Het Antwerpse Justitiepaleis

Het Antwerpse Justitiepaleis

Het Antwerpse Justitiepaleis is het mooiste voorbeeld van het voornemen van de paarse regering om kost wat kost een begroting in evenwicht voor te leggen aan de bevolking.
Al vroeg werd bekend gemaakt dat de oorspronkelijke prijs van 106 miljoen euro niet haalbaar was en dat het totale kostenplaatje eerder rond de 250 miljoen euro ging schommelen. Een bedrag dat uiteraard veel te hoog lag om rechtstreeks in de begroting op te nemen als je koste wat het kost een begroting in evenwicht wil kunnen voorstellen.
Oorspronkelijk was het dan ook de bedoeling dat Justinvest, een tijdelijke vereniging van bouwgigant Interbuild, Dexia en KBC, dit bouwproject zou financiëren, waarna de regering het zou huren voor een periode van 26 jaar en zich na afloop van deze periode ook nog eigenaar zou mogen noemen van het Justitiepaleis. Deze constructie zou wel als gevolg hebben dat de totale kostprijs zou verhoogd worden met 50 tot 250 miljoen euro.
Maar, zei de regering, na die 26 jaar zou de regering dan dus wel eigenaar zijn van het complex. Het ware argument was natuurlijk het streven naar het kunnen voorstellen van een begroting in evenwicht.

Begin 2005 floot de Europese Commissie de paarse regering echter terug door deze constructie af te keuren. Waarna Minister van Financiën Reynders een nieuwe constructie uitwerkte. Er werd een overeenkomst gesloten met Cofinimmo, een gigant op de Belgische vastgoedmarkt, waarbij de regering het Justitiepaleis zelf zou bouwen, daarna meteen verkopen aan Cofinimmo, waarna de regering het dan zou gaan leasen.
Een financiële tijdbom, zei CD&v-Kamerlid Servais Verherstraeten, die onder druk van het verstrijken van deadline is afgesloten, wat uiteraard in het voordeel speelde van de bouwgigant. Niet enkel heeft deze slechts 112.000 euro moeten betalen voor dezelfde bouwgronden waarvoor de regering destijds 4,1 miljoen euro voor hadden betaald. Ook werd de huurperiode verlengd tot 36 jaar. De Inspectie van Financiën liet in een rapport weten dat in het beste scenario de teller na 36 jaar zou stoppen bij 569 miljoen euro, in het slechtste geval bij 669 miljoen euro.
Een financiële tijdbom waarbij de last gewoon wordt doorgeschoven naar de volgende generaties, meer is deze constructie niet. Bovendien zal de regering niet eens eigenaar zijn van het Justitiepaleis na 36 jaar een woekerprijs betaald te hebben voor het huren van het complex. Cofinimmo liet hierop weten dat er wel een koopoptie is opgenomen in het contract, voor nog eens 100 miljoen euro kan de regering het Justitiepaleis na 36 jaar definitief overnemen. Het is nog niet schandalig genoeg dat de belastingbetaler meer dan het dubbele van de officiële kostprijs moet betalen, na 36 jaar zou er dan nog eens 100 miljoen extra bovenop komen.

Het verkopen en terughuren van overheideigendom is een boekhoudkundige truc die al langer bestaat om de begroting in evenwicht te krijgen. Maar het begint stilaan de spuigaten uit te lopen, deze truc begint stilaan de normaalste zaak van de wereld te worden waardoor we een financiële hypotheek aan het leggen zijn op de komende generaties.
Generaties die de kostprijs zullen mogen betalen voor de onweerstaanbare drang van deze regering die koste wat het kost glimlachend een begroting in evenwicht wil kunnen voorleggen aan de bevolking zonder te denken aan de gevolgen van hun daden op lange termijn.

