Nadat het dictatoriale regime in Pyongyang deze week raketproeven had gehouden barstte er wereldwijd onrust en harde kritiek los. Ondanks dat het om proeven ging waarbij alle raketten terecht kwamen in zee is deze onrust terecht.
De reden voor deze onrust is immers de Taepodong-2, een langeafstandsraket die met alle gemak Alaska kan bereiken.
Toen de kritiek hierop steeg waarschuwde Noord-Korea meteen de internationale gemeenschap dat ze harde fysieke acties zouden ondernemen als men zou proberen het land onder druk te zetten.
Noord-Korea moet zich echter geen zorgen maken voor internationale druk komende van de Veiligheidsraad. Zoals gewoonlijk zorgden China en Rusland ervoor dat er geen enkele vorm van sanctie genomen werd tegen Noord-Korea.
Het regime in Pyongyang kan duidelijk op de steun van China rekenen.
Het is China dat Kim Jong-il in het zadel houdt, het is China dat de belangrijkste handelspartner is van Noord-Korea, het is China dat het leger van Noord-Korea traint én uitrust en het is wederom China dat enige vorm van internationale sancties komende van de Veiligheidsraad steeds weer blokkeert met zijn vetorecht.
Vanwaar komt deze steun? Het is in ieder geval duidelijk dat ze er al langer is dan vandaag. Noord-Korea vormt al sinds 1953 een bufferstaat tegen westerse invloed. En daarin ligt meteen haar waarde voor China.
China ziet zichzelf als de staat die het voortouw neemt in Azië, de grootmacht van de regio. Om dit te doen moet de invloed van anderen in de regio (Amerikaanse troepen in Zuid-Korea, Japan) uiteraard terug gedrongen worden. Een rol die Noord-Korea perfect kan spelen.
In De Standaard stelt Jonathan Holslag de terechte vraag in welke mate China de toestand nog onder controle heeft.
Het is duidelijk dat China geen nieuwe kernmogendheid als buurstaat wil, maar de Chinezen
kunnen niet zonder meer hun diplomatieke controle op Noord-Korea verhogen zonder de geloofwaardigheid van de Chinese diplomatie belachelijk te maken. Respect voor eigen beslissingen van ieder land is immers een gekend Chinees argument.
Teglijkertijd gaat er ook veel aandacht en moeite naar het proberen te voorkomen van elke vorm van toenadering tussen Noord- en Zuid-Korea. Een terug verenigd Korea zou een nieuwe grootmacht en belangrijke speler in de regio kunnen worden en zo een nieuwe concurrent voor China.
Recente nieuwsberichten dat Zuid- en Noord-Korea de mogelijkheid tot communicatie open houden zal dan ook met argusogen gevolgd worden vanuit Peking.
Als China zijn bufferstaat niet meer onder controle heeft is het terecht om vragen te stellen bij de zogenaamde voortrekkersrol van China in de regio. Noord-Korea is een potentieel immens probleem en grote dreiging voor de internationale gemeenschap. Als China er in faalt deze probleemstaat nog langer te controleren maar ze tegelijkertijd weigert te sanctioneren kan dit enkel leiden tot een stijgende instabiliteit in de regio. Dit gebrek aan veiligheid en stabiliteit in de regio kan niet zonder gevolgen blijven en zal zich zeker wreken op China en kan verregaande gevolgen hebben voor de gehele regio en wereld.
Maarten M
1 opmerking:
Het is inderdaad zo dat Noord-Korea reeds decennia lang steun krijgt van China, alsook dat het bestaan van een 'nog-lastiger' land in de regio heel wat van de aandacht betreffende zaken die niet door de beugel kunnen (schending mensenrechten, agressie tov bepaalde regio's,...) van China af kan leiden. Toch is het in deze redenering zeker niet zo dat China haar bevriend land niet langer onder controle heeft volgens mij. Deze hier aangehaalde link tussen beide landen is in de westerse wereld namelijk niet echt bekend. Het is eerder zo dat China Noord-Korea toelaat wat internationale keet te schoppen om zo de aandacht van zichzelf weg te houden.
Een reactie posten