Het huis van onze voorouders

Het huis van onze voorouders

De naoorlogse periode bracht ons continent een extreme welvaart. De ontberingen die de Tweede Wereldoorlogen met zich meebrachten werden door onze overgroot- en grootouders weggewerkt en een economisch voorspoedige periode was de hunne. Verdient want ze werkten er hard voor en konden zich dan ook een auto, wasmachine en een vakantiereis naar Italië of Spanje veroorloven.
Onze ouders groeiden op in deze periode van voorspoed en luxe, maar wilden zich zoals elke nieuwe generatie afzetten. Met als symbool mei ’68 ontstond een opstand tegen de gevestigde zogenaamd kleinburgerlijke maatschappij. De maniertjes en gewoonten van de vorige generatie waren bekrompen, alles moest kunnen en mogen.
Ondanks het feit dat mei ’68 in principe al enkele maanden later dood was, is het principe van ‘alles moeten kunnen en mogen’ sindsdien helemaal binnengeslopen en een soort van onzichtbare in alle moraal en wet weerspiegelde basiswet geworden. Het onmogelijke linkse streven naar een alle verschillen weggommende gelijkheid in combinatie hiermee leeft tot op de dag van vandaag door. De weerspiegeling kunnen we elke dag opnieuw rondom ons heen terugvinden.
Zo blijven de stemmen klinken om onze nieuwgeboren nageslacht vanaf heden een dubbele familienaam te geven. Recent dook het idee voor de zoveelste keer op met het voorstel van staatssecretaris voor het Gezin, Gisèle Mandaila (MR). De verankering van de gelijkheid tussen man en vrouw zou aan de basis van haar voorstel liggen. Mandala meent echter wel de traditie in ere te willen houden en dus mag de naam van de man eerst.
Onze familienaam werd pas onder Napoleon voor het eerst officieel vastgelegd maar is een reeds vele eeuwen bestaand gegeven. Het maakt deel uit van hoe wij onszelf reeds eeuwen noemen en nu gaan we dat ineens zomaar eventjes gaan aanpassen om zo voor eens en voor altijd de gelijkheid tussen man en vrouw te gaan bekomen? Zij die er uit ideologische overwegingen geen graten inzien kunnen betreffende de praktische kant van de zaak waarschijnlijk toch ook wel inzien dat dit voorstel niet haalbaar kan zijn.
Vrouwen hoeven zich overigens geen dingen wijs te maken, mannen willen hun kind helemaal niet hun eigen naam laten dragen uit noodzaak om de vrouw te onderdrukken.
De absurditeit echter waarmee we vandaag de dag nog steeds blijven streven naar het rechtzetten van zogenaamde krommen door met een van hoogheidwaanzin verblinde blik tradities omver te werpen is een duidelijk voorbeeld van het nog steeds sluimerend voortleven van de grondgedachte van mei ’68.
Minister Frank Vandenbroucke (Sp.a) liet in het Vlaams Parlement aan Veerle Heeren (CD&V) weten dat leerkrachten noch directie de boekentassen van leerlingen mogen doorzoeken in de strijd tegen drugs- en wapenbezit van minderjarigen. Vanwege de privacywet kan de leerling enkel gevraagd worden de inhoud van zijn tas te tonen. Indien er ernstige redenen zouden zijn om te vermoeden dat er illegale inhoud in de tas zou zitten kan de directie de politie vragen deze te komen bekijken.
Opnieuw een prachtig voorbeeld van de absurditeit waartoe we gekomen zijn. Uiteraard heeft een minderjarige net als allen rechten, en terecht zelfs meer rechten dan volwassenen, maar kunnen we ze vanwege hun minderjarigheid vrijstellen van alle plichten? In een maatschappij waarin de plichtenzijde van de weegschaal rechten – plichten voor iedereen minder zwaar blijkt door te wegen blijkbaar wel. Zijn wij als volwassenen niet verantwoordelijk voor de opvoeding van onze kinderen, genieten zij niet ongekend meer kansen dan het grootste percentage van de kinderen op onze planeet alsook ten opzichte van het overgrote deel van hun voorouders? De betutteling waar de mensen vandaag de dag mee af te rekenen hebben geldt aldus zeker en vast ook voor onze opvoeders. In de boekentas van een schoolgaand kind hoort toch niets meer te zitten dan boeken, pennenzak, brooddoos en hooguit de vandaag de dag blijkbaar noodzakelijke gadgets, van gsm tot mp3-speler. Als we onze opvoeders gaan weigeren de inhoud van potentieel drugs- en wapenbezittende jongeren hun tas te bekijken, laten we dan het hek niet helemaal van de dam komen?
Onze mondige jeugd krijgt over het algemeen enorm veel kansen en heeft geen tekort aan rechten. Onze ganse maatschappij heeft heel wat kansen gekregen en heeft mogelijkheden bij de vleet om die rechten af te dwingen. Wordt het niet eens tijd dat we ons ook terug eens op de plichten gaan controleren?
Een alles-kan-alles-mag-maatschappij werkt niet. We proberen vanuit een zogenaamd politiek correct denken honderden zaken aan te passen en te veranderen, als waren we de restanten van een ogenschijnlijk onnodige en onleefbare burcht stuk voor stuk aan het afbreken. Maar de eigenlijke burcht die we dienen af te breken is de onzichtbaar doorsluimerende alles-kan-alles-mag-grondgedachte van de ruïne van mei ’68. Laat ons hiermee afrekenen en de renovatie aangaan van de door ons bijna volledig afgebroken woning waarin onze voorvaderen reeds eeuwen woonden. Nieuwe aanpassingen hier en daar zijn uiteraard steeds nodig, ook aanpassingen aan de tijd. Wanneer de fundamenten barsten tonen dienen ze hersteld te worden, maar het huis moet onze thuis blijven. Gelukkig is het steeds een degelijk en leefbaar huis gebleken en staan de fundamenten ondanks de vele aanvallen nog steeds sterk.

Benjamin D