Bron: De Morgen, 05/04/2006
De Standaard, 20/11/2002

Maarten M

Het cordon

Het cordon

In 1989 werd de term ‘cordon sanitaire’ door Jos Gheysels in de politiek geïntroduceerd; het is een synoniem voor het woord ‘schutkring’. In de veesector wordt deze term o.a. gebruikt wanneer er varkens- of vogelpest uitbreekt; men legt dan een schutkring aan rond de besmette bedrijven en niemand mag dan nog dieren van en naar die bedrijven voeren.
Om de opmars van het Vlaams Belang te stuiten had men hetzelfde idee: niemand van de andere partijen mocht politieke of bestuursakkoorden met het Vlaams Blok sluiten, men hoopte zo het Vlaams Blok onder controle te krijgen.
Deze strategie heeft duidelijk gefaald: Als het Vlaams belang in 1991 voor de Kamer-verkiezingen slechts 405.247 stemmen haalde, haalt ze er in 2004 voor de Vlaamse verkiezingen al 981.587. Hoewel het Cordon sanitaire door de andere politieke partijen niet meer herbevestigd wordt, blijven zij toch halstarrig elke samenwerking met het Vlaams Belang uitsluiten. Moet de situatie en het cordon niet eens herbekeken worden?
Zeker, het Vlaams Blok heeft in het verleden meermaals racistische uitspraken gedaan, ze is er zelfs voor veroordeeld! Ook nu horen we bij sommige belang-mandatarissen regelmatig nog een racistische uitspraak ontsnappen... “Het Vlaams Belang is verwerpelijk, want het is een partij die mensen tegen elkaar opzet: Vlamingen tegen Walen, autochtonen tegen allochtonen” aldus de ‘beschaafde partijen’. Kan de vraag echter niet gesteld worden wat de volksunie jarenlang gedaan heeft: heeft zij ook niet Vlamingen tegen Walen opgezet? Wat doen de socialisten als zij aan de macht zijn? Ze proberen de lasten voor de rijken te verhogen en die voor de armsten te verlagen, de liberalen proberen het omgekeerde. Proberen zij zo ook niet hun belangengroep te bevooroordelen ten koste van een andere groep in onze samenleving? Hun ‘opzetterijen’ zijn intellectueel gezien misschien beter gefundeerd, maar in essentie verschillen ze niet zoveel.
Het Vlaams Belang begint haar discriminaties trouwens ook beter te funderen: het gaat hem niet langer over ‘vreemdeling zijn’, maar wel het zich niet aanpassen aan onze gebruiken: ‘aanpassen of opkrassen’...
Verder speelt echter ook mee in de discussie dat de kwaliteit van het politiek personeel van het Vlaams Belang ondermaats is, zo konden we laatst in villa politica nog het zwakke optreden van Marleen Govaerts zien; ze kon met moeite twee zinnen aan elkaar babbelen!
En toch moet men zich eens een vraag stellen bij het nut van het Cordon: een partij die in het isolement geduwd wordt, kan het zich veroorloven van op alles wat slecht gaat in te kappen: ze moet immers zichzelf toch nooit bewijzen en wordt zo slapend rijk. Aangezien deze partij ook geen bestuursverantwoordelijkheid moet nemen, moet ze ook niet matigen en kan ze voorlopig nog iedere geleding in haar partij sussen: conservatieven, vlaamsgezinden, racisten en foertstemmers...
Met de voortzetting van het Cordon, begint het Antwerps model meer en meer ingeburgerd te raken: Drie, vier partijen die moeten samenhokken! Maar beste burger: vreest niet: de verlichte geesten in ons landje verzekeren u keer op keer dat die drie, vier partijen in alle verbondenheid zo’n goed beleid gaan voeren, dat het Vlaams Belang iedere volgende verkiezingen een nederlaag zal lijden!
Nog eventjes en men zal de wet zo moeten wijzigen dat het niet langer het volk is dat zijn politici kiest, maar de politici die hun volk kiezen...

