal de hemel danken als straks enkele tanks zijn veiligheid en dat van zijn gezin terug komt garanderen in de straat waar hij voorheen het rustigste leventje leidde, maar die eergisteren na de willekeur van de natuur het slachtoffer werd van menselijke willekeur. Het kan niet zijn dat men van de ene dag op de andere overgeleverd kan worden aan de willekeur van de chaos. Zonder die troepen is de chaos in New Orleans niet tegen te gaan en zullen honderdduizenden mensen nog lang lijden. Of de Amerikaanse troepen al dan niet de Irakese chaos moeten tegengaan is bediscussieerbaar. Ondergetekende weigert echter te stellen dat die troepen niet nodig zijn. Ze zijn nodig, en wel zeer dringend, om de mensen in Zuid-Louisiana te beschermen tegen de chaos die hun medemens tot plunderen, verkrachten en moord aanzet.

Benjamin D

Keulen 05

Keulen 05

De Wereldjongerendagen te Keulen waren voor honderdduizenden jongeren een zoeken naar “iets meer”. Iets dat onze huidige consumptiemaatschappij deze jongeren niet kan bieden. We moeten dergelijke zaken naar waarde schatten. Als festivals als Werchter en Pukkelpop grote aantallen samenbrengen worden deze eerder banale “verbroederingen” als uniek en speciaal omschreven door onze Vlaamse media. De jongeren te Keulen komen samen op zoek naar waarden die verder gaan dan commerciële gratuite samenhorigheid. De tijd is er om dergelijke maatschappelijke stromingen, die terug belang hechten aan echte waarden, au serieux te nemen.

Benjamin D

De uitstraling van de macht

De uitstraling van de macht

In het glamourblad Exclusief verkondigd Siegfried Bracke zijn bewondering voor bepaalde niet nader genoemde knappe koppen die in elke politieke partij wel terug te vinden zijn. Bracke is er van overtuigd dat deze mensen in andere carrières veel meer zouden kunnen verdienen en is dan ook onder de indruk van hun maatschappelijke engagement dat hen voor de politiek deed en doet kiezen. Een vaak gehoorde uitspraak bij mensen die onrechtstreeks met politiek bezig zijn. Voor het geld moet je het in de politiek namelijk niet gaan zoeken. Toch horen we even vaak dat de politici overbetaald zijn en moeten ze nu een overzicht geven van al hun mandaten om zo hun vermogen in het oog te kunnen houden. Een goede zaak uiteraard, maar voor het geld moesten ze het toch niet doen? Al moeten onze ministers het inderdaad met minder stellen dan sommigen zogenaamde topmanagers, het feit dat de Belgische en Vlaamse ministers in de vergelijking met hun Europese ambtgenoten helemaal bovenaan de loonlijst staan toont echter aan dat onze politieke toppers eigenlijk nog zo slecht niet boeren.
De weg naar die topposities binnen het politieke wereldje is echter helemaal niet zo simpel. Terwijl in de privé goede prestaties de kansen tot promotie doen ontstaan gaat het in de politiek wel even anders. Jarenlang binnen de partij recepties doen, netwerken en overal sympathiek gaan doen om een plaats op de lijst te krijgen en daarnaast ook nog eens een potentieel kiespubliek opbouwen. Weken onbetaald verlof nemen en van je eigen geld investeren om campagne te gaan voeren en met wat geluk een plaatsje te verdienen in een gemeenteraad of ooit zelfs in een parlement. Dan na jaren al dan niet hard werken vaststellen dat enkel je woonplaats, provincie, eventueel je stand maar vooral je imago een rol spelen bij het al dan niet toegewezen krijgen van een ministerpost. Het is inderdaad allemaal niet evident en dan druk ik me hier nog zeer zacht uit. Anderen krijgen het dan weer allemaal in de schoot geworpen. De juiste achternaam, de in een ander domein reeds vergaarde bekendheid, het juiste kapsel en tegenwoordig zelfs het juiste geslacht kunnen je in no time tot de top doen komen. Politiek wordt zeker niet voor niets een hondenstiel genoemd , waardoor steeds minder mensen dan ook geïnteresseerd zouden zijn in een leven in dienst als vertegenwoordiger van de burger. Toch blijven er bij elke verkiezing hevige strijden ontstaan binnen een partij onder kandidaat-kandidaten. De personen die tijdens de campagne gezamenlijk breed glimlachend naar buiten komen zijn de maanden voor de definitieve lijst opgesteld wordt in verwoede strijd met elkaar om de beste plaatsen te bemachtigen. Je grootste tegenstanders binnen de politiek zijn je eigen partijgenoten. En aan tegenstanders en concurrenten geen gebrek. Wat doet die mensen kiezen en vechten voor de kans om een onderbetaalde hondenstiel uit te oefenen? Het maatschappelijk engagement? De kans iets te betekenen voor de mensen? Dergelijke “Dag Allemaal”-uitspraken kunnen we toch moeilijk boven het niveau van propaganda verheven? De conclusie is blijkbaar enerzijds dat velen toch vinden dat een politiek mandaat hen meer dan genoeg zal vergoeden naar hun prestaties en mogelijkheden. Voor velen is het anderzijds echter tevens en vooral de uitstraling van het politieke wereldje. Een uitstraling die gebaseerd is op die van macht, alhoewel het overgrote deel van de politici zo goed als niets van macht hebben. Toch doet de kans om ooit een eigen plaatsje in de rode of groene zeteltjes van het gebouw aan de Wetstraat te hebben menig hart sneller slaan. Een illusie van macht en de uitstraling die daarmee samengaat, dat is de reden waarom men aan politiek doet. Bestaan er dan geen idealisten meer in de politiek? Uiteraard wel, maar om het tot de Wetstraat te schoppen moet je menig compromis sluiten en nog meer idealen laten varen. In de Wetstraat zijn ze dus in ieder geval niet terug te vinden. Het laatste wat ondergetekende echter wil doen is nog maar eens een nieuwe bijdrage aan de anti-politiek leveren. Het politieke ambt is er een van zeer groot belang in onze democratische samenleving. Iemand die er voor kiest de burger te vertegenwoordigen is meer dan een verdienstelijk persoon. Van waar dan de bovenvermelde kritiek dat bij de meeste politici die het tot de top schoppen voornamelijk de illusie van de macht aan de basis zou liggen? De kritiek hier is er eigenlijk geen op de politiek en politici maar op de manier waarop men vandaag zijn of haar vertegenwoordigers kiest. Klant is koning en de kiezer heeft altijd gelijk? Als de kiezer een sympathiek en vlotpratende vertegenwoordiger wenst dan hebben ze die vandaag ook. Wensen ze een vertegenwoordiger die kwaliteitsvol werk levert, dan zal er toch een grote mentaliteitswijziging bij de burger en de maatschappij moeten ontstaan. Vlot overkomen in de media, een mooi gezichtje hebben of de ideale schoonzoon zijn, het zijn mooie eigenschappen maar ze zijn allesbehalve garanties voor goede bestuurders. Laat ons waarde hechten aan de eigenschappen die van een politieker een goede bestuurder maken en misschien krijgen we dan ook eens een degelijk beleid.

