Leterme

De opvolger van Stevaert is er, en het is een Christen-democraat. Toppolitici die wegkomen met gelijk welke uitspraak, met hun aanwezigheid in alle amusementsprogramma’s en die desondanks politiek inhoudelijk toch serieus genomen worden, ze komen niet zo vaak voor. Yves Leterme slaagt er echter niet alleen in zijn eigen populariteit in stijgende lijn te houden, maar meteen ook die van zowel zijn eigen partij als van het CD&V-NVA kartel. Binnen de eigen partij komt enkel Vervotte in de nabije buurt van zijn positie in de ‘pop-poll lijsten’. Verder kan de gemiddelde Vlaming meer CD&V’ers actief in hun gemeente opnoemen dan Vlaams of federaal. Bourgeois is bij de gemiddelde Vlaming misschien half bekend als de minister die het Tony Mary moeilijk maakt, maar dat hij NVa’er is zal voor velen onbekend zijn, laat staan de afbeelding of naam van Bart De Wever een associatie met de Vlaamse nationalisten teweeg brengt.
Het is duidelijk; Leterme is op zijn eentje het populairste kartel van Vlaanderen.
Sinds enkele maanden is de Vlaamse minister-president begonnen met zijn profilering voor de komende federale verkiezingen. Leterme is niet langer de saaie boekhouder die doet wat gedaan moet worden, sinds enkele maanden is hij de enige Vlaamse politici die ook zegt wat gezegd moet worden.
CD&V ging in kartel met NVA om dankzij de som van één plus één drie te bekomen (de wiskundige regels werden echter niet geschonden, één plus één bleek nog steeds twee te zijn) maar ook om haar Vlaamse karakter terug wat te benadrukken.
Met Brussel-Halle-Vilvoorde bleek dat de kersverse coalitiegenoten van CD&V hun Vlaams woord niet in een federale daad konden omzetten. Om de mogelijkheid weg te nemen zelf slachtoffer te worden van het niet naleven van een gegeven woord, hield Leterme het vervolgens enkele maanden bij hard werken zonder veel tralala. Maar naarmate zijn populariteit ging stijgen en de vraag of hij kandidaat premier was steeds vaker gesteld werd, ging Leterme zich terug volop Vlaams profileren.
Terwijl VLD en SPA zich stil hielden durfde Leterme het meermaals aan de Waalse politieke partijen en nu ook de Walen zelf provocatief aan de tand te voelen. Aan Waalse zijde verketteren ze er hem voor, maar langs Vlaamse zijde blijkt hij ermee weg te kunnen komen.
Dat hij hierdoor zijn gesprekspartners voor een eventuele staatshervorming tegen zich in het harnas jaagt deert Yves niet, want first things first.
Om die gesprekspartner te kunnen worden moet hij eerst premier kunnen worden. Zich profileren als de enige die echt opkomt voor de Vlaamse belangen, de enige die niet bang is van de Waalse PS en Di Rupo, dient een dubbel doel. Uiteraard in de eerste plaats zich positioneren als enige alternatief federaal om de Vlaamse zaak te dienen. Maar vooraleer Leterme zich zomaar kandidaat kan stellen is er nog het puntje dat hij ‘de ganse rit zou uitdoen’. Vergelijkingen met Dewael en de hevige kritiek die CD&V had toen de voormalige VLD- minister-president Vlaanderen vroegtijdig verliet voor het federale niveau worden tegenwoordig door Leterme al afgedaan als een niet opgaande vergelijking. Een waarvoor hij niet afgerekend zal worden. Waarom niet? Omdat Leterme nu eenmaal de enige Vlaamse politicus is die federaal de zaken eindelijk eens zou kunnen veranderen.
Dat de andere partijen daartoe niet geschikt zijn is ondermeer ten tijde van B-H-V en hun huidige kruiperige onderdanigheid voldoende bewezen.
Leterme for president. De Vlaming wil het, dus kan hij zijn minister-presidentschap met gerust hart achter zich laten. Als zijn populariteit bevestigd kan worden door goede lokale resultaten van zijn partij, en als hij kan blijven rekenen op het monopolie van spreekbuis voor de Vlaamse belangen zouden we binnenkort wel eens lange woelige staatshervormingen tegemoet kunnen gaan.