Alexander L

Het huis van onze voorouders

Het huis van onze voorouders

De naoorlogse periode bracht ons continent een extreme welvaart. De ontberingen die de Tweede Wereldoorlogen met zich meebrachten werden door onze overgroot- en grootouders weggewerkt en een economisch voorspoedige periode was de hunne. Verdient want ze werkten er hard voor en konden zich dan ook een auto, wasmachine en een vakantiereis naar Italië of Spanje veroorloven.
Onze ouders groeiden op in deze periode van voorspoed en luxe, maar wilden zich zoals elke nieuwe generatie afzetten. Met als symbool mei ’68 ontstond een opstand tegen de gevestigde zogenaamd kleinburgerlijke maatschappij. De maniertjes en gewoonten van de vorige generatie waren bekrompen, alles moest kunnen en mogen.
Ondanks het feit dat mei ’68 in principe al enkele maanden later dood was, is het principe van ‘alles moeten kunnen en mogen’ sindsdien helemaal binnengeslopen en een soort van onzichtbare in alle moraal en wet weerspiegelde basiswet geworden. Het onmogelijke linkse streven naar een alle verschillen weggommende gelijkheid in combinatie hiermee leeft tot op de dag van vandaag door. De weerspiegeling kunnen we elke dag opnieuw rondom ons heen terugvinden.
Zo blijven de stemmen klinken om onze nieuwgeboren nageslacht vanaf heden een dubbele familienaam te geven. Recent dook het idee voor de zoveelste keer op met het voorstel van staatssecretaris voor het Gezin, Gisèle Mandaila (MR). De verankering van de gelijkheid tussen man en vrouw zou aan de basis van haar voorstel liggen. Mandala meent echter wel de traditie in ere te willen houden en dus mag de naam van de man eerst.
Onze familienaam werd pas onder Napoleon voor het eerst officieel vastgelegd maar is een reeds vele eeuwen bestaand gegeven. Het maakt deel uit van hoe wij onszelf reeds eeuwen noemen en nu gaan we dat ineens zomaar eventjes gaan aanpassen om zo voor eens en voor altijd de gelijkheid tussen man en vrouw te gaan bekomen? Zij die er uit ideologische overwegingen geen graten inzien kunnen betreffende de praktische kant van de zaak waarschijnlijk toch ook wel inzien dat dit voorstel niet haalbaar kan zijn.
Vrouwen hoeven zich overigens geen dingen wijs te maken, mannen willen hun kind helemaal niet hun eigen naam laten dragen uit noodzaak om de vrouw te onderdrukken.
De absurditeit echter waarmee we vandaag de dag nog steeds blijven streven naar het rechtzetten van zogenaamde krommen door met een van hoogheidwaanzin verblinde blik tradities omver te werpen is een duidelijk voorbeeld van het nog steeds sluimerend voortleven van de grondgedachte van mei ’68.
Minister Frank Vandenbroucke (Sp.a) liet in het Vlaams Parlement aan Veerle Heeren (CD&V) weten dat leerkrachten noch directie de boekentassen van leerlingen mogen doorzoeken in de strijd tegen drugs- en wapenbezit van minderjarigen. Vanwege de privacywet kan de leerling enkel gevraagd worden de inhoud van zijn tas te tonen. Indien er ernstige redenen zouden zijn om te vermoeden dat er illegale inhoud in de tas zou zitten kan de directie de politie vragen deze te komen bekijken.
Opnieuw een prachtig voorbeeld van de absurditeit waartoe we gekomen zijn. Uiteraard heeft een minderjarige net als allen rechten, en terecht zelfs meer rechten dan volwassenen, maar kunnen we ze vanwege hun minderjarigheid vrijstellen van alle plichten? In een maatschappij waarin de plichtenzijde van de weegschaal rechten – plichten voor iedereen minder zwaar blijkt door te wegen blijkbaar wel. Zijn wij als volwassenen niet verantwoordelijk voor de opvoeding van onze kinderen, genieten zij niet ongekend meer kansen dan het grootste percentage van de kinderen op onze planeet alsook ten opzichte van het overgrote deel van hun voorouders? De betutteling waar de mensen vandaag de dag mee af te rekenen hebben geldt aldus zeker en vast ook voor onze opvoeders. In de boekentas van een schoolgaand kind hoort toch niets meer te zitten dan boeken, pennenzak, brooddoos en hooguit de vandaag de dag blijkbaar noodzakelijke gadgets, van gsm tot mp3-speler. Als we onze opvoeders gaan weigeren de inhoud van potentieel drugs- en wapenbezittende jongeren hun tas te bekijken, laten we dan het hek niet helemaal van de dam komen?
Onze mondige jeugd krijgt over het algemeen enorm veel kansen en heeft geen tekort aan rechten. Onze ganse maatschappij heeft heel wat kansen gekregen en heeft mogelijkheden bij de vleet om die rechten af te dwingen. Wordt het niet eens tijd dat we ons ook terug eens op de plichten gaan controleren?
Een alles-kan-alles-mag-maatschappij werkt niet. We proberen vanuit een zogenaamd politiek correct denken honderden zaken aan te passen en te veranderen, als waren we de restanten van een ogenschijnlijk onnodige en onleefbare burcht stuk voor stuk aan het afbreken. Maar de eigenlijke burcht die we dienen af te breken is de onzichtbaar doorsluimerende alles-kan-alles-mag-grondgedachte van de ruïne van mei ’68. Laat ons hiermee afrekenen en de renovatie aangaan van de door ons bijna volledig afgebroken woning waarin onze voorvaderen reeds eeuwen woonden. Nieuwe aanpassingen hier en daar zijn uiteraard steeds nodig, ook aanpassingen aan de tijd. Wanneer de fundamenten barsten tonen dienen ze hersteld te worden, maar het huis moet onze thuis blijven. Gelukkig is het steeds een degelijk en leefbaar huis gebleken en staan de fundamenten ondanks de vele aanvallen nog steeds sterk.

Benjamin D