CD&V standenpartij?

In een interview in het weekblad Knack stelde CM-voorzitter Marc Justaert dat CD&V beter af was als standenpartij. Eens was het zo dat de standen binnen CD&V, boeren, zelfstandigen en werknemers, de koers van de partij volledig bepaalden. Vandaag staat hun aanwezigheid en rol binnen de partij niet langer in de statuten en is hun invloed beperkter. Toch is ze niet helemaal verdwenen. Afhankelijk van de provincie, stad of gemeente hebben alle of sommige van die drie standen nog steeds heel wat in de pap te brokken.
Na de nederlaag in 1999 zocht de oude CVP een periode van herbronning op. De partij besliste dat de standen een minder prominente rol zouden krijgen. De uitkomst van die beslissing lag evenzeer bij het feit dat die standen zelf schoorvoetend andere invloedswegen zochten nu de macht elders lag. Denk maar aan de flirt tussen ACW en het toenmalige Agalev, alsook het interne debat binnen ACW of hun politiek-actieve leden exclusief bij CD&V mochten, of er ook andere partijen mogelijk waren. Helemaal wegnemen van de standen binnen CD&V zou overigens nooit kunnen aangezien heel wat leden nu eenmaal ook lid zijn van een stand. Bij CVP was het echter de stand die vaak op de eerste plaats kwam, bij CD&V zou dat de partij eerst worden, dan pas de stand.
Nu er terug uitzicht op de federale macht is voor de Christendemocraten merken sommige van die oude spelers uit de standenstructuur dat hun invloed heel wat minder is geworden. Marc Justaert legt de schuld blijkbaar bij de partij CD&V die minder naar haar middenveld luistert. Maar is dat wel een juiste conclusie? De reden dat een partij als CD&V dergelijke middenveldorganisaties niet meer probeert op te vrijen ligt misschien wel daar dat zij, veel minder dan vroeger, nog spreken voor hun achterban. Vroeger wist een stand sterk te mobiliseren en het stemgedrag van hun achterban te bepalen. Hun standpunten werden gedragen door die achterban en de partij die er rekening mee hield kon die stemmen dan ook binnenhalen. Vandaag bepalen die standen niet langer voor welke partij hun leden stemmen. Partijen als CD&V moeten hun stemmen op andere manieren zien te winnen dan louter via overeenkomsten en goede relaties met de standen. Mensen als Justaert, de organisatie die hij vertegenwoordigd en gelijkaardige organisaties moeten de hand in eigen boezem durven steken. Hun standpunten en visie weten ze niet langer bij hun eigen achterban en leden op een dergelijke manier te verkopen dat die ook zouden stemmen op de partij die dit meeneemt. Voor politieke partijen speelt de uiteindelijke stem van de mensen nog steeds het meest, dat bepaalt dan ook hun programma. Dat CM en consoorten beter af waren toen CD&V nog standenpartij was zal wel zo zijn, of CD&V dat ook was...

Alexander L & Benjamin D

Instellingen en democratie

Vandaag kunnen de Russen hun vertegenwoordigers in de Doema, het Russische parlement verkiezen. De partij van president Vladimir Poetin is de gedoodverfde overwinnaar. Niemand minder dan president Poetin zelf is de lijsttrekker van zijn partij Verenigd Rusland. Aan zijn laatste termijn als president komt binnenkort een einde. Toen Poetin vorig jaar liet weten dat hij niet van plan is de grondwet te wijzigen om een bijkomend termijn mogelijk te maken leek dat een positief signaal voor het respect voor de Russische instellingen te zijn. Dat Poetin zijn macht niet zou opgeven was echter eveneens duidelijk. Zijn politieke toekomst wil hij nu blijkbaar verder zetten als premier. Dat de premier in Rusland minder macht heeft dan de president mag geen probleem zijn, plannen om de rollen wat om te draaien en bepaalde bevoegdheden te verschuiven zouden al klaar liggen. Een loopje met de democratie nemen ze in Rusland al langer, bij de verkiezingen van 2 december waren de onregelmatigheden niet te tellen, nu worden ook de instellingen met de voeten getreden. Het dictatoriale Rusland zal aldus definitief een feit zijn.

In Venezuela konden de burgers vandaag ook gaan stemmen. President Chavez, de nieuwe clown van het mondiaal socialisme, vraagt in een referendum onder andere om zonder limiet herkiesbaar te zijn als president. De man schopt alles en iedereen tegen de schenen en kan zich door de grote olievoorraden van zijn land te veel permitteren. Door de grondwet aan te passen naar zijn eigen wensen zal hij Venezuela kunnen leiden naar eigen goeddunken met onbegrensde macht.

De instellingen en instituties van een land, de grondwet en de scheiding der machten zijn essentiële elementen voor een democratische staat. Een degelijk uitgetekende democratie beschermt zichzelf op die manier tegen de omverwerping van haar eigen systeem. Wantoestanden zijn mogelijk, de burger kan de verkeerde mensen een absolute meerderheid leveren, verkiezingen kunnen vervalst worden of onregelmatig verlopen,… toch kunnen dammen ingebouwd worden. Bijvoorbeeld een termijn op het aantal keer dat iemand president kan worden zorgt ervoor dat in een land waarin verkiezingen met de voeten getreden worden er toch geen alleenheersers bestendigd kunnen worden. Wanneer de burger zijn democratische mogelijkheden verloren heeft is het terrein geëffend voor de leiders om alle macht definitief naar zich toe te trekken. We moeten als internationale gemeenschap veel strenger optreden tegen zelfs de kleinste inbreuken tegen de democratische rechten van de bevolking van een land. Vrije pers, vrijheid van vereniging, vrijheid van mening en het recht om zich vrijelijk verkiesbaar te stellen en te kiezen voor wie hen zal vertegenwoordigen. Deze essentiële vrijheden één voor één wegnemen leidt tot de situatie die we vandaag zien in landen als Rusland en Venezuela. We kunnen het ons niet permitteren om de democratieën van de wereld in aantal nog verder te zien minderen.

