De voorzittersverkiezingen van de Vlaamse partij Groen! komen eraan. De partij die er op 10 juni in slaagde terug vertegenwoordigers in de Kamer en de Senaat te krijgen, nadat het in 2003 de kiesdrempel nergens wist te halen, zoekt een nieuwe voorzitter om de hoogdagen terug na te streven. In 1999 haalde de partij 7 procent van de stemmen. Deelname aan de regering was hun beloning maar zou ook hun (tijdelijke) ondergang betekenen. Na de afstraffing van 2003 was het Vera Dua die de partij terug op het juiste spoor poogde te brengen. De Vlaamse verkiezingen konden een succes genoemd worden, de campagnetruc als zou “Groen! nodig zijn” sloeg aan bij links. Afgelopen zomer, tijdens de hoogdagen van de “opwarming van de aarde-hype” wist Groen! echter niet ten volle te profiteren van het gevaar dat de ijsbeer zou verdwijnen. Groen! kon echter wel terug gaan meespelen op het federale niveau. De nieuwe generatie die Dua de ring in had gestuurd (tegen de zin van enkele voormalige federale lijsttrekkers) deden het goed. Dua beschouwt haar opdracht nu als volbracht en het was haar bedoeling ook haar voorzittersplaats ter beschikking te stellen van de nieuwe krachten. Dat was echter buiten de ex-ministergeneratie gerekend. De kandidaat voorzitters zijn voorlopig namelijk allemaal ex-kopstukken van de vorige generatie (Jef Tavernier, Mieke Vogels en straks misschien ook Bart Staes) en zelfs van de oorspronkelijke agalev-generatie (de 76-jarige Ludo Dierickx). Tavernier meent dat het tijd is om te verruimen en prijst zijn ervaring op het lokaal vlak om dit te doen. De door hem geleidde monstercoalitie tegen burgemeester De Crem in Aalter werd een absolute flop. De overwinning van De Crem op 8 oktober 2006 zette hem steviger dan ooit in zijn Aalterse machtszetel en legde de basis voor zijn superscore die mee Oost-Vlaanderen oranje kleurde op 10 juni. Vogels zou vandaag nog steeds aanzien worden als het boegbeeld van de groenen, volgens de Vlaamse media als reactie op haar mogelijke kandidatuur. Haar uitstraling zou ver buiten de groene partij reiken. Zoals wel vaker het geval is met personen die grote aantrek hebben bestaat er tevens een enorm grote groep die een afkeer hebben van de politieke stijl van Mieke Vogels.
Politiek strategisch lijkt het allesbehalve aan te raden terug te grijpen naar deze oude generatie. Niemand heeft zin in een belegen betweterig groen-links verhaal. Als Groen! er al in wil slagen haar deel van de linkse koek te behouden naast de Sp.a-zoektocht naar hernieuwd stempotentieel zal het niet met deze mensen mogen zijn. Oude wijn in nieuwe zakken verkoopt niet. Nieuwe wijn in oude zakken heeft geen enkele waarde. Net als bij Sp.a, waar het iemand van de oude partijtop (Gennez) is die straks waarschijnlijk voorzitter zal worden, zal Groen! straks misschien ook teruggrijpen naar de tijd van toen. Dit zou er wel eens voor kunnen zorgen dat de linkse revival nog wat langer op zich zal laten wachten. Het einde van links in Vlaanderen is niet in zicht, maar als de linkse partijen blijven vasthouden aan hun oude gloriën zal het in ieder geval nog een tijdje duren voor ze er terug staan.
Benjamin D