Benjamin D

Kwantiteit vs. kwaliteit

Kwantiteit vs. kwaliteit

Onlangs bleek dat de president van de Verenigde Staten goed op weg is het record te breken van Amerikaans president die het meeste vakantie neemt tijdens zijn ambt. Een eer die totnogtoe weggelegd was voor de “grootste Amerikaan ooit” Ronald Reagan. Een vijfde van zijn tijd als president sinds 2001 brengt George W. door op zijn ranch in Texas. In de hedendaagse mentaliteit waarbij het bijna als trendy gezien wordt om een hartaanval te krijgen voor je 50e ten gevolge van te hard te werken is het een verfrissing te zien dat de zogezegde leider van de vrije wereld wel tijd genoeg neemt om te ontspannen. Ondanks wat vandaag de dag maar al te vaak schering en inslag is, hoeft het toch helemaal niet dat een persoon die een topfunctie uitoefent 14 uur en meer werkt per dag? Waar het om draait is dat de mensen die de topfuncties uitvoeren de situatie goed kunnen inschatten, wijze en bepalende beslissingen kunnen nemen en de uitvoering ervan delegeren aan de meest bekwame personen. Daarnaast genoeg tijd sparend voor rust en ontspanning om deze zaken fris en uitgerust aan te kunnen pakken, alsook voor studie om zich ernaast bij te scholen en te verrijken over de meest uiteenlopende zaken die bijdragen aan hun algemene vorming en kennis. Dit alles draagt bij tot de persoon die de topfunctie moet uitvoeren en dus ook tot zijn, of haar, beleid. Laat ons pleiten voor een maatschappelijk klimaat waarbij de mensen worden beoordeeld niet op de kwantiteit maar op de kwaliteit van hun prestaties. Dat president Bush meer vakantie neemt dan zijn voorgangers hoeft dus zeker en vast niet als negatief afgedaan te worden. Ook al zal het besluit misschien gelijkaardig zijn, toch kunnen we de 43e president van de Verenigde Staten beter afrekenen op de kwaliteit dan op de kwantiteit van zijn werk.

