Naar aanleiding van Rerum Novarum pleitte Yves Leterme voor het welvaartsvast maken van alle uitkeringen ( leefloon, ziekte- en werkloosheidsuitkeringen, pensioenen, kinderbijslag, ... ).
Tevens hekelde hij paars omdat ze de twee hoogste belastingschijven ( 52,5% en 55% ) afgeschaft heeft.
Eerder distantieerde hij zich ook reeds van het JONGCD&V-standpunt dat werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperkt dienen te worden.
Nochtans is Cchristendemocratie een verhaal van rechten èn plichten. We hebben de plicht om solidair te zijn met de zwakkeren in onze samenleving, maar deze hulp mag niet onvoorwaardelijk zijn. Werklozen en leefloners krijgen een uitkering om de periode te overbruggen waarin ze actief naar werk zoeken of zichzelf bijscholen, niet als luiheidspremie waar niks tegenover staat. Wanneer Yves Leterme leefloon- en werkloosheidsuitkeringen welvaartsvast wil maken, lijkt me dit slechts verdedigbaar indien hier voorwaarden aan gekoppeld zijn ( bv bepaalde termijn binnen dewelke je een job moet gevonden hebben ). Ik heb echter niets van dat laatste in zijn speech gehoord en dit kan verkeerdelijk de indruk geven dat de sociale zekerheid nog steeds een 'hangnet' ipv een 'vangnet' is.
Eén van de rechten die centraal staan bij Christendemocraten is het recht op zelfontplooiing. Volledig in lijn hiermee is dan ook de paarse beslissing om de hoogste belastingschijven ( 52,5% en 55% ) af te schaffen. Zelfs Johan Vande Lanotte erkent dat het onrechtvaardig is om mensen meer dan 50% belasting op hun loon te laten betalen ( vergeet niet dat met de sociale zekerheidsbijdragen erbij men bovenop de belastingschijf van 50% nog eens 13,07% betaalt als werknemer en de werkgever ook reeds meer dan 30% sociale bijdragen betaald heeft. Met de beroepskosten reeds meegerekend staat iemand in de hoogste schijf met gemak meer dan 70% van zijn totale loonkost af aan de staat ).
Refererend aan de parabel van de talenten moet een Christendemocraat mensen aanmoedigen om te werken en hun talenten te ontwikkelen, ipv ze 'onder de grond weg te steken'. Blijkbaar is het ontmoedigen van mensen om hard te werken een onderdeel van Letermes 'rechtvaardigheidsagenda'. Ik vraag me dan ook af op welke wijze de zwaksten in onze samenleving hiermee gebaat zijn...
Net zoals de slogan 'goed bestuur' wat inhoudsloos klinkt nu twee Vlaamse CD&V-ministers de kieslijst trekken, klinkt ook de kritiek op het ethisch beleid van paars wat hol, aangezien CD&V nu reeds zegt dat ze bij een eventuele beleidsdeelname niets zal doen om ook maar enig ethisch dossier bij te sturen. Indien men de kritiek van CD&V op het ethisch beleid van paars volgt, waarom zou men dan op haar stemmen? Omdat CD&V een ander beleid zou gevoerd hebben of omdat CD&V van plan is een aantal wijzigingen door te voeren? Inderdaad, het volstaat niet te zeggen dat men iets niet zou gedaan hebben, als men tegelijkertijd zegt dat men, zelfs als men de kans heeft, er toch niks aan wil en zal veranderen; in dit geval zwijgt men beter. Zeker inzake euthanasie lijkt me dit frappant, aangezien men er daar toch in zou moeten kunnen slagen om een palliatieve filter in de wet in te laten schrijven...
Tot slot vraag ik me af wat CD&V nu wil bereiken met een staathervorming? Gaat ze voor een regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid en de vennootschapsbelasting of eerder voor een aantal symbooldossiers zoals de splitsing van BHV en de regionalisering van de kinderbijslag? De eerste twee zaken lijken me inhoudelijk immers een stuk belangrijker dan de laatste twee symbooldossiers. Wat nu de prioriteiten van het Vlaams Kartel zijn weet ik niet buiten de vage verklaring van Leterme dat een staatshervorming "alle mensen ten goede moet komen, zowel in het noorden als het zuiden".
Laat CD&V a.u.b. niet terug de oude machtspartij worden die ze vroeger was: tegelijk warm en koud blazen en uitblinken in wolligheid. Laat haar dezelfde beginselvastheid en duidelijkheid tentoonspreiden als in de tijd van de N-VA-crisis. Op lange termijn loont dat meer dan kortzichtig electoraal gespin!
Alexander L
2 opmerkingen:
Dag Alexander,
Je bezorgdheden lijken me terecht hoewel ik mijn bedenkingen heb bij jouw bedenkingen van de belastingen. Het afschaffingen van de hoogste belastingsschijven is niet logisch. Doorheen de geschiedens heeft men de ondergrens van de belastingen alsmaar omhoog gedaan zonder de hoogste schijfen te verlagen. Door nu de hoogste schijven te verlagen zet men een trend richting vlaktaks. Een vlaktaks vind ik verwerpelijk omdat de kloof tussen arm en rijk vergroot wordt. Wat zijn de baten van een vlaktaks? Een eenvoudiger systeem wat de controles gemakkelijk maakt. De lasten lijken me hier groter dan de baten.
Je bedenkingen van de staatshervormingen lijken me correct. Ik vrees dat men een idee fix heeft over de staatshervorming. Een staatshervorming moet er komen uit economische overwegingen. Ik denk niet dat culturele verschillen rechtstreeks een argument mogen zijn. De ontwikkeling van een liberale staat naar een sociale welvaarstaat heeft lang genoeg geduurd. Het evenwicht is zoek geraakt. Frankrijk is de goede weg ingeslaan. Nu België nog...
Dag Pieter,
Bedankt voor je reactie.
Om duidelijk te zijn: ik denk inderdaad dat we iets meer richting 'vlaktaks' mogen evolueren. Ik vind echter niet dat de armsten hiervoor moeten betalen: ik ben dan ook voor een optrekking van de belastingvrije som. Als ik pleit voor een afschaffing van de hoogste belastingvoeten, dan denk ik dat meer mensen gemotiveerd zullen zijn harder te werken, aangezien ze netto meer overhouden. Op deze manier kan men, door zo'n verlaging op voorzichtige wijze door te voeren, stapje bij stapje kijken wat de financiele consequenties zijn en hoe groot de terugverdieneffecten ( die uiteraard niet oneindig zijn zoals sommige liberalen beweren ). Het zijn immers ook die mensen die hun geld herinvesteren en zo voor jobs en welvaart voor de lagere verdieners mee helpen zorgen ( in het Engels noemt men dit het 'tripple down effect' ) Nu vind ik het ook even belangrijk dat men eerder de belastingvrije som optrekt dan nogmaals aan de hoogste belastingschijven te komen, er moet immers ook gezorgd worden dat 'kleinverdieners' eerder gaan werken dan gaan stempelen. Uiteraard moeten lastenverlagingen altijd voorzichtig gebeuren, want de overheid blijft hoe dan ook geld nodig hebben. Los daarvan snap ik echter niet goed waarom men altijd de kloof tussen arm en rijk als uitgangspunt neemt: Mij doet het er niet zozeer toe hoe groot die is, maar wel wat de toestand van de armsten is. Om een simpele concrete vraag te stellen: als je moet kiezen tussen een samenleving waar de armsten 2 verdienen en de rijksten 5 of één waar de armsten 3 verdienen en de rijksten 20, welke kies je? Ik zou in elk geval kiezen voor de laatste.
Een reactie posten