Tijd wijst het uit...

Tijd wijst het uit…

Donderdag 28 juli vond op het Witte Huis een ontmoeting plaats tussen de Amerikaanse president en Wolfgang Schauble, de expert Buitenlands Beleid van het Duitse CDU. Nog voor de verkiezingen ook effectief gewonnen worden door de Duitse christen-democraten is de Verenigde Staten zich al aan het verzekeren van een goede samenwerking met een van haar voormalig trouwste bondgenoot in Europa. Na het hele debacle omtrent de Irak-oorlog kan een nieuwe partij en vooral nieuwe leider aan het hoofd van de Duitse staat voor een voortzetting zorgen van de uitstekende relaties die reeds decennia tussen Duitsland en de Verenigde Staten bestaan. Het feit dat Schröder zich openlijk tegen de oorlog uitsprak en zich aldus bij Frankrijk en ook Rusland voegde had namelijk voor heel wat roet in het transatlantische eten gezorgd. Voor velen was het een teken aan de wand dat de as Parijs-Berlijn-Moskou zich nu eindelijk definitief had gevormd en tegenover Washington zou gaan staan. Een nieuwe situatie binnen de geopolitiek werd aangekondigd. Dat er inderdaad een aantoonbare dergelijke as bestaat met gemeenschappelijke belangen is ontegensprekelijk waar. Maar laten we lessen trekken waar dit moet, namelijk uit het verleden, en niet te snel grote verschuivingen en veranderingen gaan afroepen. Twee jaar na de inval is Bush nog steeds president van de Verenigde Staten, en schudden hij, Chirac en Schröder elkaar nog steeds de hand. Hoewel de plooien nog steeds bestaan zijn ze al lang niet meer van dergelijke mate dat er over gevallen kan worden. De grote verschuivingen en geopolitieke doemscenario’s die net na de inval circuleerden zijn zeker niet meer relevant. Binnenkort is er een nieuwe partij aan de macht in Duitsland en ook in Frankrijk zal Chirac het niet eeuwig uithouden. Laat ons de les trekken niet te hard van stapel te lopen in onze analyses omtrent gelijk welk feit, tijd zal wel uitwijzen dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen.

Pieter M