Pieter M

Mentor

Volgens Plato is kennis de deelverzameling van waarheden en geloof. Kennis is een verzameling van datgene wat we met een redelijke mate van zekerheid waar of nuttig achten. Kennis is echter veel meer dan datgene wat in boeken, artikels en op websites staat. Ervaring is een vorm van kennis die elke mens opbouwt gedurende zijn leven. Met elke mens die sterft, gaat een gans universum aan bruikbare kennis verloren.

“Zelf schepte hij er groot genoegen in om zijn ervaring te kunnen overdragen aan een volgende generatie. Spaak was uiteindelijk meer een mentor dan een baas. Een baas zegt wat je moet doen. Een mentor helpt je om in een bepaalde richting te ontwikkelen.” Deze uitspraak is van Etienne Davignon over zijn tijd op het kabinet van Paul-Henri Spaak. Net zoals honderden voorbeelden uit de geschiedenis kon Etienne Davignon zijn leerproces uitbouwen met de hulp en ondersteuning van een mentor. Aristoteles was leerling van Plato, zelf was hij de leermeester van Alexander de Grote, Thomas Hobbes was korte tijd de secretaris van Francis Bacon,... Zo kon de kennis van deze mensen ook verder leven en kon voortgebouwd worden op hun visie en ontdekkingen. Vandaag spreken sommigen nog over die en die grote naam die ze als mentor claimen, maar de ware betekenis van een mentor is jammer genoeg zo goed als verloren gegaan.

Rentmeesterschap is een waardevolle ideologische tak aan de Christendemocratische boom die helaas slechts weinig van haar bladeren heeft kunnen behouden. Niet enkel ons leefmilieu, de door ons opgebouwde welvaart maar ook onze kennis dienen we over te dragen. Dit kan in boeken maar deze zullen nooit al onze kennis en ervaring kunnen omvatten. Daarom hebben we nood aan een hernieuwd pleidooi voor de mentorgedachte. Een mentor is iemand die een persoon helpt een weg te vinden in datgene waar die persoon mee bezig is in zijn dagelijks leven. Niet enkel de toppolitici, zoals Spaak en Davignon, niet enkel de filosoof als Plato en Aristoteles, maar ook de bakker en slager, de ondernemer, de leerkracht, de opvoedster en de landbouwer, allen beschikken ze over een belangrijke ervaring en kennis die ze aan een volgende generatie kunnen overleveren.

In onze individualistische samenleving hebben we veel respect voor de zogenaamde self made mensen. Zij die het zonder enige steun of hulp van anderen op basis van hun eigen talenten hebben waargemaakt. Hun eigen weg zochten zonder gebruik te maken van de routekaarten die ze aangereikt konden krijgen van voorgangers. Hoewel iedereen respect verdient die het vanuit een weinig evidente positie weet waar te maken, is het geen schande wanneer je hulp krijgt van anderen. Integendeel. Het is verspilling wanneer mensen hun kennis niet delen, egoïsme wanneer mensen hun ervaring voor zich houden en het is een verkeerde visie wanneer jongeren denken geen advies van meer ervaren mensen nodig te hebben.

Met de mei ’68 periode ontstond de gedachte dat de oudere generatie er één was om genadeloos van de troon te stoten, ze hadden er toch maar een boeltje van gemaakt. Ook de tradities en wijsheden waar de oude generatie aan vasthield werden gezien als gebaseerd op naïeve visies en geloof. Weg ermee! was het adagium. Op basis van rede en inzicht zou een veel betere samenleving opgebouwd kunnen worden. Een visie waarvan we ondertussen weten dat ze verkeerd is. Het kind werd met het badwater weggegooid. Het warm water bestaat reeds een hele tijd, er is dan ook geen nood aan het heruitvinden ervan. De kennis van de generaties voor ’68, de kennis van elke generatie, bedraagt heel wat meerwaarde om op verder te bouwen. De menselijke beschaving bestaat net dankzij de mogelijkheid om kennis van generatie op generatie over te dragen. De gedachte als zou de kennis van hun voorgangers nutteloos zijn, in combinatie met de vrees zelf van de tronen verstoten te worden die ze eens ingenomen hebben, heeft een ganse generatie het ideaal van het mentorschap doen vergeten. Kennis werd gezien als persoonlijke macht, ervaring als een in geld om te zetten goed.

Wanneer we alles wat we aan intellectuele schatten opgebouwd hebben voor onszelf willen houden verwaarlozen we onze meest waardevolle erfenis. Niemand wenst zijn geld en bezittingen mee te nemen in zijn graf, toch is dat wat we vandaag al te vaak zien gebeuren betreffende kennis en ervaring. Jonge mensen moeten openstaan voor de meerwaarde van de kennis en ervaring van ouderen. Maar veeleer dan de jongeren met de vinger te wijzen dienen we de huidige oudere generatie op haar verantwoordelijkheden te wijzen. De eerste stap ligt bij de generatie die met haar ervaring heel wat te bieden heeft. De gedachte van het mentorschap herintroduceren in onze samenleving zal een meerwaarde beteken voor de toekomst van onze samenleving, en brengt ons terug in contact met een visie die eeuwenlang ervoor zorgde dat men zijn verantwoordelijkheid opnam ten opzichte van de gemeenschap en de mensheid.

