De relativiteit van democratie
Hoe relatief alles kan zijn werd zondag 26 maart eens te meer duidelijk in Oekraïne. De overwinnaars van de Oranje Revolutie, die hier in het Westen zo groots werd weergegeven (“eindelijk opnieuw eens een goeie oude revolutie van “het volk””) werd er tijdens de democratische verkiezingen naar huis gespeeld door niemand minder dan de pro-Russische boeman waartegen die Revolutie net zo nodig was.
De Oranje Revolutie zou Oekraïne eindelijk uit de corrupte greep van buurland Rusland halen en de democratie en Westerse luxe nu ook naar daar halen. De opmars van het Westen en haar democratie zou nu echt tot aan de grenzen van de voormalige Sovjet-Unie gaan reiken en vlak in het gezicht van de oppermachtige Poetin gaan staan.
De Westerse media sprong op de kar maar weigerde haar research op een degelijke manier aan te pakken want dat het verkeerd met de Oranje Revolutie zou aflopen hadden ze eigenlijk al in de sterren moeten kunnen lezen.
Meer dan een machtsgreep van de ene oligarchen ten opzichte van hun oud Sovjetgetrouwe varianten was het namelijk niet. Zowel president Viktor Joesjenko als premier Julia Timosjenko hebben hun hele carrière, lang voor er nog maar sprake was van een Oranje Revolutie, nauwe tot zeer nauwe banden met de energie-industrie die in Oekraïne goed is voor miljarden.
Timosjenko, naast “mooie Julia” is ook “de gasprinses” een van haar bijnamen, kreeg dankzij haar relatie met de gouverneur van de regio Dnepropetrovsk en de latere premier Pavel Lazarenko de controle over honderden vroegere staatsbedrijven en het alleenrecht op de import van gas uit Rusland. Timosjenko kreeg zo de controle over maar liefst 20% van het Bruto Nationaal Product van Oekraïne, werd directeur van de "Verenigde Energiesystemen van Oekraïne”, Minister van Energie en vice-premier tot ze door president Koetsjma ontslagen werd.
De verkiezingscampagne van Joesjenko en aldus ook de Oranje Revolutie werden dan weer hoofdzakelijk gefinancierd door rechtse Amerikaanse instellingen, onder andere van George Soros, en rijke Oekraïense zakenlieden, zoals Petr Porosjenko, de eigenaar van een van de grotere televisiestations van Oekraïne.
Van een opstand van en voor het volk blijkt vanuit een dergelijke invalshoek toch al veel minder sprake te zijn betreffende de Oranje Revolutie.
Echt verbazingwekkend was het dan ook zeker niet dat de nieuwe regering al zeer snel in opspraak kwam door het ene na het andere schandaal.
Het door een vergiftiging aangetaste gezicht van de Oranje Revolutie, president Viktor Joesjenko, probeerde de zwarte piet nog door te schuiven naar zijn premier Julia Timosjenko, die hij verantwoordelijk achtte voor de enorme daling van de economische groei van 12 naar 2%.
De grote verliezer van de Oranje Revolutie Janoekovitsj kan nu echter van een zoete revanche spreken. Zijn “Partij van de Regio’s” wint de verkiezingen met ruime voorsprong op de twee partijen van de Oranje Revolutie. In 2004 werd Janoekovitsj afgewezen als de vertegenwoordiger van de Sovjet-getrouwe oligarchenelite uit het noordelijke deel van Oekraïne. De vele oranje schandalen en enkele Amerikaanse imagoadviseurs wisten van de antiheld de nummer 1 in Oekraïne te maken.
In het Oranje kamp toont de uitslag van de verkiezingen dat de dame die haar halen blond verft en ze in een typisch volks knotje laat draaien om zich zo als volksmens te profileren nu het nieuwe gezicht van de Revolutie mag gaan worden.
Haar partij “Blok Timosjenko” is de tweede grootste partij. “Ons Oekraïne” van Joesjenko zou pas de derde partij zijn. Samen hebben ze net genoeg om toch een pro-Westerse regering aan de macht te houden, al kan een algemeen front onder leiding van Janoekovitsj tegen een Oranjecoalitie ook tot de mogelijkheden behoren.
De Oranje Revolutie heeft wel degelijk voor een democratische tendens in Oekraïne weten te zorgen. Ze toont echter tevens, naast het feit dat de verkondigers van de boodschap vaak bijkomende motieven hebben, dat zij die streven naar en voor democratie steeds in gedachten moeten houden dat een pleiten voor democratie niet rechtstreeks zal leiden tot de leiders die deze waarden tevens hoog in het vaandel dragen.
Pieter M
