Responsabiliseren

Responsabiliseren

Onlangs werd bekend dat maar liefst drie vierde van de Vlaamse jongeren niet op de hoogte is van hoe je nu precies AIDS kan oplopen. Een belabberd resultaat, eerst en vooral rekening houdend met het feit dat deze ziekte voor een enorme problematiek in andere werelddelen verantwoordelijk is, en ook in ons continent de mogelijkheid bestaat dat ze dergelijke verwoestende proporties zou kunnen aannemen. In tweede instantie gezien het feit dat er op zeer grote schaal aan campagnes is gedaan de afgelopen jaren, alsook met het feit dat lessen betreffende seksualiteit vandaag de dag in alle scholen aan bod komen, waarbij inlichtingen over de soa’s een hoofdrol spelen.
Inspanningen, in de vorm van campagnes, werden er dus zeker al heel veel genomen. Inspanningen die echter duidelijk niet geholpen hebben. Toch was de eerste reactie op deze zorgwekkende cijfers vanuit de overheid dat er nog meer en hernieuwde inspanningen zouden gedaan worden om de jeugd in te lichten. Nieuwe campagnes dus. Terwijl deze nu net niet effectief genoeg bleken te zijn.
Het verspreiden van informatie over een letterlijk en figuurlijk doodernstige problematiek als AIDS, gebeurt met een gelijkaardig medium als waarbij men mensen coca-cola of pepsi wil doen drinken en een bepaald gsm-merk wil doen kopen. Zijn reclamecampagnes het antwoord wanneer het over dergelijke zaken gaat? Kunnen we jongeren duidelijk maken hoe ernstig het AIDS probleem is, alsook hen inlichten over hoe ze deze ziekte kunnen oplopen en dus moeten proberen te voorkomen, op eenzelfde manier als waarop men ze om hun consumptiemogelijkheden probeert te strikken? Het antwoord kan toch niet anders zijn dan neen. Zeker in het licht van deze nieuwste gegevens.
Promotiecampagnes kunnen duidelijk de rol niet spelen die van ze verwacht worden in dergelijke gevallen. Het algemene doel, alsook van een dergelijke campagne, zou het responsabiliseren moeten zijn, terwijl dit met een medium gebeurt dat hiertoe niet in staat blijkt te zijn bij deze doelgroep.
Een nieuwe aanpak is dan ook nodig. Responsabiliseren en duidelijk maken dat het een ernstige aangelegenheid betreft is misschien niet zo hip, maar we moeten prioriteiten durven stellen en wanneer het dergelijke cruciale potentieel toekomst hypothekerende zaken betreft mogen we er niet van terugschrikken “onhip” te zijn en ook effectief een kat en kat te noemen. De hedendaagse jongeren dus duidelijk op hun verantwoordelijkheden wijzen. Hoe we dat echter moeten aanpakken is een veel breder maatschappelijk probleem. Onderwijs kan vaak haar rol in deze niet langer op een efficiënte manier vervullen. Het is vandaag de dag echter lang niet zo slecht gesteld met de jongeren als velen mogen beweren. Het feit dat ze misschien niet weten hoe ze AIDS kunnen oplopen wil niet zeggen dat ze losbandig zouden zijn. Indien men ze op school op een volwassen manier kan benaderen en deze, of gelijk welke zaak of problematiek, met hen op een duidelijke manier kan behandelen kunnen we de jeugd zeker en vast responsabiliseren in plaats van hen op een “hippe”, daartoe weinig efficiënte manier te benaderen. Onderwijs speelt daarin, alsook in de algemene opvoeding van de jeugd, een grote rol waarbij we ernstig moeten nadenken op welke manier we dit willen aanpakken. Het responsabiliseren en het wijzen op de verantwoordelijkheden die men draagt mag daarbij zeker niet ontlopen worden.

Pieter M