Pieter M

Groen!

De voorzittersverkiezingen van de Vlaamse partij Groen! komen eraan. De partij die er op 10 juni in slaagde terug vertegenwoordigers in de Kamer en de Senaat te krijgen, nadat het in 2003 de kiesdrempel nergens wist te halen, zoekt een nieuwe voorzitter om de hoogdagen terug na te streven. In 1999 haalde de partij 7 procent van de stemmen. Deelname aan de regering was hun beloning maar zou ook hun (tijdelijke) ondergang betekenen. Na de afstraffing van 2003 was het Vera Dua die de partij terug op het juiste spoor poogde te brengen. De Vlaamse verkiezingen konden een succes genoemd worden, de campagnetruc als zou “Groen! nodig zijn” sloeg aan bij links. Afgelopen zomer, tijdens de hoogdagen van de “opwarming van de aarde-hype” wist Groen! echter niet ten volle te profiteren van het gevaar dat de ijsbeer zou verdwijnen. Groen! kon echter wel terug gaan meespelen op het federale niveau. De nieuwe generatie die Dua de ring in had gestuurd (tegen de zin van enkele voormalige federale lijsttrekkers) deden het goed. Dua beschouwt haar opdracht nu als volbracht en het was haar bedoeling ook haar voorzittersplaats ter beschikking te stellen van de nieuwe krachten. Dat was echter buiten de ex-ministergeneratie gerekend. De kandidaat voorzitters zijn voorlopig namelijk allemaal ex-kopstukken van de vorige generatie (Jef Tavernier, Mieke Vogels en straks misschien ook Bart Staes) en zelfs van de oorspronkelijke agalev-generatie (de 76-jarige Ludo Dierickx). Tavernier meent dat het tijd is om te verruimen en prijst zijn ervaring op het lokaal vlak om dit te doen. De door hem geleidde monstercoalitie tegen burgemeester De Crem in Aalter werd een absolute flop. De overwinning van De Crem op 8 oktober 2006 zette hem steviger dan ooit in zijn Aalterse machtszetel en legde de basis voor zijn superscore die mee Oost-Vlaanderen oranje kleurde op 10 juni. Vogels zou vandaag nog steeds aanzien worden als het boegbeeld van de groenen, volgens de Vlaamse media als reactie op haar mogelijke kandidatuur. Haar uitstraling zou ver buiten de groene partij reiken. Zoals wel vaker het geval is met personen die grote aantrek hebben bestaat er tevens een enorm grote groep die een afkeer hebben van de politieke stijl van Mieke Vogels.
Politiek strategisch lijkt het allesbehalve aan te raden terug te grijpen naar deze oude generatie. Niemand heeft zin in een belegen betweterig groen-links verhaal. Als Groen! er al in wil slagen haar deel van de linkse koek te behouden naast de Sp.a-zoektocht naar hernieuwd stempotentieel zal het niet met deze mensen mogen zijn. Oude wijn in nieuwe zakken verkoopt niet. Nieuwe wijn in oude zakken heeft geen enkele waarde. Net als bij Sp.a, waar het iemand van de oude partijtop (Gennez) is die straks waarschijnlijk voorzitter zal worden, zal Groen! straks misschien ook teruggrijpen naar de tijd van toen. Dit zou er wel eens voor kunnen zorgen dat de linkse revival nog wat langer op zich zal laten wachten. Het einde van links in Vlaanderen is niet in zicht, maar als de linkse partijen blijven vasthouden aan hun oude gloriën zal het in ieder geval nog een tijdje duren voor ze er terug staan.

Benjamin D

De nota van Dehaene

De pers en de politiek dienen hun verantwoordelijkheid ten opzichte van de democratie op te nemen