Pieter M

China

China

Ter Zake Zomer van vrijdag 12 augustus bood ons een reportage aan waarin enkele rijken van het nieuwe China aan bod kwamen. China heeft de laatste jaren met een ongelofelijke versnelling de weg ingezet naar een economische supermacht. Sinds het communisme het kapitalisme verving, verhuizen onze fabrieken naar China, overspoelen Chinese goederen onze markt en is China ’s werelds grootste importeur geworden. De Chinese markt is dan ook overweldigend groot, honderden miljoenen consumenten en nog eens honderden miljoenen potentiële consumenten die snakken naar een “Westerse” levensstandaard met alles erop en eraan. En daar willen de Chinezen dan ook voor werken, hard voor werken. Niet enkel de Westerse bedrijven die China binnentrekken, maar ook heel wat Chinezen zelf slagen erin dankzij deze reusachtige markt van consumenten grote rijkdommen te vergaren. In de reportage zagen we een man die in de vastgoedmarkt en andere niet nader genoemde zaken een waar fortuin had vergaard. Een andere jonge vrouw was in enkele jaren miljardair geworden dankzij haar bedrijfje. Na eerst het kapitalistische systeem aangenomen te hebben van de Verenigde Staten, wordt nu blijkbaar ook de “from rages to riches” American Dream overgenomen. Toch niet helemaal echter. Want alle rijken die aan bod kwamen waren zeer duidelijk omtrent een zaak; zonder de steun van de partij was hun rijkdom nooit mogelijk geweest. China mag dan officieus overgestapt zijn naar het kapitalisme, officieel is het nog steeds communistisch. Al is het enige waarlijk communistische aspect aan hedendaags China de partij. In China is de communistische partij nog steeds oppermachtig. De Olympische Spelen die in 2008 Peking als gaststad zullen kennen moet het paradepaartje van het nieuwe China worden. De wereld zal daar pas echt kennis maken met het land dat alle troeven in handen heeft om over enkele jaren een absolute supermacht te worden. Hele delen van Peking moeten er dan ook aan geloven om van de stad een ware metropool voor de supermacht van de 21e eeuw te maken. Ook de verhalen omtrent de reusachtige dammen die in China gebouwd worden illustreren de macht van de partij. Hele gebieden worden zomaar ontruimd en moeten er aan geloven als de partij dunkt dat dit in het voordeel van het algemene belang van China is. Ook in de reportage zagen we de bouwwerf van een van de nieuwe rijken. Hij bouwde net buiten Peking een reusachtig kasteel in Franse Louis XIV-stijl. Ook daar hadden hele dorpen plaats moeten ruimen om dit project ter meerdere eer en glorie van de zakenman in kwestie, maar tevens van de partij en het nieuwe China, te kunnen verwezenlijken.
Wat kan de Westerse wereld meer dan afgunstigte kijken naar de vele mogelijkheden die dit land heeft binnen het kapitalistische systeem en te proberen haar graantje mee te pikken? Een vertegenwoordiger van General Motors die een nieuwe fabriek wilde bouwen moest eerst langs bij de plaatselijke bouwmagnaat. Zonder die man, die van de partij de toestemming had al het bouwwerk in die bepaalde regio uit te voeren, zou de fabriek er namelijk niet kunnen komen. Braaf de plaatselijke gebruiken ondergaand zagen we de Amerikaan, vertegenwoordiger van een volk dat anders zo “to the point” is en “time Money” vindt, de hele eerste afspraak braaf luisteren naar het overzicht van de verwezenlijkingen van de bouwmagnaat. Zelfs geen kik gevend toen de Chinees bij het begin van het gesprek in een zakdoekje zijn keel ontdeed van een fluim dat hij doorgaf aan zijn assistente.
De Westerse wereld legt zich neer bij de situatie van de oppermacht die een in se dictatoriaal regime over het land uitoefent. Voorlopig zullen we bij de bevolking zelf ook geen te luide schreeuwen naar democratie moeten verwachten. De kansen om eindelijk een degelijke boterham en vooral een gsm, televisie en auto te verdienen zijn te mooi om niet dankbaar te aanvaarden. Maar eens de tv en de auto evidenties worden, en er een nieuwe klasse opstaat die waarlijk volgens de kapitalistische regels en wetten wil gaan concurreren op de markt zal het imperium van de door de partij verleende monopolies in vraag gesteld worden. Een dictatoriaal systeem waarin een partij bepaalt wie wel en wie niet de grote rijkdommen mag vergaren kan niet samengaan met de open markt structuur van het kapitalisme. Wanneer meer en meer Chinezen zich op de markt zullen willen smijten om, de concurrentie aangaand, tevens de grote fortuinen na te jagen zal blijken dat de partij niet langer aan haar macht zal kunnen vasthouden. Hopelijk kan dan ook deze toekomstige grootmacht democratisch worden.

Pieter M

Moslimterrorisme

Moslimterrorisme

De strijd van de moslimterroristen kan bezwaarlijk één tegen de westerse wereld genoemd worden. Landen als Egypte, Marokko, Tunesië, Saoudie-Arabië, Kenia, Indonesië, Turkije, ... werden evenzeer het slachtoffer van het Al Quaeda-terreurnetwerk.
Het is daarentegen een strijd tegen de moderniteit, i.e. de westerse, vrije manier van leven. Irak is hier het zuiverste voorbeeld van: Dag in dag uit, zijn het de gewone burgers ( moslims! ) die het slachtoffer worden van terreuraanslagen. Waarom worden zij geviseerd? Omdat alles moet gedaan worden om te verhinderen dat Irak kan uitgroeien tot een democratische staat waarin mensen zelf hun manier hun leven kunnen bepalen.
De aanslagen op Bali, die 88 Australiërs het leven kostten, vonden plaats vooraleer Australië deel had genomen aan de Irak-oorlog. Bin Laden refereert voor het eerst aan Australië in de context van Oost-Timor. Wil dit dan zeggen dat Australië daar geen vredesmissie had mogen uitvoeren en die bevolking ginder had moeten overleveren aan etnisch geweld? Turkije, waar 99% van de bevolking moslim is en dat zich uitdrukkelijk van de Irak-oorlog gedistantieerd heeft, werd vorig jaar in Istanboel het slachtoffer van Al Quaeda terreur-aanslagen. Ook de 11 september aanslagen vonden plaats voor de Irak én Afghanistan-oorlog en werden reeds gepland en voorbereid in het tijdperk Clinton.
Of opportunistische beweegredenen aan de grondslag lagen van de deelnemers van de Irak-oorlog valt te betwijfelen. Wat echter niet te betwijfelen valt, is dat opportunistische beweegredenen aan de basis liggen van de terugtrekking van de Spaanse, Nederlandse en een aantal Oost-Europese troepen. Zij laten de gewone Iraakse bevolking in de steek, die het grote mikpunt is van bovengenoemde barbaren. Het doet onwillekeurig denken aan de houding van de Belgen in Rwanda destijds.
De redenering die vele vandaag de dag maken is pervers: door zich af te vragen waaraan we die aanslagen verdiend hebben, doet men précies wat de terroristen willen. Zij willen namelijk niets liever dan dat we de zaken omdraaien en gaan denken dat deze aanslagen onze schuld zijn. Tony Blair drukte het mooi uit: de enige schuldigen voor deze aanslagen zijn de terroristen zelf!

Alexander L

Tijd wijst het uit...