Benjamin D

De Russische energiereus

Toen na de recente Duitse federale verkiezingen bleek dat Merkel en niet Schröder aan het hoofd zou komen te staan van de Duitse regering moest de Duitse ex-kanselier op zoek naar een nieuwe job. Dat ex-politici welkom zijn in de bedrijfswereld om er een plaatsje in de raden van bestuur te gaan opnemen en om voor de bedrijven vaak gesloten deuren geopend te krijgen is een vaker gezien feit. Dat een ex-kanselier zich echter voor de kar laat spannen van een buitenlands semi-staatsbedrijf is minder veelvoorkomend. Toch ging Schröder aan de slag bij het consortium onder leiding van Gazprom dat de gaspijplijnen langs de Baltische staten gaat beheren. Deze gaspijplijn zal Russische aardgas via de Baltische staten rechtstreeks Duitsland en Europa binnen brengen en Gazprom een ijzersterke positie bezorgen op de Europese energiemarkt.
Dat het Russische Gazprom zomaar een Duits ex-kanselier op zijn loonlijst kan plaatsen, en hem het netwerk/lobbygezicht van een van hun essentiële toestromen naar Europa, kan maken is eigenlijk geen verrassing.
De Russische president Vladimir Poetin wist van Gazprom de afgelopen jaren onder staatsgezag te brengen en de absolute nummer 1 van de Russische energiemarkt te maken. Poetin is nu met Gazprom datgene aan het verwezenlijken waarin Moskou onder het communisme niet kon slagen: het veroveren van de wereld.
Sinds vorige maand is Saudi-Arabië voor het eerst sinds 1988 niet langer de nummer één op de lijst van olieproducerende landen. Met 9,55 miljoen vaten olie per dag en 1,7 miljard kubieke meters gas per dag is Rusland ’s werelds grootste energieleverancier.
Rusland speelt het spel om hun geopolitieke machtspositie uit te breiden met behulp van deze positie op de energiemarkt zeer goed.
Dat Rusland de greep op de afgescheurde staten van de Sovjet-Unie verstevigt door de dreiging de gaskraan dicht te draaien bleek met de Oranje Revolutie in Oekraïne. Ook in Georgië was de waarschuwing van Moskou duidelijk toen ook daar een meer pro-Europese koers gevoerd zou worden. Doordat Rusland ook de toevoer van olie en gas naar Europa volledig monopoliseert door de pijplijnen via eigen grondgebied te laten verlopen, slagen de ex-Sovjet staten er niet in zich helemaal los te scheuren.
Zonder een van Rusland onafhankelijk energie invoer- en uitvoerbeleid zal er altijd een afhankelijkheid van Moskou blijven bestaan in deze voormalige Sovjet Republieken.
Maar ook de greep van Moskou op Europa is steeds steviger aan het worden. De gaspijpleiding die via de Baltische Zee rechtstreeks vanuit Rusland Duitsland zal bereiken zal de komende decennia voor een zeer aanzienlijk percentage van het in Europa verbruikte gas zorgen.
Meer en meer Europese landen sluiten deals met Gazprom voor de levering van gas. Zo heeft Gazprom, na een overeenkomst tussen Prodi en Poetin, het recht op zak om naast de Italiaanse staatsoliereus Eni, te opereren op de Italiaanse energiemarkt. In ruil kreeg het Italiaanse UniCredit groen licht om 26% van de aandelen van International Moscow Bank te kopen.
Dat Rusland Iran weigert te veroordelen voor hun op poten staand atoomprogramma is ook niet toevallig. Na een ontmoeting in Shanghai tussen Poetin en Ahmadinejad werd een zogenaamde gasalliantie gesloten tussen de twee energiereuzen. Gazprom zal mee participeren in een pijplijn die vanuit Iran en Pakistan naar India zal lopen, met de bedoeling in een latere fase doorgetrokken te worden tot China. Langs deze omweg zal Gazprom ook in de nieuwe producerende grootmachten van de 21e eeuw dus voet aan grond krijgen.
Ook met de al evenmin door Wahington graag geziene president van Venezuela, Hugo Chavez, sluit Poetin deals. In de geplande 8000 kilometers lange gaslijn vanuit Venezuela naar Argentinië zal Gazprom participeren.
Washington ziet met lede ogen toe hoe Rusland met behulp van Gazprom zich volop aan het opwerken en inwerken is op het geopolitieke toneel.
Dat andere landen enorme rijkdommen wisten te vergaren door de enorme energiehonger van het Westen is Washington natuurlijk al lang gewoon. Met hun vele miljarden kochten de voornamelijk Arabische landen zich vaak in binnen de Westerse economische reuzen of spendeerden het geld in het Westen. Nooit gebruikten die landen hun rijkdommen echter om een algemene greep op de energiemarkten, ook buitenlandse, te krijgen. De Russische manier van handelen zou de Verenigde Staten op termijn wel eens in een moeilijker geopolitiek parket kunnen brengen, en de positie van Rusland oppermachtig maken.
Volgend jaar zal de laatste presidentiële termijn van Poetin erop zitten, maar dit zal niet betekenen dat Washington van deze man verlost zal zijn. De geruchten gaan nu al volop dat Miller, ex-KGB-collega en vriend van Poetin, zijn zitje aan het hoofd van Gazprom zou in willen ruilen voor het Russische presidentschap. Of hij daar al dan niet in zal slagen, Poetin zelf zal hoogstwaarschijnlijk zijn petje van officieuze chef van Gazprom inruilen voor het officiële. Gezien de enorme machtspositie van Gazprom zowel in Rusland als mondiaal zal dat van hem zo mogelijk een nog machtiger man maken.