De mogelijkheden van de hedendaagse fotografie zijn zeer groot, iedereen is hiervan op de hoogte. Zelfs politici, die soms wereldvreemd heten te zijn, weten sinds de pers het briefhoofd van een zeker hotel wisten te fotograferen van de papieren van Milquet, dat de persfotografen op de loer liggen en elk blootliggend detail kunnen vastleggen. Dat Jean-Luc Dehaene dus niet doorhad dat het blad dat hij nogal opvallend scheef hield wel eens leesbaar zou kunnen zijn en aldus zou kunnen uitlekken, maak je niemand wijs.
Op het moment dat Leterme te horen kreeg dat de pers een foto van de beruchte nota had weten te nemen, zou hij aan de journalisten van Focus-WTV, waarbij hij zich op dat moment bij bevond, gezegd hebben dat het zijn nota was. Een dag later al ontkende hij dit.
De zaken die op de nota staan zijn mogelijkheden om uit de impasse te geraken. Het zijn voor CD&V en Leterme echter zo goed als allemaal minder sterke voorstellen dan de taal die Leterme de maanden voor de verkiezingen sprak. De heisa in de pers gaat minder om de inhoud dan over het feit of de pers te ver gegaan zou zijn in het “stelen” van persoonlijke nota’s van Dehaene. Een strategische zet vanuit Christenemocratische hoek waarbij van de pers gebruik werd gemaakt. Dit om te polsen hoe de publieke opinie reageert op de terugtrekking van enkele van hun standpunten om alsnog de weg naar het marmer van de Wet 16 vrij te maken.
Ook de pers speelt in deze een dubbel spel. Uiteraard weten ze dat ze op deze manier gebruikt worden maar “if you scratch my back, I’ll scratch yours” geldt maar al te vaak in de ambigue relaties tussen politiek en pers.
De pers houdt geen rekening met haar verantwoordelijkheden in ons maatschappijsysteem door mee te gaan in dergelijke spelletjes. Van objectieve eerlijke informatie voor de burger is geen sprake. Eerder dan een nieuwsbron ziet de vierde macht zich graag als een invloedrijke bepalende speler in het spel van beleid en beleidsvorming. Een negatieve evolutie die ondertussen al zolang duurt, dat de democratie er ernstig onder gaat lijden. De burger kan zich bij het opmaken van zijn mening en stemgedrag niet baseren op een objectieve informatiebron. De politiek speelt spelletjes waarin de pers als een speelse puppy graag meegaan, en omgekeerd. De politiek gaat in deze namelijk evenzeer in de fout als de pers. Door aan de hand van trucs de publieke opinie te bespelen dragen ze bij aan het steeds verder afbrokkelende huis van de democratie.
Dat de burger dus zogenaamde foert-stemmen uitbrengt en telkens weer een nieuwe “flavor of the month” naar een ministerpost stemt, is niet verwonderlijk. Maak van de politiek en onze democratie een Big Brother-soap en de burger zal er graag in meegaan.
Pers en politiek hebben echter een verantwoordelijkheid ten opzichte van ons systeem en onze samenleving, ten opzichte van de democratie. Duidelijkheid en rechtlijnigheid zijn nodig in situaties waarbij de toekomst van onze staatsvorm bepaald zal worden. De politiek moet betreffende de naleving van gedane beloften in verkiezingstijd verantwoording afleggen. De pers dient de burger objectief te informeren zodat deze haar stem kan uitbrengen op basis van feiten over het beleid.
Indien pers en politiek hun verantwoordelijkheid niet opnemen en dringend stoppen enkel de “shortcuts” naar de macht op te zoeken, daarbij met vuile voeten de paleizen van onze waarden bezoedelend, zullen ze onze democratie helemaal uithollen.

Benjamin D

Leterme I

Het is moneytime voor Leterme. De formateur legt deze week het luik staatshervorming voor. De uiterst slappe voorstellen uit zijn eerste formateurnota (genre vertegenwoordiging gewesten binnen NMBS) gingen stuk voor stuk te ver voor de Waalse partijen rond de tafel. De Vlaamse partijen lieten, elk op hun manier, weten dat dit nog maar de eerste stap is.
CD&V zit met Leterme als formateur in een communicatief moeilijk parket, maar jongerenvoorzitter Bert De Brabandere en Eric Van Rompuy maakten duidelijk dat de verwachtingen bij de achterban hoger liggen dan dit “borrelnootje” met "Cola Light".
NVA maakte bij monde van onderhandelaar en voorzitter Bart De Wever duidelijk dat de twaalf punten in de nota nog maar het begin zijn. In een poging een populistisch Vlaamsgezind graantje mee te pikken dreigde VLD de geldkranen dicht te draaien.
Leterme van zijn kant hield tijdens het weekend nog enkele aftastende gesprekken vooraleer hij deze week enkele nieuwe communautaire punten op de agenda plaatst.
Aftastend werk waarvoor de koning Jean-Luc Dehaene eerder al aangesteld had. Steeds luider klinkt het dat Dehaene zijn werk niet heeft kunnen afmaken. Nogal onverwacht was het dan ook toen Dehaene, na slechts tien dagen in functie, als onderhandelaar op zondagavond bij de koning zijn verslag ging geven. Daarop werd Yves Leterme meteen formateur, nog net op tijd om de voorpagina van de maandagedities te kunnen halen.
In een interview in Het Laatste Nieuws prijst Herman Van Rompuy het werk dat Jean-Luc Dehaene in zijn tien dagen verzet heeft. “Ik vind het nog altijd jammer dat Dehaene niet kon doordoen of niet wilde doordoen: de geschiedenis zal uitmaken wat hem tegenhield.”
Yves Leterme wou zo snel mogelijk zijn rol op de voorgrond spelen en gunde de oude garde niet meer dan een korte acte de présence.
Misschien was het echter beter geweest voor Leterme om nog even in de schaduw te wachten tot het pad werkelijk geëffend was. Achter de schermen was dat ongetwijfeld beter verlopen, zeker door een figuur als Dehaene, dan op Hertoginnendal.
De tactiek van Leterme om op afzondering te onderhandelen om zo lekken te voorkomen lukt alles behalve. De media hoeft niet eens moeite te doen, de onderhandelaars staan allen met veel plezier klaar om op regelmatige tijdstippen de laatste nieuwtjes te bespreken. Na 8 jaar open debatcultuur van paars is de relatie politiek - media duidelijk voorgoed anders in ons land.
Ook de blunders en onaangename communicatie van Leterme ten opzichte van de Franstalige pers heeft de Waalse politici gedwongen het been stijf te houden om zo ten opzichte van de achterban niet zwak over te komen. Die achterban houden ze tevreden door hun woorden voor de camera nog wat steviger te stellen dan rond de tafel.
De Waalse partijen dienen echter dringend in te zien dat België enkel een toekomst heeft wanneer ze meewerken aan een volgende stap in de staatshervorming. Dat is niet de schuld van een zogenaamd separatistisch gezinde Vlaamse elite, maar is een noodzakelijkheid voor een goede werking van ons land. Ook voor de toekomst van Wallonië zal dit enkel een meerwaarde kunnen betekenen. Voorlopig kunnen de Vlamingen enkel hopen dat de Franstaligen dit wel inzien, maar hun houding alsnog aanhouden vanwege politieke spelletjes of vrees voor toekomstig electoraal verlies.
Leterme staat voor een uiterst zware opdracht. Een evenwicht zoeken tussen zijn profiel van verdediger van de Vlaamse zaak, dat hem 800.000 stemmen opleverde, en zijn toekomstige taak van premier van alle Belgen.
Het “non” van de Franstaligen ombuigen in de aan de Vlamingen beloofde staatshervorming evenmin. Pas wanneer hij hierin kan slagen kan Leterme plaats nemen in de galerij van grote Christendemocratische staatsmannen. Hij mag dan al enkele zaken gemeenschappelijk hebben met zijn illustere voorganger, een nieuwe Wilfried Martens zal hij pas kunnen worden wanneer hij in deze opdracht slaagt.
Volgens politicoloog Carl Devos zal enkel een crisis ervoor kunnen zorgen dat er stappen voorwaarts gezet worden. Pas dan zullen de Walen inzien dat het menens is. Herman De Croo gelooft niet in het crisis scenario. Tijd zal volgens hem wel leiden tot een oplossing. “Een zwangere vrouw moet baren”, zo stelt hij het. Welk (al dan niet bastaard-) kindje we straks 'Leterme I' mogen dopen blijft voorlopig nog koffiedik kijken.