Tijd wijst het uit…

Donderdag 28 juli vond op het Witte Huis een ontmoeting plaats tussen de Amerikaanse president en Wolfgang Schauble, de expert Buitenlands Beleid van het Duitse CDU. Nog voor de verkiezingen ook effectief gewonnen worden door de Duitse christen-democraten is de Verenigde Staten zich al aan het verzekeren van een goede samenwerking met een van haar voormalig trouwste bondgenoot in Europa. Na het hele debacle omtrent de Irak-oorlog kan een nieuwe partij en vooral nieuwe leider aan het hoofd van de Duitse staat voor een voortzetting zorgen van de uitstekende relaties die reeds decennia tussen Duitsland en de Verenigde Staten bestaan. Het feit dat Schröder zich openlijk tegen de oorlog uitsprak en zich aldus bij Frankrijk en ook Rusland voegde had namelijk voor heel wat roet in het transatlantische eten gezorgd. Voor velen was het een teken aan de wand dat de as Parijs-Berlijn-Moskou zich nu eindelijk definitief had gevormd en tegenover Washington zou gaan staan. Een nieuwe situatie binnen de geopolitiek werd aangekondigd. Dat er inderdaad een aantoonbare dergelijke as bestaat met gemeenschappelijke belangen is ontegensprekelijk waar. Maar laten we lessen trekken waar dit moet, namelijk uit het verleden, en niet te snel grote verschuivingen en veranderingen gaan afroepen. Twee jaar na de inval is Bush nog steeds president van de Verenigde Staten, en schudden hij, Chirac en Schröder elkaar nog steeds de hand. Hoewel de plooien nog steeds bestaan zijn ze al lang niet meer van dergelijke mate dat er over gevallen kan worden. De grote verschuivingen en geopolitieke doemscenario’s die net na de inval circuleerden zijn zeker niet meer relevant. Binnenkort is er een nieuwe partij aan de macht in Duitsland en ook in Frankrijk zal Chirac het niet eeuwig uithouden. Laat ons de les trekken niet te hard van stapel te lopen in onze analyses omtrent gelijk welk feit, tijd zal wel uitwijzen dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen.

Pieter M

De blundertrein van De Gucht

De blundertrein van De Gucht

Wat is er in hemelsnaam toch aan de hand met onze minister van Buitenlandse Zaken? VLD’er Karel De Gucht slaagt er maar niet in om van de diplomatieke blundertrein te springen waar hij blijkbaar permanent op meereist. Na eerdere blunders aangaande de persoon van de Congolese president Kabila en de Nederlandse premier Balkenende is het blijkbaar opnieuw raak betreffende een nogal beledigende brief ten opzichte van Congo. Een brief waarin De Gucht zichzelf uitnodigde, zelf de agenda bepaalde voor het gezamelijke gesprek en ook meteen al bedreigende eisen stelde op de door hem zelf gedane voorstellen.
Zo stelt onze minister van Buitenlandse Zaken een partnerschap tussen de haven van Antwerpen en die van Kinshasa voor en meent het nodig te stellen dat "een dergelijk partnerschap enkel kan slagen indien de Congolese overheid zorgt voor een juridisch veilig klimaat".
Dat Karel De Gucht soms weinig tacktvol kan zijn was uit zijn ondertussen lange en rijkgevulde politieke carriere al lang duidelijk geworden. Desalniettemin kan bij het bekijken van die politieke carriere weinig anders geconcludeerd worden dat De Gucht wel weet waar hij mee bezig is en kan er zelfs geopperd worden dat het een verstandig man is. Hoe komt het dan dat hij de finesses van het ambt dat de leiding geeft aan onze diplomatie maar niet onder de knie kan krijgen, en blijkbaar zelfs weigert dit te willen doen. Het diplomatieke wereldje, een uiterst precair milieu, is er nu eenmaal een waar brute handelingen en luide woorden niet thuis horen. Omtrent het nieuwe debacle bleek het Congo dat uiteindelijk besliste de reeds moeilijke relaties met België niet nog meer te belasten door niet officieel te protesteren op de brief van De Gucht. Het Afrikaanse land mag dan nog ver verwijderd zijn van een staat waar de regels van de democratie correct worden toegepast, de regels van de diplomatie kennen ze er blijkbaar wel al beter dan bij ons.

Pieter M

De Chinese muur

De Chinese muur

Veel inkt is reeds gevloeid omtrent de omstreden muur die Israel momenteel op de westelijke jordaanoever aan het bouwen is. De muur zou staan voor “apartheid” en de Palestijnen “onnodig veel leed” berokkenen. Helaas wordt quasi nooit stilgestaan bij haar positieve effecten...
Medio de jaren ’90 werd rond de Gazastrook een soortgelijk hek gebouwd. Sindsdien komen uit Gaza –afgezien van een paar Kassam-raketten die tot nu toe nauwelijks voor slachtoffers gezorgd hebben- quasi geen aanslagen meer. Tweemaal is het de Palestijnen gelukt: twee arabieren met een Brits paspoort die hun explosieven in een koran verstopt hadden ( blijkbaar is dit heilige boek multifunctioneel ) en eenmaal door middel van een duiker die Israel via de kust bereikt heeft.
Vanuit de westelijke jordaanover daarentegen kwam, nadat Arafat in 2000 op onredelijke wijze een genereus vredesvoorstel afgewezen had, een moorddadige en goed georchestreerde zelfmoordcampagne op gang, om de Israeli’s tot verdere concessies te dwingen.
Toen Israel hierop besloot een veiligheidshek te bouwen, kwam hierop grote internationale kritiek ( onder meer door landen zoals Marokko, dat zelf reeds 20 jaar een 2500 km lang veiligheidshek heeft tegen strijders uit de zuidelijke Sahara. India is momenteel ook zo’n hek aan het bouwen tegen Pakistaanse terroristen enz... ).
Critici menen dat deze ‘Berlijnse muur’ de vrede in gevaar brengt. Volgens Nethanyahu, een gereputeerd Israelisch politicus, is het omgekeerde het geval. Er kan volgens hem geen vrede komen, zolang Israel Palestijnse aanslagen moet verduren. Aangezien dit hek deze aanslagen voorkomt, kan het de vredesonderhandelingen rustiger doen verlopen en kunnen terreurgroepen deze niet langer met nieuwe aanslagen saboteren.
En de muur redt levens! Vielen er in 2002 nog 453 Israelische slachtoffers, dan waren er dat in 2004 nog slechts 118, dit terwijl de muur nog niet halfweg is! De term ‘Berlijnse muur’ is mijns inziens dan ook onterecht, beter is de term ‘Chinese muur’, die erop gericht was de barbaren buiten te houden. Sommige critici beweren terecht dat de muur soms onnodig diepe inkepingen maakt op palestijns gebied. In bepaalde gevallen hebben ze ongetwijfeld gelijk ( zoals bijvoorbeeld bij de bescherming van de nederzetting Ariel ). Au fond kunnen ze echter moeilijk spreken van ‘palestijns grondgebied’ aangezien de grenzen van een eventuele toekomstige palestijnse staat nog niet vastliggen. Dit zal op een realistische manier moeten onderhandeld worden, met redelijke partners, hopelijk dit keer aan beide zijden.
Ook is het leven van vele Palestijnen er door de muur niet makkelijker op geworden: zij moeten nu op welbepaalde tijdstippen wachten aan de toegangspoorten om aan hun land aan de andere kant van het hek te kunnen. Anderen hun land werd geconfisqueerd ( weliswaar tegen een vergoeding ) om de muur te kunnen bouwen.
De centrale vraag is echter wat er hier primeert: het recht op leven van de Israeli’s of het recht op ongehinderde verplaatsing van de Palestijnen?