Pieter M

Au revoir Jacques...

Tot nog toe was het tweede ambtstermijn van de Franse president Jacques Chirac er allesbehalve een dat ingeschreven kon worden in het roemruchtige deel van de Franse geschiedenis. De manier waarop Chirac verkozen werd was al een voorteken. Nadat Jean-Marie Le Pen in de tweede ronde was geraakt wist zo goed als gans Frankrijk zich te mobiliseren rond Chirac. Echter met de zeer duidelijke boodschap dat ze het minste kwaad van de twee keuzes dan maar namen.
Vooral de laatste twee jaar stond Frankrijk geregeld in vuur. Letterlijk en figuurlijk. De rellen in de banlieus, de massale studentenbetogingen, corruptieschandalen,...
Chirac wist bij dit alles zelf amper een hoofdrol te spelen tijdens zijn tweede regeerperiode. Bij de inval van de VS in Irak zonder VN goedkeuring kwam Frankrijk volop in de internationale picture lopen. Het was echter vooral de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken de Villepin die zijn faam zag stijgen. Nadat premier Raffarin de Franse regering niet langer gestroomlijnd kon doen lopen was het de Villepin die premier werd.
Ondertussen was de tevens zeer populaire voorzitter van de partij van Chirac, Nicolas Sarkozy, gaan inzien dat de plaats om zich te gaan profileren voor het door hem geambieerde presidentschap de Franse regering was. Sarkozy loodste zich erbinnen en nam de post van minister van Binnenlandse Zaken op zich.
De rellen in de banlieus, de studentenbetogingen, het Clearwater-schandaal,... telkens was het in de eerste plaats de interne strijd tussen de Villepin en Sarkozy voor het presidentschap die daarbij belicht werd.
De laatste maanden is de spotlight van de pers nu ook op de gedoodverfde kandidaat bij de linkerzijde gaan schijnen. Ségolène Royal, de vrouw van partijvoorzitter de Hollande, is volgens de pers de gedoodverfde tegenkandidaat van Sarkozy.
Noch bij UMP noch bij SP is de keuze wie de presidentskandidaat zal zijn al gemaakt. Zowel de Villepin als de Hollande zijn, naast anderen, nog steeds potentiële kandidaten. Maar de Franse pers weigert daar nog rekening mee te houden en kiest resoluut hun twee favorieten voor een spannende strijd.
Ten opzichte van dit mediacircus over zijn opvolging stond Chirac lange tijd aan de zijlijn te wachten tot zijn politieke carrière haar einde bereiken zou. Het zag ernaar uit een glansloos te zullen worden. Maar dat de oude vos nog enkele trucjes kent mag duidelijk blijken.
Er kan geen oorlog in een ex-kolonie van het voormalige Franse rijk plaatsvinden of Frankrijk komt op de proppen. Hoewel het Franse rijk reeds lang verdwenen is, blijft Frankrijk toch over de zogenaamde erfenis van invloed waken. Ook het Midden-Oosten in het algemeen kan niet ontploffen of Frankrijk heeft zijn reactie klaar. Zo ook het Israëlisch-Libanese conflict.
Chirac is er dankzij de Israëlisch-Libanese oorlog in geslaagd zich terug internationaal te doen gelden.
Het was Frankrijk dat samen met de VS de grote doordrukker was van het uiteindelijke VN bestand dat aan de basis lag van de vrede. De plooien van de Irak oorlog lijken hiermee eindelijk gladgestreken.
Het ziet er nu uiteindelijk toch naar uit dat de leiding van de troepenmacht in Zuidelijk Libanon onder Frans bevel zal komen te staan. Frankrijk ambieerde die rol al meteen na de VN-resolutie maar toen ze maar 200 troepen wenste te sturen bleek dat Italië die eer wel eens zou kunnen krijgen. Meteen werden de beloofde troepen naar 2000 opgetrokken.
Weinig scoort bij de trotse Franse bevolking beter dan de glorie van de Franse natie te manifesteren op dergelijke manieren.
Terwijl de twee Franse sterren van het moment, Sarkozy en Royal, voor gans Frankrijk van de vakantiezon genoten, wist Chirac zijn populariteit in Frankrijk terug helemaal op te vijzelen. Volgens de recente peilingen een stijging van 11%.
Dat Chirac volgend jaar nog een verlengstuk zou proberen te breien aan zijn 39-jarige carrière in de Franse politiek is hoogst onwaarschijnlijk. Maar dat hij met opgeheven hoofd en applaus het toneel zou kunnen verlaten was lange tijd ondenkbaar. Afwachten hoe het allemaal zal eindigen in Libanon...

Pieter M