Benjamin D

Irak

“De Leeuwen van de Twee Rivieren” hebben de finale van de Azië Cup gewonnen. Met het kleinste verschil won de Irakese nationale ploeg van Saudi-Arabië.
Zoals overal ter wereld brengt blijkbaar ook in Irak voetbal mensen samen. De overwinning werd gevierd in gans het land. Van Bagdad tot Basra en zelfs in Kurdistan.
Voor het eerst in zeer lange tijd werd het verenigde Irak nog eens gevierd door haar bevolking.
De uiterst instabiele natie kan een dergelijke opsteker zeker gebruiken. Het gaat namelijk niet goed met Irak. De dagelijkse zelfmoordaanslagen maken een normaal openbaar leven onmogelijk. De Iraakse politie noch het eigen leger zijn in staat de veiligheid te garanderen. De Amerikaanse troepen moeten dweilen met de kraan open en zijn de situatie allesbehalve meester in het land dat ze feitelijk bezetten.
Verschillende bevolkingsgroepen willen hun portie van de macht, groeperingen maken van de chaos gebruik om macht te verwerven. Stemmen voor opsplitsing van het land zijn talrijk.
De situatie in Irak is vooral door haar verschillende bevolkingsgroepen niet evident. Irak kent een bevolking van voornamelijk Arabieren en Koerden en in mindere mate Turkmenen en Assyrische en Chaldeeuwse christenen.
Ongeveer 60% van de totale bevolking zijn sjiitische Arabrieren. Zij wonen hoofdzakelijk in het zuiden. Daarnaast woont een grote groep sjiieten in Bagdad.
In het midden van Irak wonen de meeste soennitische Arabieren, die ongeveer 20% van de bevolking uitmaken. De overwegend soennitische Koerden leven in het noorden van Irak, ze vormen 20% van de totale Iraakse bevolking.
Toen de VS in 2003 Saddam Hoessein van de macht verstootte bleek al zeer snel dat het net zijn totalitaire macht was die het land een zekere interne stabiliteit gaf.
Het wegvallen van die autoritaire macht werd het startsignaal van een strijd om de macht en invloed die zowel intern als extern, voornamelijk vanuit buurland Iran, begon.
Ook Turkije blijft de situatie in vooral het noordelijke Iraaks Koerdistan nauwlettend in het oog houden. De Koerden in Irak hebben een zekere mate van autonomie. Ze hebben een eigen taal, een eigen cultuur, een eigen vlag,… Turkije vreest dan ook dat de aantrekkingskracht van deze semi-staat in wording op de eigen Koerdische bevolking voor instabiliteit zou kunnen zorgen in hun eigen land.
Deze maand nog heeft het Turkse leger in Noord-Irak aanvallen uitgevoerd op verschillende dorpen nabij de Turkse grens. Vooral het Turks Koerdische PKK, dat in Iraaks Koerdistan actief zou zijn en aanslagen in Turkije zou voorbereiden, is daarbij het doelwit.
Volgens de Iraakse minister van Buitenlandse Zaken, Hoshyar Zebari, heeft het Turkse leger 140.000 troepen naar het Turks-Iraakse grensgebied gestuurd. Cijfers die onder andere door de Verenigde Staten in twijfel getrokken worden. Al zegt de VS Turkije te steunen.
Irak is een kruidvat en nog heel ver verwijderd van de democratische droom die de Verenigde Staten met zich meebrachten bij hun inval.
Een democratie blijkt er voorlopig nog steeds niet werkbaar. Op 15 december vonden volgens de nieuwe grondwet verkiezingen plaats. Geen van de partijen wist een absolute meerderheid te behalen. Van de 275 zetels gingen er 128 naar de Verenigde Iraakse Alliantie (sjiitisch), 53 naar de Democratische Patriottische Alliantie van Koerdistan en 44 naar het Iraaks Akkoord Front (soennitisch). Daarnaast veroverden negen andere partijen één of meer zetels.
De regering slaagt er echter niet aan de hand van haar bestuur de Irakese inwoners een degelijk bestaan te garanderen.
Een rapport van ngo Oxfam en een aantal Iraakse hulporganisaties dat maandag bekend gemaakt werd bracht aan het licht dat bijna acht miljoen Irakezen dringende hulp nodig hebben.
Het gaat om vier miljoen Irakezen die niet regelmatig kunnen eten en verscheidene vormen van humanitaire hulp nodig hebben. Daarnaast zijn er nog eens vier miljoen ontheemden en vluchtelingen in Irak.
De Irakese regering is niet in staat de situatie in haar land in handen te nemen.
Ook de Amerikanen blijken geen oplossing voor de problemen te leveren. Daarnaast wordt de roep in de VS om een begin te maken met de terugtrekking van de 162.000 Amerikaanse militairen met de dag luider.
Maar de terugtocht uit Irak wordt een logistiek immense klus. Tienduizenden pantserwagens, jeeps en tanks moeten vanuit de grote Amerikaanse bases over de weg naar het zuiden, naar de havens van Koeweit. Evenals miljoenen tonnen gevaarlijke munitie, wc’s, tenten, veldkeukens, kantoorgerei en zelfs fastfoodrestaurants. De kilometerslange konvooien zullen snel een dankbaar doelwit vormen voor het verzet.
Ruim drieduizend konvooien zullen er nodig zijn gedurende een klein jaar, zo berekende onlangs een hoge militair in Bagdad, om het overgrote deel van de troepenmacht en hun materieel weg te halen uit het oorlogsgebied. En de vraag is gerechtvaardigd of ze zich schietend een weg uit Irak zullen moeten banen naar Koeweit. ‘Een omvangrijke logistieke onderneming’, zo noemde minister van Defensie Robert Gates een terugtrekking uit Irak. De vraag wat er met Irak zal gebeuren wanneer de Amerikanen zich teruggetrokken hebben is onduidelijk.
De nationale voetbalploeg waarin Soenieten, Sjiieten en Koerden samen streden en de overwinning behaalden krijgt nu door velen de zware last van “hoop voor de toekomst” opgelegd. Er is echter nog een lange weg van zowel nationale symbolen alsook nationale stevige wetten en ordehandhaving te gaan vooraleer Irak een stap dichter kan zetten tot een stabiele natie. Een uitdaging die vooral de Irakezen zelf dienen op te nemen.

