Leterme

De opvolger van Stevaert is er, en het is een Christen-democraat. Toppolitici die wegkomen met gelijk welke uitspraak, met hun aanwezigheid in alle amusementsprogramma’s en die desondanks politiek inhoudelijk toch serieus genomen worden, ze komen niet zo vaak voor. Yves Leterme slaagt er echter niet alleen in zijn eigen populariteit in stijgende lijn te houden, maar meteen ook die van zowel zijn eigen partij als van het CD&V-NVA kartel. Binnen de eigen partij komt enkel Vervotte in de nabije buurt van zijn positie in de ‘pop-poll lijsten’. Verder kan de gemiddelde Vlaming meer CD&V’ers actief in hun gemeente opnoemen dan Vlaams of federaal. Bourgeois is bij de gemiddelde Vlaming misschien half bekend als de minister die het Tony Mary moeilijk maakt, maar dat hij NVa’er is zal voor velen onbekend zijn, laat staan de afbeelding of naam van Bart De Wever een associatie met de Vlaamse nationalisten teweeg brengt.
Het is duidelijk; Leterme is op zijn eentje het populairste kartel van Vlaanderen.
Sinds enkele maanden is de Vlaamse minister-president begonnen met zijn profilering voor de komende federale verkiezingen. Leterme is niet langer de saaie boekhouder die doet wat gedaan moet worden, sinds enkele maanden is hij de enige Vlaamse politici die ook zegt wat gezegd moet worden.
CD&V ging in kartel met NVA om dankzij de som van één plus één drie te bekomen (de wiskundige regels werden echter niet geschonden, één plus één bleek nog steeds twee te zijn) maar ook om haar Vlaamse karakter terug wat te benadrukken.
Met Brussel-Halle-Vilvoorde bleek dat de kersverse coalitiegenoten van CD&V hun Vlaams woord niet in een federale daad konden omzetten. Om de mogelijkheid weg te nemen zelf slachtoffer te worden van het niet naleven van een gegeven woord, hield Leterme het vervolgens enkele maanden bij hard werken zonder veel tralala. Maar naarmate zijn populariteit ging stijgen en de vraag of hij kandidaat premier was steeds vaker gesteld werd, ging Leterme zich terug volop Vlaams profileren.
Terwijl VLD en SPA zich stil hielden durfde Leterme het meermaals aan de Waalse politieke partijen en nu ook de Walen zelf provocatief aan de tand te voelen. Aan Waalse zijde verketteren ze er hem voor, maar langs Vlaamse zijde blijkt hij ermee weg te kunnen komen.
Dat hij hierdoor zijn gesprekspartners voor een eventuele staatshervorming tegen zich in het harnas jaagt deert Yves niet, want first things first.
Om die gesprekspartner te kunnen worden moet hij eerst premier kunnen worden. Zich profileren als de enige die echt opkomt voor de Vlaamse belangen, de enige die niet bang is van de Waalse PS en Di Rupo, dient een dubbel doel. Uiteraard in de eerste plaats zich positioneren als enige alternatief federaal om de Vlaamse zaak te dienen. Maar vooraleer Leterme zich zomaar kandidaat kan stellen is er nog het puntje dat hij ‘de ganse rit zou uitdoen’. Vergelijkingen met Dewael en de hevige kritiek die CD&V had toen de voormalige VLD- minister-president Vlaanderen vroegtijdig verliet voor het federale niveau worden tegenwoordig door Leterme al afgedaan als een niet opgaande vergelijking. Een waarvoor hij niet afgerekend zal worden. Waarom niet? Omdat Leterme nu eenmaal de enige Vlaamse politicus is die federaal de zaken eindelijk eens zou kunnen veranderen.
Dat de andere partijen daartoe niet geschikt zijn is ondermeer ten tijde van B-H-V en hun huidige kruiperige onderdanigheid voldoende bewezen.
Leterme for president. De Vlaming wil het, dus kan hij zijn minister-presidentschap met gerust hart achter zich laten. Als zijn populariteit bevestigd kan worden door goede lokale resultaten van zijn partij, en als hij kan blijven rekenen op het monopolie van spreekbuis voor de Vlaamse belangen zouden we binnenkort wel eens lange woelige staatshervormingen tegemoet kunnen gaan.

Benjamin D