Tijd wijst het uit...

Tijd wijst het uit…

Donderdag 28 juli vond op het Witte Huis een ontmoeting plaats tussen de Amerikaanse president en Wolfgang Schauble, de expert Buitenlands Beleid van het Duitse CDU. Nog voor de verkiezingen ook effectief gewonnen worden door de Duitse christen-democraten is de Verenigde Staten zich al aan het verzekeren van een goede samenwerking met een van haar voormalig trouwste bondgenoot in Europa. Na het hele debacle omtrent de Irak-oorlog kan een nieuwe partij en vooral nieuwe leider aan het hoofd van de Duitse staat voor een voortzetting zorgen van de uitstekende relaties die reeds decennia tussen Duitsland en de Verenigde Staten bestaan. Het feit dat Schröder zich openlijk tegen de oorlog uitsprak en zich aldus bij Frankrijk en ook Rusland voegde had namelijk voor heel wat roet in het transatlantische eten gezorgd. Voor velen was het een teken aan de wand dat de as Parijs-Berlijn-Moskou zich nu eindelijk definitief had gevormd en tegenover Washington zou gaan staan. Een nieuwe situatie binnen de geopolitiek werd aangekondigd. Dat er inderdaad een aantoonbare dergelijke as bestaat met gemeenschappelijke belangen is ontegensprekelijk waar. Maar laten we lessen trekken waar dit moet, namelijk uit het verleden, en niet te snel grote verschuivingen en veranderingen gaan afroepen. Twee jaar na de inval is Bush nog steeds president van de Verenigde Staten, en schudden hij, Chirac en Schröder elkaar nog steeds de hand. Hoewel de plooien nog steeds bestaan zijn ze al lang niet meer van dergelijke mate dat er over gevallen kan worden. De grote verschuivingen en geopolitieke doemscenario’s die net na de inval circuleerden zijn zeker niet meer relevant. Binnenkort is er een nieuwe partij aan de macht in Duitsland en ook in Frankrijk zal Chirac het niet eeuwig uithouden. Laat ons de les trekken niet te hard van stapel te lopen in onze analyses omtrent gelijk welk feit, tijd zal wel uitwijzen dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen.

Pieter M

De blundertrein van De Gucht

De blundertrein van De Gucht

Wat is er in hemelsnaam toch aan de hand met onze minister van Buitenlandse Zaken? VLD’er Karel De Gucht slaagt er maar niet in om van de diplomatieke blundertrein te springen waar hij blijkbaar permanent op meereist. Na eerdere blunders aangaande de persoon van de Congolese president Kabila en de Nederlandse premier Balkenende is het blijkbaar opnieuw raak betreffende een nogal beledigende brief ten opzichte van Congo. Een brief waarin De Gucht zichzelf uitnodigde, zelf de agenda bepaalde voor het gezamelijke gesprek en ook meteen al bedreigende eisen stelde op de door hem zelf gedane voorstellen.
Zo stelt onze minister van Buitenlandse Zaken een partnerschap tussen de haven van Antwerpen en die van Kinshasa voor en meent het nodig te stellen dat "een dergelijk partnerschap enkel kan slagen indien de Congolese overheid zorgt voor een juridisch veilig klimaat".
Dat Karel De Gucht soms weinig tacktvol kan zijn was uit zijn ondertussen lange en rijkgevulde politieke carriere al lang duidelijk geworden. Desalniettemin kan bij het bekijken van die politieke carriere weinig anders geconcludeerd worden dat De Gucht wel weet waar hij mee bezig is en kan er zelfs geopperd worden dat het een verstandig man is. Hoe komt het dan dat hij de finesses van het ambt dat de leiding geeft aan onze diplomatie maar niet onder de knie kan krijgen, en blijkbaar zelfs weigert dit te willen doen. Het diplomatieke wereldje, een uiterst precair milieu, is er nu eenmaal een waar brute handelingen en luide woorden niet thuis horen. Omtrent het nieuwe debacle bleek het Congo dat uiteindelijk besliste de reeds moeilijke relaties met België niet nog meer te belasten door niet officieel te protesteren op de brief van De Gucht. Het Afrikaanse land mag dan nog ver verwijderd zijn van een staat waar de regels van de democratie correct worden toegepast, de regels van de diplomatie kennen ze er blijkbaar wel al beter dan bij ons.