Pieter M

Principes en verkiezingen

Naar aanleiding van Rerum Novarum pleitte Yves Leterme voor het welvaartsvast maken van alle uitkeringen ( leefloon, ziekte- en werkloosheidsuitkeringen, pensioenen, kinderbijslag, ... ).
Tevens hekelde hij paars omdat ze de twee hoogste belastingschijven ( 52,5% en 55% ) afgeschaft heeft.
Eerder distantieerde hij zich ook reeds van het JONGCD&V-standpunt dat werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperkt dienen te worden.

Nochtans is Cchristendemocratie een verhaal van rechten èn plichten. We hebben de plicht om solidair te zijn met de zwakkeren in onze samenleving, maar deze hulp mag niet onvoorwaardelijk zijn. Werklozen en leefloners krijgen een uitkering om de periode te overbruggen waarin ze actief naar werk zoeken of zichzelf bijscholen, niet als luiheidspremie waar niks tegenover staat. Wanneer Yves Leterme leefloon- en werkloosheidsuitkeringen welvaartsvast wil maken, lijkt me dit slechts verdedigbaar indien hier voorwaarden aan gekoppeld zijn ( bv bepaalde termijn binnen dewelke je een job moet gevonden hebben ). Ik heb echter niets van dat laatste in zijn speech gehoord en dit kan verkeerdelijk de indruk geven dat de sociale zekerheid nog steeds een 'hangnet' ipv een 'vangnet' is.

Eén van de rechten die centraal staan bij Christendemocraten is het recht op zelfontplooiing. Volledig in lijn hiermee is dan ook de paarse beslissing om de hoogste belastingschijven ( 52,5% en 55% ) af te schaffen. Zelfs Johan Vande Lanotte erkent dat het onrechtvaardig is om mensen meer dan 50% belasting op hun loon te laten betalen ( vergeet niet dat met de sociale zekerheidsbijdragen erbij men bovenop de belastingschijf van 50% nog eens 13,07% betaalt als werknemer en de werkgever ook reeds meer dan 30% sociale bijdragen betaald heeft. Met de beroepskosten reeds meegerekend staat iemand in de hoogste schijf met gemak meer dan 70% van zijn totale loonkost af aan de staat ).
Refererend aan de parabel van de talenten moet een Christendemocraat mensen aanmoedigen om te werken en hun talenten te ontwikkelen, ipv ze 'onder de grond weg te steken'. Blijkbaar is het ontmoedigen van mensen om hard te werken een onderdeel van Letermes 'rechtvaardigheidsagenda'. Ik vraag me dan ook af op welke wijze de zwaksten in onze samenleving hiermee gebaat zijn...

