De uitstraling van de macht

De uitstraling van de macht

In het glamourblad Exclusief verkondigd Siegfried Bracke zijn bewondering voor bepaalde niet nader genoemde knappe koppen die in elke politieke partij wel terug te vinden zijn. Bracke is er van overtuigd dat deze mensen in andere carrières veel meer zouden kunnen verdienen en is dan ook onder de indruk van hun maatschappelijke engagement dat hen voor de politiek deed en doet kiezen. Een vaak gehoorde uitspraak bij mensen die onrechtstreeks met politiek bezig zijn. Voor het geld moet je het in de politiek namelijk niet gaan zoeken. Toch horen we even vaak dat de politici overbetaald zijn en moeten ze nu een overzicht geven van al hun mandaten om zo hun vermogen in het oog te kunnen houden. Een goede zaak uiteraard, maar voor het geld moesten ze het toch niet doen? Al moeten onze ministers het inderdaad met minder stellen dan sommigen zogenaamde topmanagers, het feit dat de Belgische en Vlaamse ministers in de vergelijking met hun Europese ambtgenoten helemaal bovenaan de loonlijst staan toont echter aan dat onze politieke toppers eigenlijk nog zo slecht niet boeren.
De weg naar die topposities binnen het politieke wereldje is echter helemaal niet zo simpel. Terwijl in de privé goede prestaties de kansen tot promotie doen ontstaan gaat het in de politiek wel even anders. Jarenlang binnen de partij recepties doen, netwerken en overal sympathiek gaan doen om een plaats op de lijst te krijgen en daarnaast ook nog eens een potentieel kiespubliek opbouwen. Weken onbetaald verlof nemen en van je eigen geld investeren om campagne te gaan voeren en met wat geluk een plaatsje te verdienen in een gemeenteraad of ooit zelfs in een parlement. Dan na jaren al dan niet hard werken vaststellen dat enkel je woonplaats, provincie, eventueel je stand maar vooral je imago een rol spelen bij het al dan niet toegewezen krijgen van een ministerpost. Het is inderdaad allemaal niet evident en dan druk ik me hier nog zeer zacht uit. Anderen krijgen het dan weer allemaal in de schoot geworpen. De juiste achternaam, de in een ander domein reeds vergaarde bekendheid, het juiste kapsel en tegenwoordig zelfs het juiste geslacht kunnen je in no time tot de top doen komen. Politiek wordt zeker niet voor niets een hondenstiel genoemd , waardoor steeds minder mensen dan ook geïnteresseerd zouden zijn in een leven in dienst als vertegenwoordiger van de burger. Toch blijven er bij elke verkiezing hevige strijden ontstaan binnen een partij onder kandidaat-kandidaten. De personen die tijdens de campagne gezamenlijk breed glimlachend naar buiten komen zijn de maanden voor de definitieve lijst opgesteld wordt in verwoede strijd met elkaar om de beste plaatsen te bemachtigen. Je grootste tegenstanders binnen de politiek zijn je eigen partijgenoten. En aan tegenstanders en concurrenten geen gebrek. Wat doet die mensen kiezen en vechten voor de kans om een onderbetaalde hondenstiel uit te oefenen? Het maatschappelijk engagement? De kans iets te betekenen voor de mensen? Dergelijke “Dag Allemaal”-uitspraken kunnen we toch moeilijk boven het niveau van propaganda verheven? De conclusie is blijkbaar enerzijds dat velen toch vinden dat een politiek mandaat hen meer dan genoeg zal vergoeden naar hun prestaties en mogelijkheden. Voor velen is het anderzijds echter tevens en vooral de uitstraling van het politieke wereldje. Een uitstraling die gebaseerd is op die van macht, alhoewel het overgrote deel van de politici zo goed als niets van macht hebben. Toch doet de kans om ooit een eigen plaatsje in de rode of groene zeteltjes van het gebouw aan de Wetstraat te hebben menig hart sneller slaan. Een illusie van macht en de uitstraling die daarmee samengaat, dat is de reden waarom men aan politiek doet. Bestaan er dan geen idealisten meer in de politiek? Uiteraard wel, maar om het tot de Wetstraat te schoppen moet je menig compromis sluiten en nog meer idealen laten varen. In de Wetstraat zijn ze dus in ieder geval niet terug te vinden. Het laatste wat ondergetekende echter wil doen is nog maar eens een nieuwe bijdrage aan de anti-politiek leveren. Het politieke ambt is er een van zeer groot belang in onze democratische samenleving. Iemand die er voor kiest de burger te vertegenwoordigen is meer dan een verdienstelijk persoon. Van waar dan de bovenvermelde kritiek dat bij de meeste politici die het tot de top schoppen voornamelijk de illusie van de macht aan de basis zou liggen? De kritiek hier is er eigenlijk geen op de politiek en politici maar op de manier waarop men vandaag zijn of haar vertegenwoordigers kiest. Klant is koning en de kiezer heeft altijd gelijk? Als de kiezer een sympathiek en vlotpratende vertegenwoordiger wenst dan hebben ze die vandaag ook. Wensen ze een vertegenwoordiger die kwaliteitsvol werk levert, dan zal er toch een grote mentaliteitswijziging bij de burger en de maatschappij moeten ontstaan. Vlot overkomen in de media, een mooi gezichtje hebben of de ideale schoonzoon zijn, het zijn mooie eigenschappen maar ze zijn allesbehalve garanties voor goede bestuurders. Laat ons waarde hechten aan de eigenschappen die van een politieker een goede bestuurder maken en misschien krijgen we dan ook eens een degelijk beleid.

Benjamin D