Pieter M

De Chinese muur

De Chinese muur

Veel inkt is reeds gevloeid omtrent de omstreden muur die Israel momenteel op de westelijke jordaanoever aan het bouwen is. De muur zou staan voor “apartheid” en de Palestijnen “onnodig veel leed” berokkenen. Helaas wordt quasi nooit stilgestaan bij haar positieve effecten...
Medio de jaren ’90 werd rond de Gazastrook een soortgelijk hek gebouwd. Sindsdien komen uit Gaza –afgezien van een paar Kassam-raketten die tot nu toe nauwelijks voor slachtoffers gezorgd hebben- quasi geen aanslagen meer. Tweemaal is het de Palestijnen gelukt: twee arabieren met een Brits paspoort die hun explosieven in een koran verstopt hadden ( blijkbaar is dit heilige boek multifunctioneel ) en eenmaal door middel van een duiker die Israel via de kust bereikt heeft.
Vanuit de westelijke jordaanover daarentegen kwam, nadat Arafat in 2000 op onredelijke wijze een genereus vredesvoorstel afgewezen had, een moorddadige en goed georchestreerde zelfmoordcampagne op gang, om de Israeli’s tot verdere concessies te dwingen.
Toen Israel hierop besloot een veiligheidshek te bouwen, kwam hierop grote internationale kritiek ( onder meer door landen zoals Marokko, dat zelf reeds 20 jaar een 2500 km lang veiligheidshek heeft tegen strijders uit de zuidelijke Sahara. India is momenteel ook zo’n hek aan het bouwen tegen Pakistaanse terroristen enz... ).
Critici menen dat deze ‘Berlijnse muur’ de vrede in gevaar brengt. Volgens Nethanyahu, een gereputeerd Israelisch politicus, is het omgekeerde het geval. Er kan volgens hem geen vrede komen, zolang Israel Palestijnse aanslagen moet verduren. Aangezien dit hek deze aanslagen voorkomt, kan het de vredesonderhandelingen rustiger doen verlopen en kunnen terreurgroepen deze niet langer met nieuwe aanslagen saboteren.
En de muur redt levens! Vielen er in 2002 nog 453 Israelische slachtoffers, dan waren er dat in 2004 nog slechts 118, dit terwijl de muur nog niet halfweg is! De term ‘Berlijnse muur’ is mijns inziens dan ook onterecht, beter is de term ‘Chinese muur’, die erop gericht was de barbaren buiten te houden. Sommige critici beweren terecht dat de muur soms onnodig diepe inkepingen maakt op palestijns gebied. In bepaalde gevallen hebben ze ongetwijfeld gelijk ( zoals bijvoorbeeld bij de bescherming van de nederzetting Ariel ). Au fond kunnen ze echter moeilijk spreken van ‘palestijns grondgebied’ aangezien de grenzen van een eventuele toekomstige palestijnse staat nog niet vastliggen. Dit zal op een realistische manier moeten onderhandeld worden, met redelijke partners, hopelijk dit keer aan beide zijden.
Ook is het leven van vele Palestijnen er door de muur niet makkelijker op geworden: zij moeten nu op welbepaalde tijdstippen wachten aan de toegangspoorten om aan hun land aan de andere kant van het hek te kunnen. Anderen hun land werd geconfisqueerd ( weliswaar tegen een vergoeding ) om de muur te kunnen bouwen.
De centrale vraag is echter wat er hier primeert: het recht op leven van de Israeli’s of het recht op ongehinderde verplaatsing van de Palestijnen?

Alexander L

Lance links of rechts

Lance links of rechts

Zevenvoudig tourwinnaar en levende wielerlegende Lance Armstrong stopt met wielrennen. Wat gaat een mens doen met zijn hele leven dat nog voor hem ligt als hij op zijn 33e met pensioen gaat? Voor het geld hoeft Lance het allesbehalve nog te doen. Hij is de best betaalde en best verdienende wielrenner ooit. Dat politiek misschien wel iets voor hem zou kunnen zijn was al langer duidelijk. Als sportlegende maar vooral ook als levend icoon voor de kleine man die terugvocht tegen zijn lot, won (en hoe), heeft Lance Armstrong bij de brede Amerikaanse bevolking zeker en vast heel wat bewondering geoogst, ook al is de sport die hij beoefend niet bepaald populair in de Verenigde Staten. Aan de overkant van de grote plas is het daarnaast schering en inslag dat populaire filmsterren, atleten, edm in de politiek gaan. En als “vriend” van die andere “Texaan” George W. Bush heeft hij alvast de juiste connecties. In het verleden stond Lance dan ook vooral als een erg rechts figuur bekend. Een aanhanger van het Bush-beleid. De oorlog in Irak zou daar echter verandering in gebracht hebben. Het geld dat die oorlog kost zou Lance veel liever besteed zien worden aan andere zaken, zoals aan kankeronderzoek, dat volgens hem een nationale prioriteit moet worden. Deze steeds vaker en steeds links-klinkende kritiek op de Irak-oorlog en daardoor ook op het Bush-beleid zou volgens sommigen het gevolg zijn van de invloed van zijn vriendin Sheryl Crow. De zangeres is zelf namelijk een fervent tegenstander van de oorlog in Irak. Is Lance inderdaad gematigder geworden, of is hij nu reeds zijn meer extreme standpunten publiekelijk aan het bijschaven om zijn imago niet té rechts of té links te maken. Populaire mensen worden namelijk verkozen net omdat ze populair zijn, niet vanwege hun standpunten. En dat Lance populair mag duidelijk wezen. De kans dat de Amerikanen er binnenkort opnieuw een “ster-gouverneur” bij krijgen is dus zeer reëel.