Net zoals de slogan 'goed bestuur' wat inhoudsloos klinkt nu twee Vlaamse CD&V-ministers de kieslijst trekken, klinkt ook de kritiek op het ethisch beleid van paars wat hol, aangezien CD&V nu reeds zegt dat ze bij een eventuele beleidsdeelname niets zal doen om ook maar enig ethisch dossier bij te sturen. Indien men de kritiek van CD&V op het ethisch beleid van paars volgt, waarom zou men dan op haar stemmen? Omdat CD&V een ander beleid zou gevoerd hebben of omdat CD&V van plan is een aantal wijzigingen door te voeren? Inderdaad, het volstaat niet te zeggen dat men iets niet zou gedaan hebben, als men tegelijkertijd zegt dat men, zelfs als men de kans heeft, er toch niks aan wil en zal veranderen; in dit geval zwijgt men beter. Zeker inzake euthanasie lijkt me dit frappant, aangezien men er daar toch in zou moeten kunnen slagen om een palliatieve filter in de wet in te laten schrijven...

Tot slot vraag ik me af wat CD&V nu wil bereiken met een staathervorming? Gaat ze voor een regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid en de vennootschapsbelasting of eerder voor een aantal symbooldossiers zoals de splitsing van BHV en de regionalisering van de kinderbijslag? De eerste twee zaken lijken me inhoudelijk immers een stuk belangrijker dan de laatste twee symbooldossiers. Wat nu de prioriteiten van het Vlaams Kartel zijn weet ik niet buiten de vage verklaring van Leterme dat een staatshervorming "alle mensen ten goede moet komen, zowel in het noorden als het zuiden".

Laat CD&V a.u.b. niet terug de oude machtspartij worden die ze vroeger was: tegelijk warm en koud blazen en uitblinken in wolligheid. Laat haar dezelfde beginselvastheid en duidelijkheid tentoonspreiden als in de tijd van de N-VA-crisis. Op lange termijn loont dat meer dan kortzichtig electoraal gespin!

Alexander L

Kieskringen

Pleidooi voor een terugkeer naar regionale kieskringen

Politici menen dat de media meer macht hebben dan het geval blijkt te zijn. Dit is de conclusie van een onderzoek van de Universiteit Antwerpen.
De invloed van de media is inderdaad minder groot dan men vaak denkt. Rechtstreeks heeft de media slechts een zeer beperkte invloed, zeker op het effectieve legislatieve proces. Onrechtstreeks is hun macht echter wel groot, maar dit is voornamelijk de schuld van de politiek zelf.

Vandaag de dag bestaat een politicus enkel nog wanneer hij of zij regelmatig in de media aan bod komt. De kranten, het journaal, de zetel van Ter Zake,… flauwe quizzes, “infotainment” programma’s, de Laatste of de populaire zaterdag- of zondagavond-show. Wie zijn sympathiek glimlachende kop er niet aan verkocht weet te krijgen kan niet rekenen op een plaats op de lijst bij de eerstkomende verkiezing.
Enkel wie via de nationale media aan bod komt zou over bekendheid bij de mensen kunnen beschikken. Dit is echter een grove misvatting.
Voor het overgrote deel van de Vlaamse politici is een occasionele vermelding in de streekpagina’s of een figurantenrol op een foto van de zoveelste gouden bruiloft al heel wat. De meeste politici halen hun stemmen en bekendheid door hun aanwezigheid bij de mensen zelf. Aanwezigheid op honderden activiteiten, vieringen, recepties van de duizenden verenigingen die Vlaanderen rijk is levert de Vlaamse politici niet alleen stemmen op maar ook de broodnodige voeling met de burger. 95% van Vlaanderen’s politici leven onder de mensen. Ze zijn overal maar doen dit naast hun dagjob of het uitvoeren van hun mandaat. De deur aan deurbezoeken en het midden de mensen zijn mogen dan volgens de media oerouderwets zijn, ze blijken nog steeds de beste garantie op een zitje in de gemeente- en provincieraden.
De media zien het echter niet zo en laten enkel een select groepje van hun uitverkorenen op nationaal niveau aan bod komen. Dit betekende in het systeem van de oude kieskringen echter niet dat de politici, die toevallig niet de juiste kop voor tv hadden, niet naar het parlement konden.
De drang naar politieke gemakzucht heeft paars echter doen besluiten te opteren voor een kiesomschrijving waarbij het enkel nog nodig was om enkele, al dan niet politieke bv’s uit te spelen om de nodige zetels binnen te halen. Enkel zij die op tv of in de krant komen kregen aldus nog een plaats op de Vlaamse en federale kieslijsten.
Hoe actief een politicus ook mag zijn, een ganse provincie bestrijken op gebied van effectieve aanwezigheid is onmogelijk. Omdat de paarse partijen blijkbaar liever gokken op bekende mediafiguren dan op gewone bekwame politici, worden alle politici en partijen vandaag gedwongen mee te gaan in het verhaal van de media.
De media heeft zichzelf echter wijs gemaakt dat politiek de mensen niet interesseert. Enkel een simpele of shockerende boodschap kan nog op de voorpagina. Het effectieve politieke werk opvolgen is er teveel aan geworden. Tegenwoordig worden de simpelst opgestelde persberichten gewoon letterlijk overgenomen.
Uiteraard blijkt dus dat media geen macht hebben op politiek, het legislatieve werk krijgt hun aandacht niet en de kennis hieromtrent is dan ook zo goed als volledig aan het verdwijnen binnen de 4e macht.
Dat dit negatieve gevolgen heeft voor onze democratie mag blijken uit het feit dat de paarse meerderheid royaal haar voeten veegt aan haar parlementaire verantwoordelijkheden. Er is toch geen aandacht voor een sterk opgestelde parlementaire vraag, geen respect voor een verheldering opleverende interpellatie,… Waarom zouden ze er dan nog tijd en moeite insteken? Enkel hippe ballonetjes die achteraf toch niet omgezet worden in een wetsvoorstel leveren nog aandacht en dus stemmen op. Vele van onze hedendaagse verkozenen weten overigens niet eens hoe het parlementaire werk in elkaar steekt en hebben er de interesse, noch mogelijkheden of talenten voor. Ze zijn er immers enkel verkozen omwille van hun populariteit en dito stemmen.
De democratie leidt hier ook onder. Het leveren van goed werk, wordt niet automatisch meer beloond bij de verkiezingen. Het beoordelen van iemand op de televisie en aan de hand van een foto en simplistisch tekstje of interview in de krant biedt minder mogelijkheden dan wanneer dit face to face zou kunnen. Deze soort politici kan dan ook moeilijker door de mand vallen dan de gewone politici die zich dagelijks onder de mensen begeven.
De partijen die de omvorming van de kiesdistricten hebben aangepast zijn verantwoordelijk voor de infantilisering van onze politieke democratie. Gemakzucht bij deze partijen heeft tot een mindere kwaliteit van politici geleid, tot een mindere kwaliteit van het parlementaire werk, tot een nog grotere gemakzucht en geringere interesse bij de media en tot minder mogelijkheden van politieke controle door de burgers.

