Koningin der badsteden
Oostende en de verkiezingen die ook aldaar plaatsvinden op 8 oktober zijn het toneel geworden van een politieke machtsstrijd van het allerhoogste niveau. Een waar voorbeeld van het uiterst intrigerende schaakspel dat politiek is. De inzet van de potentiële al dan niet beslissende zet: zal Jean-Marie Dedecker de VLD-lijst trekken of niet? Duizenden verschillende kronkels eigen aan de toppolitiek spelen in dit verhaal mee. Van de VLD’s lokale strijd om zich binnen de coalitie te dringen, over haar en VLD nationaal hun strijd om Vandelanotte z’n oppermacht te breken, tot zelfs de hoop om op nationaal niveau zich te ontdoen van enfant terrible Dedecker. Want die man zijn populariteit is voor VLD te groot geworden. Een populariteit die VLD een grote troef aanbood in tegenvallende tijden. Dedecker houdt meerdere liberale maar ook potentiële Belang stemmers binnen de rangen van Verhofstadts partij. Maar net daardoor is de VLD steeds minder Verhofstadts partij. Dedecker stookt keet en valt op die manier in de smaak van velen die de partij anders de rug zouden toekeren. Voorlopig blijft deze meerwaarde zijn partij trouw in zijn ontrouwheid. Maar trouwheid dient beloond te worden, en wel dringend. Een fractieleiderschap, ministerschap of andere prominent uitvoerend mandaat zou de man misschien kunnen af doen koelen en hem tevreden stellen. Maar wat heb je als partij nog aan een brave Dedecker? Ligt zijn meerwaarde net niet in zijn luid “oppositie binnen de partij”-gebrul? Hier ligt dan ook de dubbelzinnigheid van de man. Nu is hij nog nuttig voor VLD, maar eens hij effectief beloond dient te worden en in een uitvoerende functie zijn wilde haren zal moeten afscheren loopt hij het risico dat zijn achterban hem laf geworden zal vinden. Mogelijks het einde van zijn grote populariteit. Oostende kan nu voor VLD-nationaal de ideale kans zijn. Haalt Dedecker er een resultaat naar zijn huidig stempotentieel dan kan hij daar eindelijk een uitvoerend mandaat gaan opnemen, ver weg van waar de belangrijke politici hun ding doen. Haalt hij het niet in de strijd tegen Vandelanotte, een waarschijnlijkheid gezien het lokaal potentaat dat de huidige sp.a-voorzitter er heeft weten op te bouwen, dan krijgt Dedecker’s imago en hopelijk ook ego eindelijk de deuk waar ze bij de VLD top op zitten te wachten. Dedecker ziet het potentiële risico van Oostende uiteraard in en wil enkel meedoen in ruil voor garanties naar 2007 toe.
Dit uiterst interessante politieke machtsspel zal hoogstwaarschijnlijk een uiterst verrassend en intrigerende afloop kennen, het politieke machts- en schaakspel waardig. Wat het ons vooral voor de zoveelste keer aantoont is datgene waar het allemaal om draait. Tactiek. Elke zet waar anderen je toe dwingen kan je in je eigen voordeel doen uitdraaien, maar evenzeer kan een val die je zelf opzet je eigen einde betekenen. Je ergste vijanden, zij die je in de val proberen te lokken en voor wie jij een put probeert te graven, zijn je eigen partijgenoten. De vijand in politiek mag dan zogezegd een andere partijkleur hebben, diegenen waarmee je de ware strijd op leven en dood aangaat zijn zij met dezelfde partijkaart als de jouwe.
Benjamin D
5 opmerkingen:
Volledig mee eens! 'k Zou er graag nog aan toevoegen dat de VLD momenteel via Dedecker een vuil spelletje speelt... Dedecker mag blijkbaar à volonté coalitiegenoten beledigen, de VLD sust die zelfde coalitiegenoten dan weer met: "Het is maar Dedecker", zonder dat ze dit deloyaal gedrag aanpakt. De sp.a en de cd&v moeten dus maar verdragen dat de vld, een coalitiegenoot, hen via Dedecker met modder bekladt. Intussen probeert ze wel via Dedecker nieuwe kiezers aan te spreken... 'k Hoop van harte dat ze niet in hun opzet slagen en dat de mensen stilaan een beetje doorkrijgen op welke smerige manier de VLD aan politiek doet.
politiek is nu eenmaal een machtsspel, en dat is in elke partij zo. het is inderdaad zo dat vld de afgelopen maanden haar interne keuken niet goed in de hand kon houden en de spelletjes daardoor al te duidelijk werden voor de buitenwereld. toch gaat het er in de andere partijen niet minder erg en grof aan toe hoor
'k Had het in mijn comment niet over de interne strijd, die er in elke partij wel wat zal zijn, maar voornamelijk over de externe strijd: het bekladden van coalitiegenoten. Als dit de hele legislatuur door gebeurt, dus niet alleen tijdens de verkiezingsstrijd, dan stel ik me toch vragen over de betrouwbaarheid van zo'n partij en vooral de geschiktheid als coalitiepartner...
Alexander ziet het blijkbaar negatief dat partijen elkaar 'bekladden' maar is het niet de taak van een politieke partij om controle op elkaar uit te oefenen? De manier waarop dit dient te gebeuren is echter een vraag van deontologische aard. Daarop kan je kritiek uitoefenen, nl. de manier waarop partijen kritiek geven.
Ik vind het de taak van de oppositie om de regering te bekladden. Uiteraard zullen ook de regeringspartijen hun meningsverschillen hebben, maar dat moet m.i. eerder in stilte uitgevochten worden, anders draagt dit zeker nt bij tot een constructieve sfeer in de regering, waar samengewerkt moet worden. Wat Dedecker doet, gaat m.i. nog verder: hij viseert niet alleen een gedachtegoed, maar ook personen en dit vind ik echt laag bij de gronds.
Een reactie posten