Pieter M

De rekeningen van Vlaams Belang

De rekeningen van Vlaams Belang

Toen de diensten van de Kamer enkele weken terug de boekhouding van de verschillende partijen publiceerden, kwamen enkele uiterst interessante zaken aan het licht omtrent het Vlaams Belang. In tegenstelling tot wat algemeen gedacht werd is het Vlaams Belang niet de rijkste partij van Vlaanderen en zijn haar uitgaven veel hoger dan die van de andere partijen. Dit ondanks het feit dat haar inkomsten, met onder andere overheidssubsidies die vorig jaar stegen van 5,3 naar 6,2 miljoen euro, allesbehalve laag te noemen zijn. De reclamecampagne om de nieuwe naam bekendheid te geven blijkt zeker en vast niet alleen verantwoordelijk te zijn voor het in het rood duiken van de partij. Vlaams Belang blijkt namelijk de partij te zijn die over het algemeen het meest uitgeeft aan propaganda, het minst aan personeel.
Enkele weken na het bekend maken van deze feiten was er even een hetze rond enkele van die propagandablaadjes waarmee het Belang haar (potentiële) kiezers met de neus op de zongenaamd onaanvaardbare feiten wil drukken. Onder de titel “Wat u niet mocht weten” liet Vlaams Belang te Sint-Niklaas weten dat de politie informatie achterhield omtrent enkele grafschendingen die er hadden plaatsgevonden. Uiteraard waren het allochtonen geweest. Pertinent onjuist bleek deze valse beschuldiging.
Ook beweerde Rob Verreycken dat de burgemeester van Sint-Niklaas, Sp.a’er Willockx, sancties zou hebben geëist tegen een journalist van De Gazet van Antwerpen omtrent het vermelden van gevechten in een recreatiepark te Sint-Niklaas. Zelfs Stevaert zou daarbij ingeschakeld geweest zijn. Opnieuw bleek het om een pertinente leugen te gaan en bleek de journalist het artikel zelf aangepast te hebben nadat zijn informatie fout bleek te zijn.
In het Waasland staat het Belang dicht bij meeregeren in 2006 en dat verklaart de grote golf van propaganda die de partij er voert. Maar niet enkel daar, in gans Vlaanderen is het Belang de partij die leeft van de propaganda. Dat ze daarbij meer dan eens de bal misslaan, is eigenlijk onaanvaardbaar. Maar wat kunnen we anders verwachten van een partij die niet eens in personeel investeert? Uit het rapport van de Kamer blijkt dat Vlaams Belang slechts 41.000 euro aan personeelkosten uitgeeft. Daarmee kan je slechts twee personen in dienst hebben. Alle parlementaire medewerkers van de Vlaams Belang parlementairen, de medewerker die elke parlementair krijgt betaald door het parlement zelf, draaien ook wat bij voor de partij zelf. Situaties die enkel kunnen leiden tot een verlies aan kwaliteit. De cijfers van het Kamer-rapport verklaren dan ook zeer veel over wat voor partij het belang an sich is. Uit de manier waarop een partij, of gelijk welke instelling, institutie of zelfs bedrijf haar geld uitgeeft kan men namelijk veel afleiden. Wie namelijk weinig investeert in personeel en enkel op basis van vaak zeer twijfelachtige propaganda kan scoren kan niet anders dan ondermaatse kwaliteit aanleveren. In het lokale Vlaams Belang blaadje te Brugge hadden ze het telkens over 9 november waneer er verwezen werd naar de terroristische aanslagen van “9/11”… Wat te verwachten van een dergelijke partij als ze ook effectief mee zal mogen regeren?

Pieter M