Dat de media het infantieler aanpakt hoeft echter niet te betekenen dat de politiek zomaar moet volgen. De oude kieskringen zorgden ervoor dat politici de zogenaamde vierde macht niet slaafs hoefden te aanbidden.
Enkel door een terugkeer naar de oude kieskringen kunnen we onze nationale democratie en politiek terug bij de burgers brengen en van politiek terug een serieuze stiel maken.

Benjamin D

De verheven mens

De mens in haar meest wezenlijke aspect kent voornamelijk dierlijke kenmerken. Daarnaast kent de mens tevens heel wat verheven kenmerken. De verheven kenmerken zijn echter te ontwikkelen, ze zijn als het ware de overwinning van het verhevene op het eigenlijke menselijke, wat dierlijk is, met slechts potentieel tot het verhevene. Alle mensen kennen een gelijkaardige hoeveelheid dierlijkheid, doch in sommige ligt het potentieel tot het verhevene, een voedingsbodem als het ware hiervoor, hoger dan bij anderen.
Voortkomend uit haar eigen creatie, zijn er enkele paden die de weg naar het verhevene, en de beleving van het verhevene, bewandelen.
Om ten volle mens te zijn, om het verhevene aspect van het menszijn na te streven, dient de mens zich toe te leggen op en te verpozen met zaken die haar verheffen. Wie ten volle mens in haar meest verheven vorm wenst te zijn, dient de vijf pijlers als leidraad in zijn of haar leven te hanteren.

De 5 pijlers

Geschiedenis

De mens staat niet los van de mensheid. De wereld waarin we leven en waarin we geboren worden is de wereld die door onze voorvaderen bewoond en opgebouwd werd. Voor hen werd de wereld bewoond en opgebouwd door hun voorvaderen. Om onszelf, de mens en de mensheid te kennen, dienen we de geschiedenis te bestuderen. We kennen onszelf, de mens, de mensheid en de maatschappij pas door het bestuderen van onze geschiedenis. Zelf historisch onderzoek doen is bijdragen aan de mogelijkheden die kennis te vergroten en te verwerven.

Filosofie

Het nadenken over ons bestaan, het zijn, is essentieel om onszelf te kunnen duiden en plaatsen. Kennis begint bij zelfanalyse. Analyse van de mens en de mensheid begint bij het gebruiken van onze grootste kracht, ons brein, in al haar dimensies en met al haar toepassingsmogelijkheden. De wegen van onze gedachten zijn oneindig en ons krachtigste wapen. Filosoferen is het verkennen van die wegen, is het ontwikkelen van de mogelijkheden van dat krachtige wapen.

Politiek

De organisatie van onze wereld, onze maatschappij, dienen we te kennen om onszelf, de mens en de mensheid te kunnen plaatsen. Politiek bestuderen is het bestuderen van onze maatschappij en de structuren die we ze geven om ze leefbaar te maken. Aan politiek doen is bijdragen tot het proces waarbij we onze maatschappij vormen en verder doen gaan. Politiek is in samenspraak en door samenwerking met anderen, voor anderen onze maatschappij en toekomstige maatschappij vormen, instandhouden en verderzetten.

Literatuur

Het weergeven van al wat menselijk is en eigen aan de mens in woorden is een van de mens haar grootste mogelijkheden. Het verheft haar en haar handelingen. Het bestuderen en lezen van literatuur leert ons de mens kennen in haar meest aardse en verheven vorm. Het lezen van grootse literatuur maakt ons menselijker.

De Kunsten

Beeldhouwkunst, schilderkunst en muziek weten het menselijke, de eigenschappen van de mens alsook haar emoties en emoties an sich weer te geven op visuele of auditieve manier. Het bestuderen maar vooral het bewonderen van deze kunsten verheft onze emoties en ons menszijn naar de hogere niveaus van het verhevene.

Benjamin D