Alexander L

Lance links of rechts

Lance links of rechts

Zevenvoudig tourwinnaar en levende wielerlegende Lance Armstrong stopt met wielrennen. Wat gaat een mens doen met zijn hele leven dat nog voor hem ligt als hij op zijn 33e met pensioen gaat? Voor het geld hoeft Lance het allesbehalve nog te doen. Hij is de best betaalde en best verdienende wielrenner ooit. Dat politiek misschien wel iets voor hem zou kunnen zijn was al langer duidelijk. Als sportlegende maar vooral ook als levend icoon voor de kleine man die terugvocht tegen zijn lot, won (en hoe), heeft Lance Armstrong bij de brede Amerikaanse bevolking zeker en vast heel wat bewondering geoogst, ook al is de sport die hij beoefend niet bepaald populair in de Verenigde Staten. Aan de overkant van de grote plas is het daarnaast schering en inslag dat populaire filmsterren, atleten, edm in de politiek gaan. En als “vriend” van die andere “Texaan” George W. Bush heeft hij alvast de juiste connecties. In het verleden stond Lance dan ook vooral als een erg rechts figuur bekend. Een aanhanger van het Bush-beleid. De oorlog in Irak zou daar echter verandering in gebracht hebben. Het geld dat die oorlog kost zou Lance veel liever besteed zien worden aan andere zaken, zoals aan kankeronderzoek, dat volgens hem een nationale prioriteit moet worden. Deze steeds vaker en steeds links-klinkende kritiek op de Irak-oorlog en daardoor ook op het Bush-beleid zou volgens sommigen het gevolg zijn van de invloed van zijn vriendin Sheryl Crow. De zangeres is zelf namelijk een fervent tegenstander van de oorlog in Irak. Is Lance inderdaad gematigder geworden, of is hij nu reeds zijn meer extreme standpunten publiekelijk aan het bijschaven om zijn imago niet té rechts of té links te maken. Populaire mensen worden namelijk verkozen net omdat ze populair zijn, niet vanwege hun standpunten. En dat Lance populair mag duidelijk wezen. De kans dat de Amerikanen er binnenkort opnieuw een “ster-gouverneur” bij krijgen is dus zeer reëel.

Pieter M

De rekeningen van Vlaams Belang

De rekeningen van Vlaams Belang

Toen de diensten van de Kamer enkele weken terug de boekhouding van de verschillende partijen publiceerden, kwamen enkele uiterst interessante zaken aan het licht omtrent het Vlaams Belang. In tegenstelling tot wat algemeen gedacht werd is het Vlaams Belang niet de rijkste partij van Vlaanderen en zijn haar uitgaven veel hoger dan die van de andere partijen. Dit ondanks het feit dat haar inkomsten, met onder andere overheidssubsidies die vorig jaar stegen van 5,3 naar 6,2 miljoen euro, allesbehalve laag te noemen zijn. De reclamecampagne om de nieuwe naam bekendheid te geven blijkt zeker en vast niet alleen verantwoordelijk te zijn voor het in het rood duiken van de partij. Vlaams Belang blijkt namelijk de partij te zijn die over het algemeen het meest uitgeeft aan propaganda, het minst aan personeel.
Enkele weken na het bekend maken van deze feiten was er even een hetze rond enkele van die propagandablaadjes waarmee het Belang haar (potentiële) kiezers met de neus op de zongenaamd onaanvaardbare feiten wil drukken. Onder de titel “Wat u niet mocht weten” liet Vlaams Belang te Sint-Niklaas weten dat de politie informatie achterhield omtrent enkele grafschendingen die er hadden plaatsgevonden. Uiteraard waren het allochtonen geweest. Pertinent onjuist bleek deze valse beschuldiging.
Ook beweerde Rob Verreycken dat de burgemeester van Sint-Niklaas, Sp.a’er Willockx, sancties zou hebben geëist tegen een journalist van De Gazet van Antwerpen omtrent het vermelden van gevechten in een recreatiepark te Sint-Niklaas. Zelfs Stevaert zou daarbij ingeschakeld geweest zijn. Opnieuw bleek het om een pertinente leugen te gaan en bleek de journalist het artikel zelf aangepast te hebben nadat zijn informatie fout bleek te zijn.
In het Waasland staat het Belang dicht bij meeregeren in 2006 en dat verklaart de grote golf van propaganda die de partij er voert. Maar niet enkel daar, in gans Vlaanderen is het Belang de partij die leeft van de propaganda. Dat ze daarbij meer dan eens de bal misslaan, is eigenlijk onaanvaardbaar. Maar wat kunnen we anders verwachten van een partij die niet eens in personeel investeert? Uit het rapport van de Kamer blijkt dat Vlaams Belang slechts 41.000 euro aan personeelkosten uitgeeft. Daarmee kan je slechts twee personen in dienst hebben. Alle parlementaire medewerkers van de Vlaams Belang parlementairen, de medewerker die elke parlementair krijgt betaald door het parlement zelf, draaien ook wat bij voor de partij zelf. Situaties die enkel kunnen leiden tot een verlies aan kwaliteit. De cijfers van het Kamer-rapport verklaren dan ook zeer veel over wat voor partij het belang an sich is. Uit de manier waarop een partij, of gelijk welke instelling, institutie of zelfs bedrijf haar geld uitgeeft kan men namelijk veel afleiden. Wie namelijk weinig investeert in personeel en enkel op basis van vaak zeer twijfelachtige propaganda kan scoren kan niet anders dan ondermaatse kwaliteit aanleveren. In het lokale Vlaams Belang blaadje te Brugge hadden ze het telkens over 9 november waneer er verwezen werd naar de terroristische aanslagen van “9/11”… Wat te verwachten van een dergelijke partij als ze ook effectief mee zal mogen regeren?

