Dik, dikker, dikst

Dik, dikker, dikst

De nieuwe ziekte van de laatste jaren is zwaarlijvigheid. In de Verenigde Staten zijn de gevolgen van obesitas de tweede doodsoorzaak na roken en is 60% van de bevolking zwaarlijvig. Waar ligt de oorzaak van dit probleem dat niet enkel de VS treft, maar ook Europa en de ganse zogenaamde Westerse wereld.
In zijn documentaire “Super size me” gaat regisseur Morgan Spurlock 30 dagen op een McDonalds dieet. Zelfs naar Amerikaanse normen een overdrijving van de werkelijke situatie, desalniettemin toont de man met zijn experiment duidelijk aan hoe gevaarlijk fastfood is voor onze gezondheid. Niet enkel lichamelijk, maar ook geestelijk - de man voelde zich vaak ‘down’ en zelfs depressief - bracht dit dieet hem ernstige schade toe.
Spurlock kreeg het idee voor zijn documentaire nadat twee tiener meisjes McDonalds verantwoordelijk achtten voor hun zwaarlijvigheid en het bedrijf voor de rechter hadden gesleept.
De vraag moet dan ook gesteld worden. Zijn de fastfood bedrijven en in het algemeen de hele voedselindustrie verantwoordelijk te stellen voor de grote problemen die onze gezondheid te verwerken krijgt? Of is het onze eigen schuld? De mens moet de gevolgen van zijn acties maar dragen is het vaak gehoorde terechte antwoord op deze vraag. Maar toch is er meer aan de hand in deze niet zwart-wit te schetsen probleemsituatie.
Beseffen mensen dat dit voedsel slecht voor hen is? Ja. Maar beseffen ze ook dat het in grote hoeveelheden ernstige schade kan toebrengen? Neen blijkt uit de documentaire. Ondanks het feit dat het experiment van Spurlock buiten normale proporties was blijkt toch dat de dokters die hem volgden tijdens zijn McDonalds dieet niet gedacht hadden dat de schade zo groot kon zijn. Zoals een alcoholist zijn lever in korte tijd kapot kon drinken, bleek een vetdieet hetzelfde effect te kunnen inhouden. En alhoewel zelfs de ergste junkfoodfreak niet een maand lang driemaal per dag McDonalds voedsel zou tot zich nemen, is het wel een feit dat onze algemene voedselgewoonten er enorm op achteruit gaan. Een groot deel van onze maaltijden eten we buitenshuis en wat we kopen is vaak ver van gezond te noemen. De voedselindustrie is een enorm grote speler geworden die een grote greep heeft op onze eetgewoonten.
In Groot-Brittannië trekt de populaire kok Jamie Oliver ten strijde voor betere en gezondere schoolmaaltijden. Ook in de documentaire blijkt dat in de VS de gemiddelde jongere een belabberd slechte maaltijd te verorberen krijgt. Gewoonten om gezond te eten worden niet genoeg gepromoot, maar kunnen sowieso niet optornen tegen het reclamegeweld van de grote bedrijven.
Een recente golf van klachten en het meer doorbreken van de obesitas-problematiek in de media heeft bedrijven als McDonalds een andere marketing weg doen inslaan die gezondheid en beweging meer promoot. In Vlaanderen is onze atletiektrots Kim Gevaert zelfs het nieuwe uitgangsbord voor het bedrijf geworden. Maar is dit alles meer dan een reclamestunt en een reactie op een tijdelijke maatschappelijke trend? Het aantal calorieën dat het zogenaamd gezondere voedsel bevat, toont aan van niet.
Het is belachelijk de bedrijven verantwoordelijk te stellen, maar even dom om niet in te zien dat ze een medeverantwoordelijkheid dragen.
Mensen moeten inderdaad instaan voor de gevolgen van hun acties, maar indien we de jeugd en mensen in het algemeen niet kunnen aanleren hoe ze de verstandige keuzes moeten maken waarop ze hun acties baseren, indien we geen mentaliteitsverandering kunnen verwezenlijken, zal er niets veranderen en zal obesitas inderdaad mondiaal de grootste doodsoorzaak worden.

Pieter M