Pieter M

Non! Neen!

Non! Neen!

De Europese Unie kent een crisis, en dit vanwege de duidelijke non en neen die respectievelijk het resultaat waren van de Franse en Nederlandse referenda omtrent de Europese grondwet. Zowel Frankrijk als Nederland zijn twee van de absolute voortrekkers van het Europese eenmakingproces die beiden aan de basis van dit proces lagen. Na de uitslagen van de referenda omtrent de grondwet is het best mogelijk dat hun positie in dit proces er anders zal gaan uitzien. Ook de vraag hoe het nu verder moet met die grondwet is er een waar het antwoord, zich verschuilend in de kamers der compromissen, nog even op zich zal laten wachten.
Hoe komt het nu dat de Fransen en Nederlanders neen stemden? Zowel het ja als het neen-kamp hebben heel wat campagne gevoerd. Toch wordt vooral het ja-kamp verweten dat de boodschap niet duidelijk genoeg werd overgebracht. Niemand weet echt waar de grondwet voor staat, niemand weet wat er precies allemaal gebeurt met dat Europa. Een algemene kritiek op Europa die al veel langer te horen is, maar die nu, bij de eerste keer dat de burger ook effectief haar mening zou gegeven mogen hebben zware gevolgen heeft. De communicatie omtrent de Europese eenmaking naar de burger toe, en dit zowel vanuit Brussel als vanuit de leiders van de lidstaten die dit project trekken, moet dringend verbeteren. Dit is een niet tegen te spreken feit. Dat dit gebrek aan communicatie echter alleen aan de basis zou liggen van de duidelijk neen-stem bij de referenda is onjuist. In Frankrijk lijkt het er namelijk op dat velen het beleid van president Chirac vooral wensten af te straffen, terwijl de Nederlanders de erfenis van Pim Fortuyn nog steeds menen mee te moeten slepen en dus luid neen roepen op elke vraag die hen gesteld wordt door de overheid. Het lijkt er sterk op dat de burger een duidelijk neen liet horen op veel meer dan enkel de gestelde vraag. De meesten van hen bleken namelijk, en gaven dit ook zelf duidelijk toe, niet ten volle te beseffen wat de vraag die hen gesteld werd dan wel precies inhield. Het staat buiten kijf dat Europa in de toekomst de burger beter zal moeten informeren omtrent wat dit project precies inhoudt. Een betere communicatie kan een immens deel van de negatieve gevoelens ten gevolge van onwetendheid zeker en vast wegnemen. Deze taak ligt echter niet alleen bij de Europese instellingen, maar evenzeer bij de lidstaten zelf. Alsook wordt het dringend tijd dat de Europese verkiezingen en de mogelijkheid van de burger om haar stem te laten gelden in het Europese democratische proces, wat hoger naar waarde geschat worden.
Kan een immens economisch en politiek project als de Europese eenmaking, een project dat reeds meerdere decennia loopt en onnoemelijk veel vruchten heeft afgeworpen voor ons continent, zomaar in de prullebak geworpen worden vanwege een antwoord op een niet begrepen vraag alsook een antwoord op meerdere niet eens gestelde vragen? Het antwoord op die vraag lijkt meer dan duidelijk: non! neen!

Pieter M

Eieren voor z'n geld

Eieren voor z'n geld

Robert Stevaert, beter bekend onder zijn hippere naam Steve Stevaert, werd op 26 mei 2005 tot nieuwe gouverneur van Limburg aangeduid door de Vlaamse regering. Na zijn mooie politieke carrière op topniveau van meer dan tien jaar besliste Stevaert om de minder stresserende uitdaging aan te gaan van het gouverneurschap van Limburg. Een mooie functie die inderdaad de perfecte afsluiter vormt op het rijkgevuld politiek palmares van Stevaert. Stevaert is het namelijk allemaal geweest: burgemeester, minister, partij-voorzitter en ook de titel minister van staat is reeds binnen. Steve was de leuke burgemeester met de vernieuwende ideeën, de minister die het openbaar vervoer gratis zou maken en de man die die filosofie als partijvoorzitter omzette in een heuse gratis-politiek. Enkel premier zou nog een hogere stap betekenen maar het zag er niet naar uit dat Steve dat postje nog zou kunnen bekleden. Zijn populariteit kende lang geen grenzen, de partij kende grootse successen. Tot de recente Vlaamse verkiezingen echter. De partij ging achteruit ten opzichte van de federale verkiezingen. Enkel het feit dat ze steeg in vergelijking met de vorige Vlaamse kon het feest nog even doen voort doen gaan. De populariteit van Steve begon echter meer en meer te tanen. Het gratis-verhaal leek steeds minder verkoopbaar. Naarmate Steve steeds verder zakte in het lijstje van populaire politici begon zijn glimlach steeds geforceerder en minder realistisch te lijken. Toppolitiek kan vermoeiend zijn en Steve gooide de handdoek dan ook in de ring om de kans te grijpen nog zo’n vijftien jaar goed betaald en met chauffeur overal de sympathieke peer te mogen gaan uithangen. Een rol die hij eigenlijk ook de afgelopen tien jaar bekleedde, maar in de politiek kennen inhoudsloze verhalen een vervaldatum. Steve Stevaert heeft die niet afgewacht en eieren voor zijn geld gekozen. In de niet-politiek rol van gouverneur speelt enkel de glimlach een rol, en hoeft er geen verhaal meer achter te zitten.

Pieter M

Meer vrijheid aub!

Meer vrijheid aub!

Reagerend op 11 september, stelt Kaplan in zijn boek ‘Krijgspolitiek’ vast dat we in een gevaarlijke wereld leven. Hij vraagt zich af wat we in het westen kunnen doen om ons te beschermen en concludeert dat we onze universalistische idealen van democratie, vrijheid en mensenrechten beter intern kunnen houden. Extern moeten we volgens hem een beleid voeren, gesteund op een pragmatische realpolitiek en afstand nemen van de gedachte dat democratie en vrijhandel overal vrede en harmonie kunnen brengen. We moeten m.a.w. een beleid gaan voeren dat erop gericht is de ergste rampen af te wenden.
Als elf september echter één iets aangetoond heeft, dan is het juist dat we niet immuun zijn voor wat in de rest van de wereld gebeurt. Jarenlang hebben wij in het westen gedacht dat we veilig waren, zolang we stabiliteit in de wereld konden behouden.
Dat dit laatste echter een misvatting is, heeft Condoleezza Rice mooi uitgedrukt in een speech die ze op 8 februari aan een Parijse universiteit gaf: “Het fundamentele karakter van regimes kan niet los gezien worden van de wijze waarop ze zich extern gedragen. Grenzen tussen landen kunnen niet veilig zijn, als dictators de vrede in hun gemeenschap intern vernietigen. Staten waar corruptie, wreedheid en chaos heerst, vormen zonder onderscheid een bedreiging voor hun buren, hun regio en zijn een potentiële bedreiging voor de hele internationale gemeenschap.”
Het is m.a.w. een gebrek aan vrijheid en respect voor de individuele rechten van iedere mens die voor armoede en frustratie zorgen.
Niet toevallig verklaarde Cherfi, één van de auteurs van het AHDP-rapport: “Als het op vrijheid en democratie aankomt, zijn de Arabische landen de slechtste om in te leven.” Het Arab Human Development Project, waarvan in 2003 reeds het derde rapport in een serie van vier verscheen, werd opgesteld door Arabische intellectuelen en is uiterst kritisch voor de Arabische wereld. Het laatste rapport spreekt over ‘zwarte gat-staten’ waar inlichtingendiensten aan niets of niemand verantwoording verschuldigd zijn, waar de rechtspraak burgers niet tegen de overheid kan beschermen en corruptie een dagelijkse realiteit is.
Het zijn deze dagdagelijkse frustraties die ervoor zorgen dat mensen hun heil zoeken in de godsdienst. Dit laatste, gecombineerd met een gefrustreerd Arabisch nationalisme- eerst werd de Arabische wereld door het westen gekoloniseerd en daarna heeft ze iedere oorlog tegen Israël verloren- zorgt voor een uiterst gevaarlijke anti-westerse cocktail! Enkel daar waar de de samenleving binnenin verrot is, kunnen mensen zo zot gemaakt worden dat ze zichzelf opblazen of met een vliegtuig in een toren vliegen met als enige bedoeling andere onschuldige mensen te vermoorden.
De sociaal-economische problemen worden vaak aangehaald als hoofdoorzaak van terreur. “Spendeer wat meer geld aan ontwikkelingshulp en de frustratie bij die mensen zal verdwijnen” is de algemene slagzin. Mocht deze redenering opgaan, dan zou Afrika een broeihaard van terreur zijn! De sociaal-economische problemen zijn een gevolg van het gebrek aan vrijheid en respect voor de mensenrechten. Daar waar er slecht bestuur is, waar mensen geen vrijheid krijgen om te ondernemen en waar ze niet kunnen terugvallen op een rechtstaat, daar zullen mensen ook niet aangemoedigd worden om hun talenten te exploiteren en geld te verdienen. Bijgevolg is het probleem veel breder dan enkel het sociaal-economische aspect.
Wat kunnen wij nu doen om het tij te keren? Streven naar stabiliteit en het voeren van een harde real-politiek- zoals Kaplan voorstelt- zal ons niet beschermen. Ieder regime dat de mensenrechten niet respecteert omverwerpen, zoals een idealist zou kunnen opperen, is evenmin een haalbaar en wenselijk idee en dit laatste zou de anti-westerse gevoelens in de Arabische wereld nog meer kunnen aanwakkeren. Dit laatste neemt echter niet weg dat we niet mogen tolereren dat duistere ideologieën, zoals deze van Iran, in het bezit komen van atoomwapens en zo kunnen proberen hun irrationeel denkkader aan de rest van de wereld op te leggen.
Wat wij verder kunnen doen, is het steunen van vreedzame verzetsbewegingen die streven voor meer vrijheid en democratie in het Midden-Oosten en in de rest van de wereld ( denken we bv aan de oppositie in Iran ). Verder moeten we ontwikkelingshulp die we geven zoveel mogelijk afhankelijk maken van ‘good governance’. Bovenal is het belangrijk dat de democratie in Irak stevig voet aan de grond krijgt. Het overwinnen van terreur in Irak door een democratisch regime dat zijn burgers respecteert, zou een lichtend voorbeeld kunnen zijn voor de rest van de regio!
Meer betrokkenheid bij de rest van de wereld en het stimuleren van vrijheid, mensenrechten en democratie in de rest van de wereld is dus de boodschap!

Alexander L

Dik, dikker, dikst

Dik, dikker, dikst

De nieuwe ziekte van de laatste jaren is zwaarlijvigheid. In de Verenigde Staten zijn de gevolgen van obesitas de tweede doodsoorzaak na roken en is 60% van de bevolking zwaarlijvig. Waar ligt de oorzaak van dit probleem dat niet enkel de VS treft, maar ook Europa en de ganse zogenaamde Westerse wereld.
In zijn documentaire “Super size me” gaat regisseur Morgan Spurlock 30 dagen op een McDonalds dieet. Zelfs naar Amerikaanse normen een overdrijving van de werkelijke situatie, desalniettemin toont de man met zijn experiment duidelijk aan hoe gevaarlijk fastfood is voor onze gezondheid. Niet enkel lichamelijk, maar ook geestelijk - de man voelde zich vaak ‘down’ en zelfs depressief - bracht dit dieet hem ernstige schade toe.
Spurlock kreeg het idee voor zijn documentaire nadat twee tiener meisjes McDonalds verantwoordelijk achtten voor hun zwaarlijvigheid en het bedrijf voor de rechter hadden gesleept.
De vraag moet dan ook gesteld worden. Zijn de fastfood bedrijven en in het algemeen de hele voedselindustrie verantwoordelijk te stellen voor de grote problemen die onze gezondheid te verwerken krijgt? Of is het onze eigen schuld? De mens moet de gevolgen van zijn acties maar dragen is het vaak gehoorde terechte antwoord op deze vraag. Maar toch is er meer aan de hand in deze niet zwart-wit te schetsen probleemsituatie.
Beseffen mensen dat dit voedsel slecht voor hen is? Ja. Maar beseffen ze ook dat het in grote hoeveelheden ernstige schade kan toebrengen? Neen blijkt uit de documentaire. Ondanks het feit dat het experiment van Spurlock buiten normale proporties was blijkt toch dat de dokters die hem volgden tijdens zijn McDonalds dieet niet gedacht hadden dat de schade zo groot kon zijn. Zoals een alcoholist zijn lever in korte tijd kapot kon drinken, bleek een vetdieet hetzelfde effect te kunnen inhouden. En alhoewel zelfs de ergste junkfoodfreak niet een maand lang driemaal per dag McDonalds voedsel zou tot zich nemen, is het wel een feit dat onze algemene voedselgewoonten er enorm op achteruit gaan. Een groot deel van onze maaltijden eten we buitenshuis en wat we kopen is vaak ver van gezond te noemen. De voedselindustrie is een enorm grote speler geworden die een grote greep heeft op onze eetgewoonten.
In Groot-Brittannië trekt de populaire kok Jamie Oliver ten strijde voor betere en gezondere schoolmaaltijden. Ook in de documentaire blijkt dat in de VS de gemiddelde jongere een belabberd slechte maaltijd te verorberen krijgt. Gewoonten om gezond te eten worden niet genoeg gepromoot, maar kunnen sowieso niet optornen tegen het reclamegeweld van de grote bedrijven.
Een recente golf van klachten en het meer doorbreken van de obesitas-problematiek in de media heeft bedrijven als McDonalds een andere marketing weg doen inslaan die gezondheid en beweging meer promoot. In Vlaanderen is onze atletiektrots Kim Gevaert zelfs het nieuwe uitgangsbord voor het bedrijf geworden. Maar is dit alles meer dan een reclamestunt en een reactie op een tijdelijke maatschappelijke trend? Het aantal calorieën dat het zogenaamd gezondere voedsel bevat, toont aan van niet.
Het is belachelijk de bedrijven verantwoordelijk te stellen, maar even dom om niet in te zien dat ze een medeverantwoordelijkheid dragen.
Mensen moeten inderdaad instaan voor de gevolgen van hun acties, maar indien we de jeugd en mensen in het algemeen niet kunnen aanleren hoe ze de verstandige keuzes moeten maken waarop ze hun acties baseren, indien we geen mentaliteitsverandering kunnen verwezenlijken, zal er niets veranderen en zal obesitas inderdaad mondiaal de grootste doodsoorzaak worden.

Pieter M

Club van Brugge

Club van Brugge

Zoals de meeste ‘goede’ ideeën ontstond ook de Club van Brugge op een late avond met alcoholische consumptie bij de hand. De Club van Brugge wil haar visies en meningen over de politieke actualiteit en de actualiteit in het algemeen verwoorden aan de hand van korte opiniestukjes. Daarbij willen we tevens in interactie treden met anderen. Vandaar de creatie van de weblog van de Club van Brugge. Aarzel niet om je commentaar te geven op onze stukjes of om ons te contacteren op clubvanbrugge@hotmail.com. Op regelmatige basis zullen er op deze blog nieuwe stukjes komen, dus neem af en toe een kijkje.
Groetend,
De Club van Brugge